Kamprechter Tom van er Lelij houdt ons in woord en beeld op de hoogte van achter de schermen van de Olympische Spelen. Hij is een van de 20 kamprechters.
Lees alle bijdragen over Tokyo 2020 via deze link: roei.nu/category/os-tokio/
Vanuit het quarantainehotel
Olympische droom in duigen
Om 7 uur word ik gewekt door een stem in het Japans. De vertaling in het Engels ontbreekt, maar ik weet dat ik om 7 uur mijn temperatuur, saturatie en hartslag moet meten. Het is allemaal afstandelijk en de Japanners ‘buiten’ blijven ver van ons vandaan, maar ik zit dan ook niet in een knuffelkamp. De Japanners vinden corona eng en houden dat graag op afstand. Vorig jaar lieten wij onze ouderen in de verpleeghuizen nog alleen dood gaan. Daarmee vergeleken bevind ik mij in een walhalla, alleen voelt dat allerminst zo als door je vaccinatie niet ziek bent en in de put zit omdat je Olympische droom in duigen is gevallen. Mixed feelings dus terwijl ik mij weer op het Olympische roeien richt.
Greg Smith (AUS) heeft mij een uur eerder een goedemorgen gestuurd, maar toen lag ik nog op één oor. Ik reageer met een fotootje achter de pc voor de spiegel en wens ze veel succes. Ik zie dat ik mijn haar weleens wat beter had kunnen kammen. Ook ontvang ik het kamprechtersschema voor de komende twee dagen. Leuk, want dan kan ik zien waar iedereen staat. Anders dan in Nederland wijst FISA in zijn schema de kamprechter per wedstrijd toe.
Éducation permanente
Zodra ik bij Eurosport aankom zie ik de NED M2- hun B-finale winnen, een goede prestatie van die mannen. Net als gisteren in de A-finale de M4-, heeft ook in deze B-finale een boot zijn baan verlaten. Van een collega hoor ik later dat in de juryvergadering is gemeld dat Italië gisteren na 3 uur nog een ‘protest’ heeft ingediend, maar dat dat is afgewezen op formele gronden (moet binnen 1 uur). En kamprechters moeten zich niet van hun positie laten verdringen door de TV-catatamaran: de dunne de balans tussen eerlijkheid en (TV-)exposure. Binnen de NED-kamprechters wordt er flink over gediscussieerd. In die vrolijke app-groep passeren al snel alle mogelijke opvattingen, dit is éducation permanente. Had de kamprechter moeten vlaggen? Is Italië benadeeld? Hadden de kansen van Italië hersteld moeten worden? Allemaal goede vragen waar ik best een opinie over heb, maar waar ik mij nu maar even niet aan waag. Doen we wel in een training.
Finale LW2x
De finale LW2x nadert. Ilse Paulis en Marieke Keijser hebben gisteren een slechte race gevaren en kwamen met de derde tijd in de finale, daarom liggen ze nu op de buitenste baan 1, niet passend bij hun statuur. Ze zitten er nu goed bij tot en met de 1200 meter lopen ze gelijk met het veld op. Daar maken ze het verschil en lopen wat uit. Naar het einde toe worden ze bedreigd, maar ze weten het toch te houden. Dat gaat lukken… Drie halen voor de finish een vuile plakhaal, de boot valt stil. Italië walst er net voor de finish overheen gevolgd door Frankrijk. Blijven ze GBR nog voor? Hebben ze nog een medaille? Ja, want ze blijven ze voor met 0,01 sec: brons! In het interview op Studio Tokio trekt Marieke de schuld naar zich toe, ‘de winst lag tot 1950 binnen handbereik en toen ging er door mij wat mis’, zegt ze. Ilse is eerst niet bij machte om iets te zeggen. In tweede instantie komt er toch wat. Is het goud verliezen of brons winnen. Het is van een andere orde maar ik zie gelijkenissen met mijn situatie. Sofie Souwer wordt daarna 4e in de halve finale en plaatst zich daarmee voor de B-finale. Voor je het weet is de roeidag alweer voorbij. Het zit er bijna op.
Virtueel samen eten
Op vaste tijdstippen (8-9, 12-13 en 18-19 uur) kan ik eten afhalen in het COVID-hotel. Op weg naar beneden fotografeer ik uit het raam van mijn kamer aan het eind van de gang: een snelweg en water. Dat klopt met de situatie op de kaart. Ik zit in de Toyoko-Inn. Om 12.30 uur ik zit klaar met mijn opgewarmde prakkie en nodig collega’s virtueel uit met mij mee te eten. Als ik het al op heb zie ik wat bij hen de pot schaft. Na het eten sluit ik nog aan bij de Team Managers Meeting. Er volgen enkele huishoudelijke mededelingen. Eigenlijk wordt er al gekeken naar de vertrekdag. Matt Smith nodigt Rowing Sport Manager Nathalie Philips uit alvast wat terug te blikken Ze zullen zich naar beste kunnen blijven inzetten tot het eind. Het was een roeitoernooi met ongeëvenaarde omstandigheden. Het wordt haar (bijna) te veel. Ik voel helemaal hetzelfde. Mijn close contact collega’s sturen een foto van hun separate reizen in een taxi met spatscherm.
Hoe zit dat toch?
Ik ben ondertussen druk met de bureaucratie van de Spelen: wanneer mag ik nu precies naar huis en hoe is mijn transport van en naar het vliegveld geregeld. Uit Nederland komt de vraag hoe snel de uitslag van de controletest er was, want met 42 minuten kan dat nooit een PCR-test zijn geweest. Ik zit hier alleen, maar het doet me goed dat er vanuit Den Haag wordt gebeld. Het is een medewerker van de ambassade in Japan. Dat is een lekker gevoel als je in een ‘vreemd’ land ‘vast’ zit. Via Josy is mijn naam via het roeiteam en NOC-NSF doorgeseind naar de ambassade. Hij belt alleen net als de LW2x staat te beginnen. Geen punt, 20 minuten later belt hij weer.
Op het ene moment is er vooruitgang, later ben ik weer terug bij af. Het is een rollercoaster. De volgende vraag die opdoemt is, word ik ook na 6 en 7 dagen getest. Leden van landenteams mogen na twee negatieve testen op dag 6 en 7 naar huis. Is een van beide positief, dan moet je tien dagen brommen. Ik hoor steeds dat een test op dag 6/7 voor mij niet geldt, hoe zit dat toch? Het is te laat om er nu werk van te maken. Nog even contact met thuis en mijn zus die een rondje wandelt met onze moeder: ze kan de wereld niet meer bijhouden, maar ze weet wel dat haar zoon vastzit in Tokyo. Ik zwaai en ze zwaait terug. Mijn dochter heeft in de loop van de dag een stretch video gestuurd: je moet meer bewegen pa! Net voor het slapen doe ik een workout met Bully Juice, een aanrader van een collega. Bully traint volgens mij meer dan 20 minuten per dag als ik zijn lijf met het mijne vergelijk. Daarna stretch ik met Marischa. Als ik mijn bed instap zie ik een appje van mijn zus: je bent nog steeds online, ga slapen man! Aan alle kanten is big brother watching me.
