Category: OS Tokio

Tijdens de Olympische Spelen in Tokio hield kamprechter Tom van der Lelij een dagboek bij op deze website. Het had zijn finest hour moeten worden als kamprechter, maar het liep allemaal wat anders. Hij testte na enkele dagen roeitoernooi positief en moest in quarantaine. Het dagboek werd voor hem een uitlaatklep. Al zijn bijdragen lees je hier.
Nu is hij weer thuis. Op Schiphol werd hij door zijn vrouw opgewacht met een bevrijdend spandoekje.
In Roei! 45, augustus 2021, kwam Tom nog eens aan het woord.

Kamprechter Tom van der Lelij houdt ons in woord en beeld op de hoogte van achter de schermen van de Olympische Spelen. Hij is een van de 20 kamprechters, maar belandde na de eerste helft van de roeiwedstrijden in het quarantainehotel.
Dit is het slot van zijn verhalen. Lees alle bijdragen over Tokyo 2020 via deze link: roei.nu/category/os-tokio/

Vanuit het quarantainehotel

Vrijdag 30 juli

Vandaag nog 1 dag roeien. Daarna zit het er op. Nathalie Philips stuurt om 4.30 uur een foto van het ochtendgloren. Die is prachtig zegt ze. Ik moet zeggen, ze heeft gelijk. Ze krijgt veel positieve reacties. In de app wordt ook al vooruitgeblikt met een foto van het ochtendgloren van de olympische roeibaan van Parijs 2024. Een mens kijkt graag naar de toekomst.

ochtendparijs

ochtentokio

Dankzij Helma op ZDF te volgen

Vanaf 7.45 uur worden alle finales in de M en W skiff afgewerkt, te beginnen met finale F. Om 10.25 wordt afgesloten met het koningsnummer, de acht. Als ik de tv aan zet, zendt Eurosport geen roeien uit. Verdorie. Wat nu? Helma Neppérus lost het voor me op. Jacomine stuurt een hart-onder-de-riemberichtje van haar door en ik reageer. Helma is op voor het roeien en zit ook te zoeken. ZDF appt ze. Gelukkig. Mooi zoals je elkaar even kan helpen aan de andere kant van de wereldbol.
Als de Duitsers even wat atletiek uitzenden, laat ik haar weten dat de BBC ook roeien doet. Dank, appt ze terug. Door al dat gezoek mis ik wel de B-finale van Sophie Souwer waar ze naar een verdienstelijke 1e plaats roeit, overeenkomstig haar 7e tijd in de kwartfinale. Mooie prestatie. Henk-Jan Zwolle vraagt hoe het met me gaat. In de fairnesscommissie is de wind niet langer de uitdaging. Nu zitten er onweersbuien aan te komen. Uit de finishtoren een appje dat er een vlakbij voorbij trekt. De foto’s bevestigen dat. Ik vind dat ik nog aardig betrokken ben.

Ontevredenheid in Duitsland en Groot-Brittannië

Zowel in GER als in GBR is men niet tevreden met de resultaten van het roeien. Op de BBC hoor je dat ook doorklinken in de commentaren. Toch goed om overal even je oor te luisteren te leggen. Ik zie Oliver Zeidler, gedoodverfde winnaar van de M1x, commentaar geven na zijn winst in de B-finale. Hij is duidelijk teleurgesteld en geëmotioneerd en is kritisch op de baan: te veel wind, niet eerlijk. Hij mopperde ook al op de omstandigheden op de Willem-Alexander Baan bij Rotterdam tijdens de Word Cup 2019. Misschien moet hij eens een binnensport proberen?

De vrouwenskiff kent met Emma Twigg een terechte winnaar. Ik moet denken aan de World Cup in Sydney in 2014 waar ik kamprechter was en als koerier van de Holland Beker bij haar een pakketje moest afleveren. De mannenskiff wordt verrassend door de Griekse skiffeur gewonnen. Volgens mij altijd goed voor onze sport als de medailles over veel landen worden verdeeld: het maakt roeien een wereldwijde sport. De winst bij de vrouwenacht gaat naar CAN: wat roeien die goed! Leuk om te zien hoe blij de stuur is. Zij hangt ook de medailles bij alle roeisters om en geeft ze een dikke knuffel. Daarbij fluistert ze iedere roeister een persoonlijke boodschap in het oor, die zou ik graag willen horen. Mooi ook dat China zich met brons tussen de grote roeilanden wurmt: daar is vast heel Spartaans getraind, of heeft Redgrave andere methoden geïntroduceerd?

Dan is het tijd voor de mannenacht. Ik neem een paar foto’s van de presentatie en de start en voel de spanning stijgen. Ik herken mijn Zwitserse collega Patrick: roll call, attention en de startpiep. Weg zijn ze. De telefoon gaat: tijd voor mijn dagelijkse gezondheidscheck. Ik neem wel op, je weet maar nooit wat de gevolgen anders zijn, en meld dat ik naar een Olympische roeifinale zit te kijken. Kan het over 20 minuten? Het is goed. Zouden ze dat in de gevangenis ook goed hebben gevonden? Als ik weer kijk ligt de NED acht een halve lengte achter: wat is er gebeurd? Ik hoop dat ze terugkomen, maar het lukt niet. Het is teleurstellend. Een olympische droom gaat als een nachtkaars uit. Maar ja, daar hebben meer mensen last van. Om winnaars te hebben moeten er ook verliezers zijn.

Nieuw Zeeland doet het op de laatste dag weer ontzettend goed. Met goud in de W1x , M8+ en W2-winnen ze het medailleklassement van het roeien. Nederland is derde, het beste medailleresultaat ooit. Toch vind ik dat de kleur van de medailles iets gouder had gemogen: wat is een mens toch snel ontevreden.

Geregel

Ik word teruggebeld. Alle vragen worden in het Engels gesteld en vertaald voor de medisch deskundige. Die Japanners hebben het allemaal goed georganiseerd. Mijn gezondheid is oké en ik vraag bevestiging of ik er 5 augustus (mijn dag 10) uit mag. Dat klopt. Jacomine belt met KLM en zonder problemen wordt mijn ticket omgezet. Ik ben in ieder geval vrijdag 6 augustus weer in Nederland.

Ondertussen probeer ik ook op dag 6 en 7 getest te worden. Na zoeken en vragen is het duidelijk hoe het zit: ik val onder het playbook voor de Internationale Federaties (IF), de nationale teams onder een ander playbook. In beide playbooks staat een beschrijving wat er gebeurt als je besmet raakt. De beschrijving is identiek, maar bij de nationale teams wordt nu wel bij wijze van uitzondering op dag 6 en 7 getest. Ben je twee keer negatief, dan mag je naar huis. Ik word dus niet getest. Ik kaart het aan bij de ambassade, NOC-NSF en bij World Rowing. De zaak begint te bewegen. Is het op tijd? Zondag moet ik dan mijn eerste test krijgen. Ik stuur een mail waarin ik het probleem uitleg en ook Jacomine doet een duit in het zakje. Het wordt opgepakt. De medische commissie van het IOC overlegt hierover met Tokyo 2020. Ik heb nog geen uitsluitsel. Ik Wapp Josy of er al mensen naar huis zijn wegens twee negatieve tests. Hij reageert direct: bijna iedereen moet 10 dagen brommen.

Het kamprechtersbotenflottielje

In de Wapp verschijnen foto’s met het traditionele flottielje van de kamprechtersboten. Ook de vlaggen worden daarbij geïnaugureerd, want volgens mij zijn ze niet gebruikt. Een andere traditie, de juryfoto, ontvang ik ook. Ik sta er helaas niet op. Ik begin al een beetje terug te blikken. Vooral het ontbreken van publiek was bijzonder. De muur van geluid van 30.000 toeschouwers als de verdeling van de medailles aanstaande is in de laatste 500 meter van een race: dat had ik graag willen meemaken. Wat ook anders was is het ontbreken van de ontmoeting. Dit soort internationale evenementen staat bol van de uitwisseling tussen mensen. Een diner, een borrel en bezoek aan een culturele of historische plek: door corona ontbreekt dat volledig. Als sociale wezens missen we dat misschien nog wel het meest.

De juryfoto

Zaterdag 31 juli

Zaterdag stroomt de Wapp vol met bedank- en afscheidsberichten. Velen blijven tot zondag omdat zaterdag de reservedag van het roeien is. Toch beginnen de eersten nu al te vertrekken. Er verschijnen foto’s van de Tokyo 2020 winkel op de luchthaven. Door COVID zijn vluchten geannuleerd en moest men een nieuwe vlucht boeken. Voor sommigen is dat de zaterdag geworden. Ik zwaai gezellig mee vanuit mijn quarantainehotel. De gouden regel is: wij gaan elkaar allemaal weer ergens op een roeibaan tegenkomen.

Afsluiting

Nu het roeien klaar is, zit mijn dagboek er ook op. Dat kon ik wel netjes afronden, corona of niet. Iedereen wenst elkaar een veilige reis. Ik zeg dat ik bij vertrek als laatste de deur netjes op slot zal doen.

Kamprechter Tom van er Lelij houdt ons in woord en beeld op de hoogte van achter de schermen van de Olympische Spelen. Hij is een van de 20 kamprechters.
Lees alle bijdragen over Tokyo 2020 via deze link: roei.nu/category/os-tokio/

Vanuit het quarantainehotel

Olympische droom in duigen

Om 7 uur word ik gewekt door een stem in het Japans. De vertaling in het Engels ontbreekt, maar ik weet dat ik om 7 uur mijn temperatuur, saturatie en hartslag moet meten. Het is allemaal afstandelijk en de Japanners ‘buiten’ blijven ver van ons vandaan, maar ik zit dan ook niet in een knuffelkamp. De Japanners vinden corona eng en houden dat graag op afstand. Vorig jaar lieten wij onze ouderen in de verpleeghuizen nog alleen dood gaan. Daarmee vergeleken bevind ik mij in een walhalla, alleen voelt dat allerminst zo als door je vaccinatie niet ziek bent en in de put zit omdat je Olympische droom in duigen is gevallen. Mixed feelings dus terwijl ik mij weer op  het Olympische roeien richt.
Greg Smith (AUS) heeft mij een uur eerder een goedemorgen gestuurd, maar toen lag ik nog op één oor. Ik reageer met een fotootje achter de pc voor de spiegel en wens ze veel succes. Ik zie dat ik mijn haar weleens  wat beter had kunnen kammen. Ook ontvang ik het kamprechtersschema voor de komende twee dagen. Leuk, want dan kan ik zien waar iedereen staat. Anders dan in Nederland wijst FISA in zijn schema de kamprechter per wedstrijd toe.

Éducation permanente

Zodra ik bij Eurosport aankom zie ik de NED M2- hun B-finale winnen, een goede prestatie van die mannen. Net als gisteren in de A-finale de M4-, heeft ook in deze B-finale een boot zijn baan verlaten. Van een collega hoor ik later dat in de juryvergadering is gemeld dat Italië gisteren na 3 uur nog een ‘protest’ heeft ingediend, maar dat dat is afgewezen op formele gronden (moet binnen 1 uur). En kamprechters moeten zich niet van hun positie laten verdringen door de TV-catatamaran: de dunne de balans tussen eerlijkheid en (TV-)exposure. Binnen de NED-kamprechters wordt er flink over gediscussieerd. In die vrolijke app-groep passeren al snel alle mogelijke opvattingen, dit is éducation permanente. Had de kamprechter moeten vlaggen? Is Italië benadeeld? Hadden de kansen van Italië hersteld moeten worden? Allemaal goede vragen waar ik best een opinie over heb, maar waar ik mij nu maar even niet aan waag. Doen we wel in een training.

Finale LW2x

De finale LW2x nadert. Ilse Paulis en Marieke Keijser hebben gisteren een slechte race gevaren en kwamen met de derde tijd in de finale, daarom liggen ze nu op de buitenste baan 1, niet passend bij hun statuur. Ze zitten er nu goed bij tot en met de 1200 meter lopen ze gelijk met het veld op. Daar maken ze het verschil en lopen wat uit. Naar het einde toe worden ze bedreigd, maar ze weten het toch te houden. Dat gaat lukken… Drie halen voor de finish een vuile plakhaal, de boot valt stil. Italië walst er net voor de finish overheen gevolgd door Frankrijk. Blijven ze GBR nog voor? Hebben ze nog een medaille? Ja, want ze blijven ze voor met 0,01 sec: brons! In het interview op Studio Tokio trekt Marieke de schuld naar zich toe, ‘de winst lag tot 1950 binnen handbereik en toen ging er door mij wat mis’, zegt ze. Ilse is eerst niet bij machte om iets te zeggen. In tweede instantie komt er toch wat. Is het goud verliezen of brons winnen. Het is van een andere orde maar ik zie gelijkenissen met mijn situatie. Sofie Souwer wordt daarna 4e in de halve finale en plaatst zich daarmee voor de B-finale. Voor je het weet is de roeidag alweer voorbij. Het zit er bijna op.

Virtueel samen eten

Op vaste tijdstippen (8-9, 12-13 en 18-19 uur) kan ik eten afhalen in het COVID-hotel. Op weg naar beneden fotografeer ik uit het raam van mijn kamer aan het eind van de gang: een snelweg en water. Dat klopt met de situatie op de kaart. Ik zit in de Toyoko-Inn. Om 12.30 uur ik zit klaar met mijn opgewarmde prakkie en nodig collega’s virtueel uit met mij mee te eten. Als ik het al op heb zie ik wat bij hen de pot schaft. Na het eten sluit ik nog aan bij de Team Managers Meeting. Er volgen enkele huishoudelijke mededelingen. Eigenlijk wordt er al gekeken naar de vertrekdag. Matt Smith nodigt Rowing Sport Manager Nathalie Philips uit alvast wat terug te blikken Ze zullen zich  naar beste kunnen blijven inzetten tot het eind. Het was een roeitoernooi met ongeëvenaarde omstandigheden. Het wordt haar (bijna) te veel. Ik voel helemaal hetzelfde. Mijn close contact collega’s sturen een foto van hun separate reizen in een taxi met spatscherm.

Hoe zit dat toch?

Ik ben ondertussen druk met de bureaucratie van de Spelen: wanneer mag ik nu precies naar huis en hoe is mijn transport van en naar het vliegveld geregeld. Uit Nederland komt de vraag hoe snel de uitslag van de controletest er was, want met 42 minuten kan dat nooit een PCR-test zijn geweest. Ik zit hier alleen, maar het doet me goed dat er vanuit Den Haag wordt gebeld. Het is een medewerker van de ambassade in Japan. Dat is een lekker gevoel als je in een ‘vreemd’ land ‘vast’ zit. Via Josy is mijn naam via het roeiteam en NOC-NSF doorgeseind naar de ambassade. Hij belt alleen net als de LW2x staat te beginnen. Geen punt, 20 minuten later belt hij weer.

Op het ene moment is er vooruitgang, later ben ik weer terug bij af. Het is een rollercoaster. De volgende vraag die opdoemt is, word ik ook na 6 en 7 dagen getest. Leden van landenteams mogen na twee negatieve testen op dag 6 en 7 naar huis. Is een van beide positief, dan moet je tien dagen brommen. Ik hoor steeds dat een test op dag 6/7 voor mij niet geldt, hoe zit dat toch? Het is te laat om er nu werk van te maken. Nog even contact met thuis en mijn zus die een rondje wandelt met onze moeder: ze kan de wereld niet meer bijhouden, maar ze weet wel dat haar zoon vastzit in Tokyo. Ik zwaai en ze zwaait terug. Mijn dochter heeft in de loop van de dag een stretch video gestuurd: je moet meer bewegen pa! Net voor het slapen doe ik een workout met Bully Juice, een aanrader van een collega. Bully traint volgens mij meer dan 20 minuten per dag als ik zijn lijf met het mijne vergelijk. Daarna stretch ik met Marischa. Als ik mijn bed instap zie ik een appje van mijn zus: je bent nog steeds online, ga slapen man! Aan alle kanten is big brother watching me.

Kamprechter Tom van er Lelij houdt ons in woord en beeld op de hoogte van achter de schermen van de Olympische Spelen. Hij is een van de 20 kamprechters.
Lees alle bijdragen over Tokyo 2020 via deze link: roei.nu/category/os-tokio/

Blijf meekijken over de schouders

Ik heb de wekker gezet. Buurman Bill (CAN) zal mij een ontbijtje brengen. De bus gaat om 6.05 uur, dus zet ik hem om 5.30. Ik ben alweer voor de wekker wakker, voor mij een goed teken! Bill brengt veel meer dan ik had gevraagd. Diverse fruitbakjes, yoghurt, kaasjes en jammetjes. Mijn ijskast puilt uit.
Ik werp een blik door het raam. In de richting van de baan ziet her er grijs uit. Dat belooft wat! Beneden arriveren de bussen voor de NTO’s en ITO’s. Ik stuur een berichtje naar de Olympic friends group: Ga zo door en deel je ervaringen, dan ben ik er toch een beetje bij; en dat Japan trots kan zijn op wat ze de wereld over onze sport voorschotelen. Ik krijg die ochtend hartverwarmende reacties. Ik vind me niet zo sentimenteel, maar bij verschillende berichtjes voel ik toch een flinke emotie. Covid heeft me voor nu misschien gevloerd, maar die emoties (en pfizer) geven me het gevoel dat ik snel aan het terugkomen ben. Ik denk toch te willen en kunnen doorschrijven, want ik vond het een uitdaging om over mijn belevenissen en gedachten te schrijven. Jullie kijken niet meer mee over mijn schouder, maar we kijken samen over die van mijn collega’s.

Herpakken

Eerst schrijf ik mijn ervaringen sinds maandagavond op papier. Dan wordt het tijd om naar het roeien te kijken. Via de Japanse tv lukt dat slecht. Ik download een VPN-programma en installeer het. Daar heb ik de komende dagen vast profijt van: ik ben er nog wel eventjes! De eerste A-finales zijn begonnen, dus ik volg de resultaten via de vertrouwde FISA-website. Als ik er eenmaal in kom is het nodige al verroeid en beland ik bij de M4x. Wow, de eerste gouden roeimedaille, maar waarom niet bij de M2x en de W4-? Dat waren toch ook kanshebbers op goud? De W2x had toch de tweede tijd. Het blijken spannende races als ik ze later terugkijk en in de interviews zijn de roeiers stuk voor stuk tevreden. Alleen de W4x en de M4- moet ik nog zien. Ze worden beide laatste. Wat zal dat een teleurstelling voor de roeiers in beide ploegen zijn.
Bijpraatmoment met het thuisfront. We pinken inmiddels samen een traantje weg. Dochter Lisanne heeft gevraagd wat ik vandaag moet doen, maar Jacomine heeft de boot afgehouden. Of ik m’n dochter wil bellen. Met haar heb ik een mooi gesprek over alles wat ons bezighoudt en raakt.

Op de roeibaan

Ondertussen is op de Olympische roeibaan het werk gedaan en stromen de foto’s binnen: umpire at work. Het startteam bestaat uit Rolf Warnke en Flemming Gaur. De Duitse tongval van Rolf wordt in de Nederlandse kamprechtersapp herkend. Het zijn de mannen met wie ik de eerste dagen ook heb staan starten: ik had daar waarschijnlijk ook gestaan. Vandaag zijn de juryleden in hun officiële outfit: jasje-dasje. Er zijn ook wat foto’s van Przemyslaw (POL) als (senior) judge at the finish: hij roept de volgorde van de ploegen die finishen. Hij wordt daarbij ondersteund door wel heel veel Japanse dames. Halverwege wisselt hij door naar de responsable judge at the finish (RJF): onder zijn verantwoordelijkheid stelt de operator van Swiss timing aan de hand van de fotofinish de uitslag op, waarna de RJF tekent. Als de uitslag klopt roept hij: official!

Samen naar het covid-hotel

Ik  word gebeld dat ik om 16 uur naar het covid-hotel word gebracht. Ik pak mijn koffers in. Langzaam neemt de afstand tot de jury toe. Net voordat ik wordt opgehaald belt Rolf Warnke me nog even op. Hij vertelt over zijn ervaringen. Flemming Gauer belt later op de avond ook. Hij en Rolf waren twee van de drie mensen die nu afgezonderd van de andere kamprechters moeten reizen en eten, omdat ik ze heb genoemd als close contact, onder het motto safety first. Als kamprechter mogen ze gelukkig wel alles. Rolf vertelt dat de startschoenen bij de M8+ drie keer opnieuw moesten dalen en stijgen omdat steeds een van de ploegen de boot te hard in de schoen duwde. Ook een vliegtuig zorgde voor wat vertraging. De bel gaat, ik moet vertrekken. Ik kijk nog een keer om, dat was het dan.

In de taxi zit nog een covid-slachtoffer. Hij geeft aan geen Engels te spreken. De twee heren die ons in de auto geholpen hebben brengen ons de Japanse buiging ten afscheid. Als we even rijden haalt mijn medepassagier de ITO-fotolijst te voorschijn waarop hij mij aanwijst. Ik knik bevestigend. Hij wijst zichzelf aan op de NTO-lijst waarvan ik er een krijg, brother in arms! Ik maak een selfie samen met hem en we raken toch wat aan de praat. Hij controleerde de kleding op de 1000 meter. Wel benieuwd hoe hij daarmee dan op die plek omging. Hij geeft me twee roeispeldjes: een met de het roeilogo van de Spelen en een met mascotte Miraitowa. Als ik ze in de OS-app gooi wordt direct gevraagd hoe ik er aan kom, zij hadden er nog niet aan kunnen komen! Voor het covid-hotel schieten we nog een plaatje, we worden op afstand welkom geheten. Ik voel me wat melaats. We gaan naar binnen en de deuren sluiten zich: wanneer zullen ze weer open gaan. New things to find out!

Kamprechter Tom van er Lelij houdt ons in woord en beeld op de hoogte van achter de schermen van de Olympische Spelen. Hij is een van de 20 kamprechters.
Lees alle bijdragen over Tokyo 2020 via deze link: roei.nu/category/os-tokio/

Eén keer naar de Spelen

De afgelopen anderhalf jaar kreeg ik de luxe van mijn werkgever om onder een steen te leven, vele anderen met mij. In mei en juni ben ik gevaccineerd. Daarna ging Nederland van het covid-slot en kon ik naar een nationale (Slot) en internationale (Holland Beker) wedstrijd in Nederland, zodat ik weer wat routine had toen ik hier arriveerde. Op beide wedstrijden waren besmettingen. Ik heb er niets opgelopen maar het kwam dichtbij. De laatste twee weken voor vertrek naar Tokyo ben ik in quarantaine gegaan conform voorschriften OS Tokyo 2020 in het Playbook.
Vol vertrouwen ben ik met drie negatieve PCR-testen het vliegtuig ingestapt. Als kamprechter ben ik op weg naar het hoogtepunt van zo’n dertig jaar kamprechteren, waarvan delen in de kamprechtercommissie of optredend als een juryhoofd. De happy few die het halen, mogen één keer naar de Spelen. Daarna daal je in een glijvlucht weer langzaam af en mag je je kennis en ervaring overdragen op de nieuwe generatie. Ik zit er nog net voor.

De telefoon gaat

Maar dan gaat maandagavond laat de telefoon. Regattamanager Cameron Allen meldt mij dat mijn salivatest van vanochtend positief was. Ik word gevraagd om op mijn kamer te blijven! Morgen moet een PCR-test in de neus finaal uitsluitsel geven. Cameron spreekt woorden ter ondersteuning, maar gevoelsmatig komt het nog niet echt binnen. Ik bel met het thuisfront. Daar zie ik wel natte oogjes ontstaan. Na een lang gesprek hang ik op: fijn dat de internetverbinding in het hotel zo goed is. Ik leef tussen hoop en vrees: ik voel me niet ziek, heb geen klachten. Eerst maar zien of de controle-PCR negatief is. Ik rond mijn stukje voor de maandag af, maar de laatste ontwikkelingen moeten nog maar even wachten.
Behalve die van mij, is er nog een positieve test. FISA reageert snel. Zo moeten onder meer mensen die niet per se op de baan hoeven te zijn in het hotel blijven. Het Rules Update Seminar gaat niet door. Ook worden er regels aangescherpt: bij elkaar in de buurt eten is zelfs uit den boze, net als praten tijdens het eten. De risico’s zijn te groot, er staat te veel op het spel. Geluk bij een ongeluk is dat ik gisteren niet op de baan was. Er worden extra saliva testkits naar het hotel gebracht, iedereen in het hotel uit het roeien moet gewoon zijn dagelijks test ondergaan, juist nu. Dat zal overzicht geven.

I’m out

Ik moet na een nachtje slapen aan de slag met wat formulieren. Behalve waar ik ben geweest moet ik namen geven: wie er bij mij in de buurt was. Daar moet ik goed over nadenken, dat moet precies. Bovendien, valt het niet mee om meerdere dagen terug te halen wanneer je waar was en met wie. Het formulier is trouwens ook heel onhandig, ik ben er best lang mee bezig. Zodra ik meer weet stuur ik het op en informeer de mensen die op de lijst staan. Ze begrijpen het.
Eerder in de middag is er een busje komen voorrijden voor mijn controletest. Ik word gebeld dat ik word opgehaald, ik vraag me af hoe dat moet. Als de bel gaat wordt het al snel duidelijk. Ik doe open er staat iemand met mondkapje en spatscherm die mij de weg wijst. Overal waar er een deur is staat iemand die open te houden. Ik hoef niets aan te raken. Via de dienstlift met twee man die mij begeleiden, maar met hun rug naar me toestaan, word ik naar beneden gebracht. Via de groene vrije baan arriveer ik bij het busje. Weer een formulier met vergelijkbare gegevens: check-dubbel-check. Daarna wordt de test afgenomen. Zo`n uur later wordt de saliva test met een PCR test bevestigd: I’m out!

Tussen alle bedrijven door heb ik eerst veel contact met thuis, maar ook met steeds meer mensen binnen en buiten de jury. Veel medeleven, maar ja ze kunnen weinig. Toch helpt het wel. Henk Jan spreek ik even, hij zit op de baan. Fairness is nu essentieel, de wereld wil weten wanneer we weer gaan roeien! In alle consternatie mis ik de Zoom Team Managers Meeting die vandaag volledig digitaal is. Ik hoor achteraf dat het weer ging over de Nederlanders en het weer. Ik begrijp dat TeamNL zich nog steeds afgescheiden moet voorbereiden. In de Nederlandse roeipers is dat natuurlijk een groot ding. Het weer voor morgen is goed genoeg om te gaan roeien: de eerste medailles gaan morgen verdeeld worden.

Steun

Ik bel met veel jurycollega’s. Iedereen wil wat doen. Er wordt koffie voor me geregeld die op een tafeltje voor de deur wordt gezet. Ana Nikolic doet een zo aanlokkelijk voorstel dat ik niet kan weigeren. Zij levert een flinke voorraad proviand af met fruit, broodjes en snacks. Zo lief, dat is het resultaat van jaren met elkaar overal in de wereld roeiwedstrijden organiseren. Ondertussen stuurt de jurypresident een mailtje. Hij opent met hartelijke woorden aan mijn adres, ze leven met me mee en wensen me het beste. Maar de realiteit is dat de Olympische Spelen niet wachten op dit soort ‘kleine’ drama’s. Ik stuur een reply aan mijn collega’s, FISA umpiring commission en de technical delegates: ga doen waar we voor kwamen en geniet ervan, ik ben blij dat ik de helft heb mogen meemaken.

Het is best druk, de tijd vliegt. Hoe ga ik een eind aan mijn dagboek breien, ik heb er geen zin meer in. Ook Fisa meld ik dat ik schrijf, en dat ik wel wil stoppen, maar dat ik hiermee zelf naar buiten kom. Jacomine zegt: stel je nieuwe blogs nog even uit, er wordt vandaag en morgen niet geroeid. RoeiteamNL krijgt nu teveel covid-aandacht. Grote kans dat er woensdag medailles gewonnen worden, dan gaat het gesprek eindelijk weer eens over het roeien. Ze heeft gelijk. Ik meld Koos Termorshuizen [redactie Roei!] dat er vandaag (nog even) geen kopij is. Hij reageert met: dan heb ik een rustige avond! Hij moest eens weten wat er allemaal is gebeurd.

Dankzij Ana Nikolic is de koelkast vol

Kamprechter Tom van er Lelij houdt ons in woord en beeld op de hoogte van achter de schermen van de Olympische Spelen. Hij is een van de 20 kamprechters.

Bussen en statribunes voor het publiek dat niet komt

IMG-20210726-WA0024

IMG-20210726-WA0014

Spuugje meegeven

Vandaag ga ik niet naar de baan, maar mijn spuugje voor de salivatest wel. Bij het ontbijt spreek ik een van de collega’s even die bij aankomst is aangewezen als een mogelijk close contact van iemand met een positieve Covid-test en is daar flink mee in de aap gelogeerd. Eerst een paar dagen isolatie, enkele dagen later mocht hij weer wat meer. Net als de roeiers van TeamNL nu waarschijnlijk ondergaan, moest hij eerst apart reizen, buiten het restaurant eten, extra afstand houden etc. Langzaam mag hij weer wat met de groep doen. Het is niet wat hij zich ervan had voorgesteld. Begrijpelijke maatregelen maar vraag me af of het in de praktijk werkt. Wel gaat het beter met zijn wijnboerderij. Twee jaar geleden was de markt slecht maar de situatie is nu beter.
Ik loop met twee andere collega’s op naar de bus. Met mijn Zwitserse collega kan ik altijd ontzettend lachen: wat heeft die kerel een humor. De Canadese kamprechter vraag ik of hij nog gaat fotograferen, want ik heb van hem een prachtige fotoserie van de WK A’dam 2014. Dat is ook hoe ik hem voor het eerst ontmoette: tijdens de WK junioren in Racice in 2010 met zijn camera in de aanslag. Voor het hotel staan wat collega´s te praten. Aan één van hen geef ik mijn spuugje mee. Ik ga het hotel weer in via de aparte banen die voor ons buitenlanders zijn.

Wind

Ik heb de afgelopen dagen kort geslapen en kruip nog even in mijn bed. Rond de middag volg ik de Team Managers Meeting. Het gaat over de Nederlanders en het weer. Enerzijds vermeldt FISA kort de voorzorgsmaatregelen die zijn getroffen ten aanzien van TeamNL, anderzijds wordt het team bedankt voor de samenwerking.
Ten aanzien van het weer wordt gemeld dat het vandaag beter is dan eerder was verwacht. Het niveau van de depressie neemt af, maar ook na dinsdag is de windvoorspelling allerminst geweldig. Pas morgen worden verdere beslissingen genomen over de komende dagen en het roeischema. Ook ’s middag knap ik nog een uiltje, maar voor de wekker ben ik wakker. Ik heb goed bijgeslapen.
Ik mail en app wat, onder meer met Josy en vraag hoe het met hem gaat. De eerste foto’s komen binnen van mijn collega’s die op de baan zijn geweest. Zij hebben de baan nog eens goed verkend. De golven die de wind maakt zijn ’s ochtends fors, maar ’s middags is het al een stuk beter. De voorspelde regen blijft uit. Op een van de foto’s zie ik de fairnesscommissie van FISA voorbij komen. Benieuwd naar de keuzes die ze gaan maken.

Nog wat waarnemingen

Morgen nieuwe kansen

Op mijn hotelkamer kijk ik kijk nog even hoe het met de Nederlanders in de andere sporten gaat. Hm, er gaat hier en daar wel wat mis. Tijd om naar bed te gaan. Morgen nieuwe kansen.

Kamprechter Tom van er Lelij houdt ons in woord en beeld op de hoogte van achter de schermen van de Olympische Spelen. Hij is een van de 20 kamprechters.
Lees alle bijdragen over Tokyo 2020 via deze link: roei.nu/category/os-tokio/

Een perfect schema

In de jurymeeting horen we dat er weer een roeidag dreigt te verdwijnen. Het weer van maandag houdt langer aan en dinsdag is ook niet best. Er dreigen 2 roeiloze dagen. Ik hoor het aan en laat het los. Dit behoort niet tot mijn invloedssfeer. Er wordt die dag definitief toe besloten.

Als taken heb ik vandaag zonal umpire 4 en board of the jury. Een perfect schema zoals later zal blijken, maar daarover straks meer. Ik loop naar de kop van de baan en merk dat mij vandaag veel oranje opvalt: direct na de finishtoren is het gebied waar de ploegen zich bevinden en hun voorzieningen zijn. Aan het begin daarvan is een van de twee mixed zones. Daar zie ik twee Nederlanders staan. Met de mondkapjes op herken ik ze niet. Hebben ze een afspraak met de pers? Wie zal het zeggen. Ik loop verder het terrein op en in een van de botenhuizen zie ik Gerrit Jan Eggenkamp staan praten met Diederik Simon. Ik zwaai naar hem. We kennen elkaar van de organisatie van de WK 2014 A’dam waar hij in het laatste jaar belangrijk werk heeft verricht om het tot een succes te maken. Bij het botenterrein zie ik de Nederlandse dames LW2x om 8:16 richting de vlotten lopen voor een trainingsrondje. Best laat denk ik, want ze moeten 15 minuten voor de eerste start over de finishlijn zijn anders krijg je een waarschuwing. De roeibaan moet immers leeg zijn om van start te kunnen gaan om 9 uur.

De waarschuwingen blijven vandaag in de pocket

Op de kop van de baan bevindt zich een dam die de roeibaan scheidt van de baai van Tokio. In de verte zie je de zeeschepen liggen. Ik wil er een panoramafoto van maken, maar dat lukt niet. Na meerdere pogingen wordt het dan maar een videootje.

Dan kom ik aan bij de ligplaats van de kamprechtersboten. Boten 4, 5 en 6 liggen er nog. Boten 1, 2 en 3 zijn al weg want die moeten verder varen. Mijn bestuurder die zich Mich noemt spreekt een beetje Engels. Dat vind ik fijn want dan heb je wat interactie. Je zit toch zo’n 2 uur met elkaar ‘opgescheept’. Gek eigenlijk dat veel Aziaten zichzelf een andere naam aan (moeten) meten omdat Europeanen en Amerikanen het anders niet kunnen onthouden. Maar Ik herken het ook bij mijzelf: hun namen beklijven niet, ze gaan het ene oor in en het andere uit. We varen langzaam naar de 1250 meter. Als we er bijna zijn, passeren een paar vlaggenschepen van Nederland aan overkant van de baan: de W4-, de LW2x en de M8+. Ik check de tijd: 8.38. Dat gaan ze makkelijk halen, de waarschuwingen blijven vandaag in de pocket.

Het wachten kan beginnen

We nemen onze positie in en het wachten kan beginnen. De 10 minuten starts zorgen er voor dat je veel tijd hebt voor andere dingen. Ik maak voor het eerst van mijn leven de lenzen van mijn verrekijker schoon die ik zo’n 20 jaar geleden van Jacomine heb gekregen. Wow wat kan ik er weer ver mee kijken! Verder bestudeer ik de Hongaarse catamaran waar ik inzit. De Japanners hebben alle details op orde: de merken van de boot en de motor zijn afgeplakt. Zelfs in de boot een sticker dat je in boot 4 zit. Bel en vlag zijn nieuw, de megafoons hadden ze al. De megafoond zijn van het model dat we in Nederland ook gebruiken. Feels like home.

Mobo Mich

Mich vertelt dat hij per trein uit Toyota City is komen reizen dat 300 km zuidelijker ligt. Hij werkt bij Toyota. Logisch want de stad blijkt te zijn vernoemd naar Toyota. Wat hij precies doet krijg ik niet duidelijk. Hij heeft zo’n twee jaar aan schoolroeien gedaan en vier jaar bij een club. Omdat hij eerder bij een roeitoernooi had geholpen is hij voor de Spelen gebeld om weer te helpen. We snijden nog wel een paar onderwerpen aan maar heel veel meer kom ik niet te weten. Het apparaatje dat mijn motorbootbestuurder van maandag had, had hier van pas kunnen komen. Die had een apparaatje ter grootte van een halve mobiele telefoon dat wat hij in Japans en ik in het Engels zeiden simultaan vertaalde. De Irma’s Sluizen van deze wereld worden hier in Japan in een klap brodeloos gemaakt, maar het werkte wel.

Een strenge en een vrolijke kamprechters-appgroep

Net voor de wedstrijden beginnen hoor ik een appje binnenkomen. De internetverbinding in het finishgebied haalt ook onze locatie. Als kamprechters kun je meedoen in twee appgroepen: de strenge en vrolijke kamprechters-appgroep. Op de eerste gaat het vooral over ons vak, in de tweede komt alle zin en onzin over roeien voorbij. Het is een appje van Bram Lokker die Nederlandse tijd 2 uur ’s nachts appt dat Josy Verdonkschot positief is getest. Bram zit waarschijnlijk klaar voor de wedstrijden die gaan beginnen. Shit, na de eerdere twee besmettingen binnen het roeien was bij de vrolijke kamprechters de vrees voor meer besmettingen al benoemd. Ondertussen beginnen de wedstrijden voorbij te komen. Iedere wedstrijd wordt gevolgd door camera’s vanuit meerdere posities: een auto inclusief een hele stoet aan volgwagens, een cameraboot en op het tweede deel van de race een camera op een kabel die vastzit op de brug over de baan en een toren in het finish gebied. Het resulteert in prachtige gevarieerde beelden Er wordt in sommige herkansingen gestreden op het scherpst van de snede, maar geen van de kamprechters op het water neemt iets waar of moet ingrijpen. Na twee uur word ik afgelost op een ponton op de 1000 meter.

Ik geniet met volle teugen

Ik ben nu board of the jury of in goed Nederlands een van de drie kamprechters in de juryraad. Als er na een protest een bezwaar wordt ingediend moeten wij ‘recht spreken’ op basis van de rules of racing van FISA. Gevraagd waar het handig is om mij te settelen geeft Kris Grudt van de Umpiring commission van FISA aan dat ik het beste in het FISA office kan gaan zitten. Dat klinkt verleidelijk en blijkt het ook te zijn: ik stap in een ruimte met airco en iemand van een van de FISA-commissies is zo aardig een nespresso voor mij te maken. Ik zie twee ruime banken bij een tv waarop het roeien wordt getoond. Op de één zitten wat mensen te overleggen. Het lijkt mij covid-veiliger om daarop te gaan zitten dan aan een lege commissietafel waar anderen aan hebben gezeten of weer gaan zitten. Zonder schroom neem ik plaats op de lege bank tegenover het overlegje. De koffie met een lekker reepje worden gebracht en mijn tweede deel van de roeisessie tot 13.10 kan beginnen.
De kwartfinale W1x, halve finales M2x en W2x en herkansing M4- komen voorbij. Bezwaren zijn er niet dus ik geniet met volle teugen van de prestaties van de Nederlanders.

Josy

De eerdere domper dat Josy positief is wordt even wat verdrongen. Af en toe kijken FISA-voorzitter Rolland, Matt Smith en Svetla Otzetova mee. We wisselen wat woorden en blikken met elkaar.

De tijd vliegt voorbij. Na afloop wil ik  even naar de tafel van de fairnesscommissie lopen waar Henk Jan Zwolle de hele tijd met oortjes in zit. Ik wil hem vragen hoe het met de wind was vanochtend en de komende dagen. Bovendien heb ik hem ik  al sinds onze gezamenlijke vlucht naar Tokyo nauwelijks meer gesproken. Direct na afloop zie ik echter de andere leden van de fairnesscommissie arriveren en staan ze te overleggen. Volgens mij hebben ze andere prioriteiten.

Omdat de atleten worden gescheiden van alle anderen die hier iets moeten doen is het zaak dat we voor 14.30 uur gegeten hebben. Op weg naar het restaurant loop ik Hessel Evertse tegen het lijf. We hebben het kort over de tegenvaller dat Josy positief is: de focus van het team blijft gericht op het doel waarvoor ze zijn gekomen. Ploegen worden goed in bubbels gehouden, maar hij heeft momenteel een hell of a job om alles te regelen nu het Nederlandse team in het dorp en op de baan in feite afgezonderd van alle anderen alles moeten doen: verblijf, eten, vervoer en ga zo maar door. Ik wens hem en hen sterkte.

IMG-20210725-WA0021

IMG-20210725-WA0022

Skiffeuse Sophie Souwer roeit de zevende tijd.

IMG-20210725-WA0029

IMG-20210725-WA0031

IMG-20210725-WA0028

De W2x wint en roeit wat langzamer dan de Roemenen in de andere halve finale.

IMG-20210725-WA0051

IMG-20210725-WA0039

IMG-20210725-WA0038

IMG-20210725-WA0037

IMG-20210725-WA0036

IMG-20210725-WA0035

De M2x wint en is de snelste.

IMG-20210725-WA0065

IMG-20210725-WA0064

IMG-20210725-WA0063

IMG-20210725-WA0062

IMG-20210725-WA0059

IMG-20210725-WA0057

IMG-20210725-WA0056

IMG-20210725-WA0055

De M4- wordt tweede in de herkansing en plaatst zich voor de finale.

---

Covid-schizofreen

De komende dag ga ik niet naar de baan. Schrijven, kamprechteren en je daar zo goed mogelijk op voorbereiden eisen zijn tol. Ik ga flink uitrusten. De salivatest doe ik wel in het hotel. Via de twee appjes-groepen waar we in zitten regelen zowel de Japanse NTO’s als FISA manager Cameron Allen spuugbuisjes, liever te veel dan te weinig buisjes denk ik. We halen bij Cameron twee buisjes op als hij appt dat hij nu in de hal van het hotel zit. ’s Avonds om 23.30 uur krijg ik de schrik van mijn leven. Iemand van het hotel verontschuldigt zich voor het late telefoontje. Hij zegt een PCR-kit voor mij te hebben. Het zal toch niet waar zijn? Ben ik positief?. Ik heb nergens last van, behalve dat ik wat snotter door de airco die te koud staat. Het duurt een eeuwigheid voor de bel gaat. Ik kijk in de tas: nog twee buisje voor de saliva. nu door de Japanners geregeld. Wat een opluchting. Je wordt covid-schizofreen. Ik zet de airco wat lager, volgens mij neemt mijn gesnotter direct wat af.

Kamprechter Tom van er Lelij houdt ons in woord en beeld op de hoogte van achter de schermen van de Olympische Spelen. Hij is een van de 20 kamprechters.
Lees alle bijdragen over Tokyo 2020 via deze link: roei.nu/category/os-tokio/

Nog vroeger beginnen

Nu er slecht weer komt en het wedstrijdschema is aangepast beginnen we al om 8 uur met roeien. Dat betekent jurymeeting 6.30 uur en met de eerste bus van 5.35 uur naar de baan. Ik ontbijt niet en ga direct naar de bus. Na de check-in op de baan raak ik aan de praat met Peter Cookson, voorzitter van de indoor rowing commission van FISA. Hij zit hier met o.a. met onze Henk Jan Zwolle in de fairnesscommissie en besluit over eventuele maatregelen om de wedstrijden zo eerlijk mogelijk te laten verlopen. Sinds de WK roeien 2014 A’dam zijn we ook in Nederland veel meer met fairness gaan doen. Ik ben daar intensief bij betrokken met anderen en vertel over de nieuwste weerapps die in Nederland zijn ontwikkeld door Mark Greefhorst en de matrix met maatregelen die daar bij hoort. Hij vertelt dat Henk Jan ze heeft laten zien en is onder de indruk. Het bevestigt dat we daar volgens mij op de goede weg zijn. Door de standaardisatie die we in Nederland nastreven kun je op elke baan waar je maar wil onderbouwd fairness gaan toepassen.

Voordat we met de jurymeeting beginnen is er een bijzonder ritueel: the spitting umpires. Elke dag moeten we een buisje spuug inleveren, de saliva test. Nadat ik in Nederland twee keer met een PCR-test in de neus ben mishandeld blijft het hier beperkt tot een dagelijks spuugje inleveren. De een staat wat meer in de hoek de ander doet het gewoon in de groep. Het levert de nodige hilarische opmerkingen op en zorgt voor de broodnodige ontspanning voor de serieuze jobs die eraan zitten te komen.

Een wit t-shirt

Na drie dagen starten ga ik naar het inkomende ponton van de control commissie. Als ik nog even met Patrick Rombaut iets over lengte van sokken en uniformiteit bespreek is iedereen weg en ga ik snel die kant op. Ik blijk toch de eerste te zijn, waar is iedereen? Niet lang daarna druppelt iedereen binnen, gelukkig. Ik help graag eerst het uitgaande ponton opstarten van de werkverdeling: je doet weer wat vaardigheid op voor verderop in het toernooi en omdat het altijd even zoeken is naar de juiste werkverdeling is het fijn als je je collega’s even kunt helpen. Een roeister uit een roeiontwikkelingsland waar World Rowing veel geld en moeite in investeert om roeien een wereldwijde sport te laten zijn, komt met een wit dik katoenen t-shirt aanlopen. Ik vraag haar om haar wedstrijdtenue te laten zien. Haar coach meldt dat ze vorige keer in paars roeide en nu een schoon wit shirt heeft aangetrokken. Ze heeft geen tenue van haar land. Toch ook wel vreemd dat je land geen tenue heeft, daarom pleeg ik even overleg en we besluiten het toe te staan. Het toont de niveauverschillen tussen de landen die participeren.

Welke boot moeten we wegen?

Ondertussen naderen de eerste races dus ik ga naar het inkomende ponton. Er staan heel veel hulpkrachten die allemaal geen of beperkt Engels spreken. We hebben al snel door aan wie we dingen kunnen vragen, zo kunnen we duidelijk laten maken wat er moet gebeuren. Ik zet mij onder een parasol met mijn verrekijker en nodig collega Manola Marinai uit Italië uit op de stoel naast mij. Vanaf hier hebben we tussen de twee pontons in goed overzicht. We proberen snel de juiste informatie te krijgen, want we moeten boten van de nummers 2 of 3 van een race wegen. Maar dan moet je wel de uitslag hebben! Op papier komt die regelmatig te laat waardoor het onrustig wordt. Via mijn telefoon lukt het niet de live results te vinden. Dan maar met mijn verrekijker op het beeldscherm bij de finish zo’n 300 meter verderop live meekijken. Zo komen we te weten wie we moeten hebben. Daarna moet je geconcentreerd blijven bij wat er op de vlotten gebeurt: sommige ploegen leggen aan, krijgen drinken en een coolvest en gaan nog een stukje roeien. Andere gaan direct het water af. Op enig moment lijkt het erop dat we een ploeg hebben gemist. Toch niet, de ploeg is ongeveer een halfuur aan het uitroeien. We hebben ze allemaal kunnen traceren! Ook rond de vlotten zorgt dat altijd voor veel aankomend en vertrekkend roeiverkeer. We horen de Servische NTO Anna Nicolic dat de hele ochtend vanuit haar boot in de brandende zon strak regelen. Als vrijwilliger reist ze daar meerdere keren per jaar de wereld voor over: er hebben zich nog geen aanvaringen voorgedaan.

Vrouwen aan de vlag

Wat opvalt is dat de ploegen steeds dieper moeten gaan om in de race te blijven. De herkansingen zijn soms spannend en ook ploegen die afvallen kunnen er wat van en gaan dus tot het gaatje. Dat merk je op onze vlotten. De dokter moet regelmatig met zonneparaplu en koelingsmiddelen een kijkje gaan nemen. Ik zie ze af en toe rennen. Het is pas de tweede roeidag, maar de survival of the fittest begint zijn tol te eisen!
Na ruim twee uur word ik afgelost door de eerste Filippijnse kamprechter op de Spelen. Een scherpe vrouwelijke collega die het spelletje begrijpt en zowel in de Filippijnen als binnen World Rowing actief is. Onze olympische jury heeft met iets meer dan 33% vrouwen het hoogste percentage ooit, maar het moet naar 50%, net als in het Olympische roeiprogramma. Ook in Nederland zijn we ermee bezig onder het motto ‘Vrouwen aan de vlag’. Laten we hopen dat we op de goede weg zijn met toppers als Laura van de Wardt en Leonie de Jong binnen de kamprechterscommissie en een 50%-verdeling binnen het Talent Ontwikkelingsprogramma (TOP) voor kamprechters. Het is gewoon leuker in een gemêleerde groep kamprechters en anders gaan we in de toekomst op de Olympische Spelen of andere grote roeitoernooien gewoon minder Nederlandse kamprechters benoemd krijgen.

Boten wegen

Op de botenweging, mijn volgende klus, word ik ondersteund door twee Japanse vrijwilligers die na elke gewogen boot de vloer droog en schoon moppen: er komt soms flink veel aanhangend water van zo’n boot en de vloer is gecoat dus anders spekglad. Voor elk probleem is er een vrijwilliger om het op te lossen. De kruimels van de crackers met kaas (mijn verlate ontbijt) nemen ze ook nog even mee. Er is ook een Japanse NTO kamprechter die de ploegen helpt de boot op de weegschaal te leggen. Een vierde vrijwilliger staat buiten de bestrating nat te spuiten. De reden daarvan is mij een raadsel, maar je moet je niet overal mee willen bemoeien. Ik kijk en voel met mijn hand in de gaten van de boot, maar nadat een roeier ongeveer met zijn hele arm erin moet om zijn natte t-shirt eruit te halen pas ik mijn strategie aan en vraag ik eerst de ploeg niet alleen de gaten te open maar alles te verwijderen wat eruit moet en of ze daarmee klaar zijn. Dat gaat veel beter! Zelfs hier leer je nog wat.

De Holland 8 op de weegschaal

Hier kom je ook echt in aanraking met de gemoedstoestand van de roeiers. Als je de laatst gekwalificeerde ploeg uit een herkansing of een heat weegt begint wellicht het eindperspectief voor de finales zich aan te dienen. Dat merk je hier. Grappige opmerkingen zijn dan niet gepast. Bloed, zweet en tranen en al dan niet een passende beloning lijken hier vers te zijn aangeboord. Gelukkig zijn er ook ploegen die wat minder strak in hun vel zitten. Ik weeg de W4- en de M8+ die hun race hebben gewonnen. Hessel Evertse is er ook bij, twee dagen eerder zit je als Nederlanders met elkaar aan tafel, nu weeg je als kamprechter van de wereldroeibond de boot van een van zijn teams. We weten beiden dat het zo werkt. Gelukkig is de boot prima op gewicht. Dat is in het verleden wel eens anders geweest. Levert het wegen van boten sinds we dat zo’n vijf jaar geleden in Nederland hebben ingevoerd nu misschien toch een bescheiden bijdrage? Als ik later de uitslagen bekijk blijken ook de M2- en de LW2x van TeamNL door te zijn. Alleen de M4- moet herkansen, maar de positieve kant is dat ze de vierde tijd hebben: dat moet goed kunnen komen. Toch baal ik, want nu juist in deze boot zit Boudewijn Roëll van mijn vereniging Asopos de Vliet.

IMG-20210724-WA0010-1

IMG-20210724-WA0011-1

IMG-20210724-WA0012-1

IMG-20210724-WA0013-1

IMG-20210724-WA0014-1

IMG-20210724-WA0015-1

IMG-20210724-WA0016-1

IMG-20210724-WA0017-1

J&T

Op mijn hotelkamer reageer ik op een whatsapp van Merijn Soeters met foto die mij wijst op het Jacomine en Tom (J&T) gebouw waar ik gisteren bij stond te starten. Fotografen hebben oog voor detail. Ik bedank hem en stuur hem natuurlijk naar mijn vrouw. Hij reageert dat ik TTO goed opriep naar de start, maar dat hij in Luzern een keer een kamprechter Trinidad en Tabasco heeft horen zeggen. Tja, fouten maken is menselijk. Ook krijg ik leuke reacties op mijn dagboek. Jasmijn Tiemersma vraagt of ze het mag linken; lijkt mij leuk! Het is wel een hele aardige link die ze er van heeft weten te maken. Ik ben er best een beetje trots op.

Twee foto’s van Merijn Soeters. Een van de starttoren waar kamprechter Tom van der Lelij aan het werk is, en een selfie.

aanhetwerk2

aanhetwerk

Kamprechter Tom van er Lelij houdt ons in woord en beeld op de hoogte van achter de schermen van de Olympische Spelen. Hij is een van de 20 kamprechters.

Dag ‘nul’

Vandaag dag 0 volgens de technische officials guide van het roeien. Dan tellen ze natuurlijk vanaf de opening. Maar vandaag gaan de kaarten bij een aantal roei events voor het eerst een beetje geschud worden. Het roeien begint om 8.30 uur, de jurymeeting begint om 7 uur. Dat betekent de bus van 6.05, dus ik schuif om 5.30 uur aan het ontbijt. Iedere kamprechter denkt dan wel eens: wat is dit voor hobby, maar vandaag is dat niet de gedachte die mij te binnen schiet: you’re on the Olympics, man!

Weggemoffeld?

Op weg naar de roeibaan valt op dat de Spelen niet goed liggen in Japan. Vaak zie je dat steden flink worden aangekleed met vlaggen en banieren, maar in Tokyo is dat niet het geval. Het lijkt wel alsof de Spelen een beetje onzichtbaar worden gemaakt, weggemoffeld. Het is erg jammer dat de Japanners er zo eigenlijk onvoldoende van kunnen genieten. Zeker nu bekend is dat er geen toeschouwers zullen zijn, terwijl daar tot voor kort nog wel van uit werd gegaan. De enorme tribunes zullen dus leeg blijven. Bij zo’n prachtig toernooi is dat triest om te zien. Het is allemaal heel dubbel.

Dagelijkse check

Bij aankomst ondergaan we de daily check: na een temperatuurcheck wordt elektronisch gecontroleerd of jij wel de persoon bent die bij de accreditatiekaart hoort. Daarna wordt je tas gescand op verboden zaken. De Japanners zijn heel voorkomend maar voeren alles nauwgezet uit. We hebben de indruk dat de roeiers dit alles bespaard blijft omdat ze van de ene bubbel (Olympisch dorp) naar de andere worden gebracht (de roeibaan).

Er wordt in de jurymeeting gemeld dat de mogelijkheid wordt onderzocht of schuiven naar voren in het programma gewenst is in verband met het weer op maandag. Begrijpelijk als je naar het weerbericht kijkt. Zo blijft ook de reservedag voor calamiteiten volgende week zaterdag beschikbaar. Je weet maar nooit wat er nog roet in het eten van onze buitensport gooit. De beslissing is inmiddels genomen, en het bijgewerkte programma vind je hier (https://worldrowing.com/event/2020-olympic-games-regatta) onder schedule.

Aan de slag

Ik mag met mijn Deense collega Flemming naar de start. Het motto van de Spelen van Tokyo staat ook op de startpontons: naarmate je langer rondloopt gaan je steeds meer details opvallen. Op de start prepareren we ons voor wat gaat komen. Terwijl ik binnen sta wordt mijn naam geroepen: Tom, Tom! Ik kijk rond, maar zie niets. Buiten hoor ik het luider, achter ons op de brug staat fotograaf Merijn Soeters. Ik steek mijn duim omhoog en wijs wat in het rond, maar veel tijd is er ook niet want we moeten aan het werk. Merijn zal vast een plaatje hebben geschoten. Wij prepareren alles. Zo krijgen we de banen door die we gaan gebruiken als er minder dan 6 ploegen in de heat roeien en nemen nog even de lastige afkortingen door op de startlijst zoals VAN, LBA, KSA, BER, NCA, CIV, NGR, IRI, ROC en TTO(*). Voor de zekerheid schrijven we ze eronder. Je weet maar nooit in het heetst van de strijd! Precies 10 minuten doen we de eerste call voor de eerste heat van de mannen skiff. Het is prettig want de skiffeurs willen graag en komen vroeg hun baan in waar sommigen nog een baantje varen. De eerste start is met 1 seconde te vroeg precies op tijd! Dat is een lekker begin.

Kinkje in de kabel

In de derde voorwedstrijd komt er een kinkje in de kabel: de skiffeur van Libië komt maar niet en blijkt 14 minuten voor starttijd te zijn vertrokken. Zo’n drie-en-een-halve minuut voor tijd krijgen we hem in het vizier in de laatste 500 meter van de oproeibaan. Ik roep hem op met de geluidsinstallatie in de oproeibaan en geef aan dat hij nog 3 minuten heeft. Overleg met de jurypresident: wachten kan niet want bij de televisie gaat alles op tijd. De skiffeur roeit stevig door en strijkt een veelste lang stuk naar zijn eigen baan. Ongeveer anderhalve minuut voor de starttijd is hij in zijn baan, maar dan moet hij nog naar zijn ponton strijken. Terwijl hij dat doet geeft ik hem alvast zijn waarschuwing, dat bespaart tijd. De Japanse NTO geeft dat netjes door zodat de mensen op de vlotten de gele waarschuwingsbal kunnen ‘hijsen’. Alle volgende stappen worden zo rustig maar ook zo snel mogelijk afgewikkeld. Uiteindelijk starten we met een vertraging van 50 seconden en de start erna zitten we weer precies op schema.

Tijdens de dames skiffs lopen we een vertraging op van 1 minuut en 45 seconden doordat in een voorliggende race te langzaam wordt geroeid. We kunnen dan niet starten, want anders is er geen tv-coverage. We kondigen de vertraging aan bij de roeiers en in de twee volgende heats lopen we in stappen de achterstand weer in.

Van een ander probleem hebben we weinig last. De Sea Forest Waterway ligt onder de aanvliegroute van een van de twee vliegvelden van Tokyo. Net als op de Bosbaan kunnen de roeiers de starter slecht horen als er een flinke jet overvliegt. Dat kan voor wat vertraging zorgen, maar ik had er vandaag weinig last van. Covid zorgt voor minder vliegverkeer, zelfs als je de Olympische Spelen in je stad hebt.

Mijn klus op de start zit er na zo’n twee uur op. Ik stap op een kamprechtersboot om statisch te gaan kamprechteren. Dat betekent dat we vanaf de zijkant naar het midden van de baan varen en over zo’n 500 meter de wedstrijd visueel volgen. Verdeeld over de baan ligger er zo 6 kamprechtersboten die de hele race kunnen overzien. In de finale kamprechteren we dynamisch wat betekent dat één boot de hele wedstrijd van start tot finish volgt. Ik houd de wedstrijd natuurlijk strak in de gaten, maar zie wel dat de Nederlandse M4x en de M2x al een gaatje hebben geslagen. Ik ben benieuwd naar de Nederlandse resultaten.
Als ik ’s middags via whatsapp videobel met mijn vrouw Jacomine hoor ik dat alleen skiffeur Finn Florijn moet herkansen(**). Verder zijn alle Nederlanders door, de M2x zelfs in de snelste Olympische tijd ooit. Dat belooft wat! Dochter Lisanne sluit ook even aan. Zij logeert met wat vriendinnen uit haar roeiploeg bij ons in Rijen. Ik herken Wia en zwaai, zij zwaait terug. Gezellig om contact te hebben met het thuisfront.

Ook andere juryleden worden net als ik in het thuisland door media gevolgd. Voor de liefhebbers: Bill Donegan (CAN) en Ruzica Karajovoc-Ibrococ (SRB).

(*) VAN = Vanuatu, LBA = Lybia, KSA = Saudi Arabia, BER = Bermuda, NCA = Nigaragua, CIV = Ivory Coast, NGR = Nigeria, IRI = Iran, ROC = Russian Olympic Committee, TTO = Trinidad and Tobago
(**) Inmiddels werd bekend dat Florijn helaas in quarantaine moet wegens een positieve coronatest. [red.]

Het dagboek van de eerste drie dagen lees je hier.

20, 21 en 22 juli

Kamprechter Tom van er Lelij houdt ons in woord en beeld op de hoogte van achter de schermen van de Olympische Spelen. Hij is een van de 20 kamprechters.

Donderdag 22 juli: wennen aan innovaties, practise starts

De derde dag sinds vertrek. Het blijkt allemaal toch wat vermoeiender dan verwacht. Ik kom moeilijk mijn bed uit en een ontbijt zit er niet meer in. Gelukkig heb ik wat eten van huis meegenomen, dus pak ik wat crackers en wat kaas waarmee ik de ochtend wel doorkom.

Dagelijks moeten we temperaturen en die invullen in de OCHA-app samen met vragen of je snottert, hoest, keelpijn of iets anders hebt. Ik bemerk wel kleine verschillen, maar ik vind het niets om mij zorgen over te maken. Mijn ouderwetse thermometer van thuis geeft 35 graden aan en kost veel tijd. Voortaan meet ik mijn temperatuur op weg naar de bus bij de ingang van het hotel. Daar staat een apparaat met een klein beeldscherm dat  je temperatuur meet als je binnenkomt: gepiept in luttele seconden! Deze geeft een geruststellende lage 36 graden weer. Dat is mooi. In de bus voer ik de gegevens dan wel in.

Buiten staat een bus klaar waar Rowing op staat. Ik stap in, maar hij is niet erg vol: waar is iedereen? Dit voelt niet goed. Gelukkig weet een collega kamprechter als ik al een tijdje in de bus zit, dat deze niet naar de baan gaat. Deze bus brengt de mensen die vertraagd zijn aangekomen in Tokyo naar het Uniform en Accreditatie Centrum. Maar waar is mijn bus van 7.05 dan? Alle dagen blijkt er een bus om 7.05 te vertrekken, behalve vandaag. De 7.05 bus ging al om 6.50 uur. Scherp blijven blijft belangrijk! Iemand had het nog wel kort voor vertrek gemeld in de appgroep voor de juryleden, maar dat had ik gemist. Gelukkig is er om 7.20 nog een bus naar de baan. Daar blijk ik niet de enige te zijn geweest, meer collega’s waren verrast.

Op weg naar de baan lees ik dat een van de ondersteunende kamprechters (NTO’s: National Technical Officers) positief is getest. Een paar mensen in de omgeving moeten preventief in isolatie waaronder één kamprechter uit de jury (ITO: International Technical Officer). De volgende  stap is een PCR-test die moet aantonen dat de positieve test klopt. We hopen het beste, maar vrezen het ergste. In de jury room staan de stoelen nog iets verder uit elkaar dan gisteren. De schrik zit er goed in, maar het toernooi gaat door.

In de meeting krijgen we een interessante uitleg over de werking van de laatste nieuwe ontwikkeling bij Polaritas het bedrijf dat de startschoenen [het startsysteem, red.] verhuurt en installeert voor dit soort toptoernooien (https://www.polaritas.com/products-and-services/automatic-starting-system/). Als je nu hard tegen de kap van de startschoen duwt klapt deze onder water, waardoor taferelen zoals eerder bij de EK 2018 in Schotland, roeiers bespaard zullen blijven. Toen kwamen skiffs met een forse schade bovenop de kap van de startschoenen terecht doordat die niet naar beneden gingen. Zoals ik gisteren al meldde was het (alleen) de Nederlandse W4- die met deze nieuwste ontwikkeling heeft kennisgemaakt. Now we know why!

Inmiddels is bekend dat we als startteam van gisteren ook vandaag en morgen op de start staan. De Jurypresident en voorzitter van de Umpiring Commission Patrick Rombaut wil door continuïteit in het begin een goed begin van het toernooi realiseren. Daarna zullen we ook gaan rouleren over de andere functies. Omdat Deense collega Flemming Gaur en ik gisteren al hebben gestart is de beurt nu aan Duitse collega Rolf Warnke. Zoals altijd is het de tweede dag veel drukker, dus de opgave is zoveel mogelijk starts in het komende uur uit te voeren, de ploegen een optimaal startgevoel te geven en de wachttijd voor de ploegen zo kort mogelijk te houden. Starters, lokale bemanningen op de vlotten, de Japanse aligner en ik als judge at the start doen onze stinkende best om alles snel en goed uit te voeren. Ploegen die vooraan liggen worden geïdentificeerd door de assistent-starter waarna de starter ze een baan toewijst. Vanuit de alignershut anticiperen we daarop door het ponton alvast aan te passen aan de bootlengte die aan een baan wordt toegewezen. Door de diversiteit van de ploegen betekent dat op iedere baan van 8 naar skiff en van 2 naar 4 en weer terug.
Als alle ploegen aan de pontons liggen moet de punt ruim achter de startlijn liggen om de startschoen veilig omhoog te laten komen zonder de boot te beschadigen. Daarna kan de boot in de startschoen worden geduwd/geroeid, waarbij de boeg van iedere boot scherp moet zijn of de punt wel voor de schoen ligt. De Japanse ‘boatholders’ zijn nog wat onervaren en proberen we nog wat tips mee te geven: het verschuiven van de boot hoeft niet alleen met het ponton, maar kan ook door het verplaatsen van je handen. Het is wennen maar het wordt wel opgepakt. De vaart komt er steeds meer in. Uiteindelijk weten bijna iedere 3 minuten een uur lang 5 boten weg te starten. De Technical Delegates van FISA, Svetla Otzetova en Eva Szantos, voorzitter Events Commission zijn best tevreden, maar er is natuurlijk altijd ruimte voor verbetering.

Na de practise starts mag ik nog zo’n 2 uur de spare races starten. Eerst 6 races in de vorm van een time trial. Doordat de meeste ploegen nog nooit time trial hebben gevaren loopt het eerst niet zo soepel, maar door snel wat aanpassingen door te voeren komen we in een lekker ritme. Na 50 minuten varen dezelfde ploegen nogmaals in dezelfde heatsamenstelling twee kilometer boord aan boord.

Daar krijgen we tijdens de start een andere innovatie om mee te dealen: in plaats van rust en stilte worden de ploegen aan de start live geïntroduceerd door het communicatieteam dat ook de videostreaming doet. Dat is nog wel een dingetje. Doordat de ploegen finishen als wij bijna gaan starten worden de ploegen te veel gestoord in het reguliere startritme van 2 minuten, concentratie, roll call, attention en go. Op zich een begrijpelijke innovatie, maar daar moet nog wat op doorontwikkeld worden!

Woensdag 21 juli: kennismaking, baanverkenning, juryvergadering

De eerste juryvergadering is om 8.30, de bus vertrekt om 7.05. Wekkertje gaat om 5.50. Even wat oefeningen, aankleden en naar het ontbijt. Een enorme hal waar we gesepareerd kunnen eten door de inmiddels normaal geworden spatschermen. Naar de bus die strak op tijd naar de baan vertrekt. Daar eerst de veiligheidsprocedure door: temperatuur en dan tassencontrole. Na een goedendag op het FISA-kantoor bij onder meer executive-director van FISA Matt Smith, regattamanager Nathalie Philips die gedetacheerd vanuit FISA inmiddels een paar jaar in Tokyo woont om dit Olympische roeitoernooi voor te bereiden met de lokale mensen en de Nederlandse Lotte Vloedmans die na haar ervaringen op de WK 2014 Amsterdam en haar studie via FISA en vervolgopleiding in Japan bij de Japanse organisatie van het roeien terecht is gekomen en inmiddels ruim vier jaar daar verblijft.
Daarna naar de zaal voor de eerste jurymeeting. In de pigeonholes (postvakken) liggen voor de juryleden de eerste hebbedingen klaar, terwijl we nog niets gedaan hebben! Een roeipin (voor de verzamelaars), een pen en een waaier. We krijgen ook een soort vestje waarin we icepacks kunnen doen.

Tijdens de juryvergadering doen we een kennismaking waarna we de baan rondgaan voor de baaninspectie om alles goed te leren kennen. Samen met twee collega’s word ik ingedeeld op de start. Nog even de bladen doornemen tot in de late uurtjes was toch een goede investering! Onze vesten gevuld met icepacks vertrekken we bij een temperatuur van 30 graden naar de start. Daar aangekomen zie we een paar Nederlandse dames ploegen waaronder de W2x en de W4-. De dames 4- wordt te ver in de startschoenen geduwd waardoor alleen in hun baan de startschoen naar beneden schiet. Dat betekent dat alle schoenen naar beneden moeten en de hele installatie opnieuw omhoog moet worden gebracht. We blijven kalm en met wat vertraging komen ze allemaal goed weg.
Met zijn drieën weten we ook de exotische landen goed te identificeren en het uurtje is zo voorbij. Jammer. Al met al een aardig begin, met nog wat opstartproblemen, maar dat is gebruikelijk in de beginfase van iedere wedstrijd. De komende dagen gaat dat met hard werken van een ieder vanzelf gesmeerd lopen.

Tijdens de lunch schuif ik even aan bij Hessel Evertse. Ook de roeiploeg heeft zo zijn uitdagingen, maar de sfeer is goed. It giet oan! ’s Middags is er niet zo veel meer te doen dus we hangen wat gezellig rond en ik knap een uiltje. Als uitsmijter is er een ontmoeting van alle FISA-mensen (onder meer afgevaardigden van alle FISA-commissies die daar een rol hebben, de mensen van het FISA-kantoor uit Zwitserland en de juryleden) en de lokale organisatoren. Dat is handig want op zo’n wedstrijd werkt het ’t best als je elkaar kent/makkelijk kunt vinden. Normaal met drankje en hapje, maar nu kaal en in de buitenlucht voor de enorme overdekte tribune. Het is niet anders. Daarna moet ik opletten dat ik niet de bus mis, want er arriveert weer een kamprechter uit de VS waar ik bijna te lang mee sta te praten. Precies op het tweeminutensignaal stap ik in de bus.
De eerste dag zit erop. Ondanks alle beperkingen merk ik dat ik toch positiever ben dan waarop ik me had ingesteld. Dat belooft wat voor de komende dagen!

Dinsdag 20 juli: aankomst

Na landing duurde het 8 uur voor we bij het hotel waren. Daar was het handen ontsmetten en temperatuur meten. Na incheck direct naar het Uniform & Accreditation Center (UAC) waar we onze kleding in ontvangst nemen: een sportieve en een nette set. De broek moest wat ingekort en het jasje mocht wat kleiner, maar verder klopten de vier maanden geleden opgegeven maten aardig.
Bepakt en bezakt terug naar het hotel voor een maaltijd in het enige restaurant waar we als buitenlander in mogen (geen mixen met de Japanners!). Overal waar we eten staat tussen ons en de overbuurman een spatscherm zodat de kans op besmetting wordt verminderd. Alleen tijdens het eten worden de mondkapjes afgedaan.
Terug in het hotel nog even de bladen bestuderen van de 80 deelnemende landen. Morgen namelijk practise starts en als je dan op de start staat moet je wel bladen van landen kennen als Qatar, Saoedi Arabië en Vanuatu. Wanneer zie je die nu op een reguliere FISA-wedstrijd? Niet vaak.