Kamprechter Tom van er Lelij houdt ons in woord en beeld op de hoogte van achter de schermen van de Olympische Spelen. Hij is een van de 20 kamprechters.
Lees alle bijdragen over Tokyo 2020 via deze link: roei.nu/category/os-tokio/
Eén keer naar de Spelen
De afgelopen anderhalf jaar kreeg ik de luxe van mijn werkgever om onder een steen te leven, vele anderen met mij. In mei en juni ben ik gevaccineerd. Daarna ging Nederland van het covid-slot en kon ik naar een nationale (Slot) en internationale (Holland Beker) wedstrijd in Nederland, zodat ik weer wat routine had toen ik hier arriveerde. Op beide wedstrijden waren besmettingen. Ik heb er niets opgelopen maar het kwam dichtbij. De laatste twee weken voor vertrek naar Tokyo ben ik in quarantaine gegaan conform voorschriften OS Tokyo 2020 in het Playbook.
Vol vertrouwen ben ik met drie negatieve PCR-testen het vliegtuig ingestapt. Als kamprechter ben ik op weg naar het hoogtepunt van zo’n dertig jaar kamprechteren, waarvan delen in de kamprechtercommissie of optredend als een juryhoofd. De happy few die het halen, mogen één keer naar de Spelen. Daarna daal je in een glijvlucht weer langzaam af en mag je je kennis en ervaring overdragen op de nieuwe generatie. Ik zit er nog net voor.
De telefoon gaat
Maar dan gaat maandagavond laat de telefoon. Regattamanager Cameron Allen meldt mij dat mijn salivatest van vanochtend positief was. Ik word gevraagd om op mijn kamer te blijven! Morgen moet een PCR-test in de neus finaal uitsluitsel geven. Cameron spreekt woorden ter ondersteuning, maar gevoelsmatig komt het nog niet echt binnen. Ik bel met het thuisfront. Daar zie ik wel natte oogjes ontstaan. Na een lang gesprek hang ik op: fijn dat de internetverbinding in het hotel zo goed is. Ik leef tussen hoop en vrees: ik voel me niet ziek, heb geen klachten. Eerst maar zien of de controle-PCR negatief is. Ik rond mijn stukje voor de maandag af, maar de laatste ontwikkelingen moeten nog maar even wachten.
Behalve die van mij, is er nog een positieve test. FISA reageert snel. Zo moeten onder meer mensen die niet per se op de baan hoeven te zijn in het hotel blijven. Het Rules Update Seminar gaat niet door. Ook worden er regels aangescherpt: bij elkaar in de buurt eten is zelfs uit den boze, net als praten tijdens het eten. De risico’s zijn te groot, er staat te veel op het spel. Geluk bij een ongeluk is dat ik gisteren niet op de baan was. Er worden extra saliva testkits naar het hotel gebracht, iedereen in het hotel uit het roeien moet gewoon zijn dagelijks test ondergaan, juist nu. Dat zal overzicht geven.
I’m out
Ik moet na een nachtje slapen aan de slag met wat formulieren. Behalve waar ik ben geweest moet ik namen geven: wie er bij mij in de buurt was. Daar moet ik goed over nadenken, dat moet precies. Bovendien, valt het niet mee om meerdere dagen terug te halen wanneer je waar was en met wie. Het formulier is trouwens ook heel onhandig, ik ben er best lang mee bezig. Zodra ik meer weet stuur ik het op en informeer de mensen die op de lijst staan. Ze begrijpen het.
Eerder in de middag is er een busje komen voorrijden voor mijn controletest. Ik word gebeld dat ik word opgehaald, ik vraag me af hoe dat moet. Als de bel gaat wordt het al snel duidelijk. Ik doe open er staat iemand met mondkapje en spatscherm die mij de weg wijst. Overal waar er een deur is staat iemand die open te houden. Ik hoef niets aan te raken. Via de dienstlift met twee man die mij begeleiden, maar met hun rug naar me toestaan, word ik naar beneden gebracht. Via de groene vrije baan arriveer ik bij het busje. Weer een formulier met vergelijkbare gegevens: check-dubbel-check. Daarna wordt de test afgenomen. Zo`n uur later wordt de saliva test met een PCR test bevestigd: I’m out!
Tussen alle bedrijven door heb ik eerst veel contact met thuis, maar ook met steeds meer mensen binnen en buiten de jury. Veel medeleven, maar ja ze kunnen weinig. Toch helpt het wel. Henk Jan spreek ik even, hij zit op de baan. Fairness is nu essentieel, de wereld wil weten wanneer we weer gaan roeien! In alle consternatie mis ik de Zoom Team Managers Meeting die vandaag volledig digitaal is. Ik hoor achteraf dat het weer ging over de Nederlanders en het weer. Ik begrijp dat TeamNL zich nog steeds afgescheiden moet voorbereiden. In de Nederlandse roeipers is dat natuurlijk een groot ding. Het weer voor morgen is goed genoeg om te gaan roeien: de eerste medailles gaan morgen verdeeld worden.
Steun
Ik bel met veel jurycollega’s. Iedereen wil wat doen. Er wordt koffie voor me geregeld die op een tafeltje voor de deur wordt gezet. Ana Nikolic doet een zo aanlokkelijk voorstel dat ik niet kan weigeren. Zij levert een flinke voorraad proviand af met fruit, broodjes en snacks. Zo lief, dat is het resultaat van jaren met elkaar overal in de wereld roeiwedstrijden organiseren. Ondertussen stuurt de jurypresident een mailtje. Hij opent met hartelijke woorden aan mijn adres, ze leven met me mee en wensen me het beste. Maar de realiteit is dat de Olympische Spelen niet wachten op dit soort ‘kleine’ drama’s. Ik stuur een reply aan mijn collega’s, FISA umpiring commission en de technical delegates: ga doen waar we voor kwamen en geniet ervan, ik ben blij dat ik de helft heb mogen meemaken.
Het is best druk, de tijd vliegt. Hoe ga ik een eind aan mijn dagboek breien, ik heb er geen zin meer in. Ook Fisa meld ik dat ik schrijf, en dat ik wel wil stoppen, maar dat ik hiermee zelf naar buiten kom. Jacomine zegt: stel je nieuwe blogs nog even uit, er wordt vandaag en morgen niet geroeid. RoeiteamNL krijgt nu teveel covid-aandacht. Grote kans dat er woensdag medailles gewonnen worden, dan gaat het gesprek eindelijk weer eens over het roeien. Ze heeft gelijk. Ik meld Koos Termorshuizen [redactie Roei!] dat er vandaag (nog even) geen kopij is. Hij reageert met: dan heb ik een rustige avond! Hij moest eens weten wat er allemaal is gebeurd.
Dankzij Ana Nikolic is de koelkast vol
