Kamprechter Tom van der Lelij houdt ons in woord en beeld op de hoogte van achter de schermen van de Olympische Spelen. Hij is een van de 20 kamprechters, maar belandde na de eerste helft van de roeiwedstrijden in het quarantainehotel.
Dit is het slot van zijn verhalen. Lees alle bijdragen over Tokyo 2020 via deze link: roei.nu/category/os-tokio/
Vanuit het quarantainehotel
Vrijdag 30 juli
Vandaag nog 1 dag roeien. Daarna zit het er op. Nathalie Philips stuurt om 4.30 uur een foto van het ochtendgloren. Die is prachtig zegt ze. Ik moet zeggen, ze heeft gelijk. Ze krijgt veel positieve reacties. In de app wordt ook al vooruitgeblikt met een foto van het ochtendgloren van de olympische roeibaan van Parijs 2024. Een mens kijkt graag naar de toekomst.
Dankzij Helma op ZDF te volgen
Vanaf 7.45 uur worden alle finales in de M en W skiff afgewerkt, te beginnen met finale F. Om 10.25 wordt afgesloten met het koningsnummer, de acht. Als ik de tv aan zet, zendt Eurosport geen roeien uit. Verdorie. Wat nu? Helma Neppérus lost het voor me op. Jacomine stuurt een hart-onder-de-riemberichtje van haar door en ik reageer. Helma is op voor het roeien en zit ook te zoeken. ZDF appt ze. Gelukkig. Mooi zoals je elkaar even kan helpen aan de andere kant van de wereldbol.
Als de Duitsers even wat atletiek uitzenden, laat ik haar weten dat de BBC ook roeien doet. Dank, appt ze terug. Door al dat gezoek mis ik wel de B-finale van Sophie Souwer waar ze naar een verdienstelijke 1e plaats roeit, overeenkomstig haar 7e tijd in de kwartfinale. Mooie prestatie. Henk-Jan Zwolle vraagt hoe het met me gaat. In de fairnesscommissie is de wind niet langer de uitdaging. Nu zitten er onweersbuien aan te komen. Uit de finishtoren een appje dat er een vlakbij voorbij trekt. De foto’s bevestigen dat. Ik vind dat ik nog aardig betrokken ben.
Ontevredenheid in Duitsland en Groot-Brittannië
Zowel in GER als in GBR is men niet tevreden met de resultaten van het roeien. Op de BBC hoor je dat ook doorklinken in de commentaren. Toch goed om overal even je oor te luisteren te leggen. Ik zie Oliver Zeidler, gedoodverfde winnaar van de M1x, commentaar geven na zijn winst in de B-finale. Hij is duidelijk teleurgesteld en geëmotioneerd en is kritisch op de baan: te veel wind, niet eerlijk. Hij mopperde ook al op de omstandigheden op de Willem-Alexander Baan bij Rotterdam tijdens de Word Cup 2019. Misschien moet hij eens een binnensport proberen?
De vrouwenskiff kent met Emma Twigg een terechte winnaar. Ik moet denken aan de World Cup in Sydney in 2014 waar ik kamprechter was en als koerier van de Holland Beker bij haar een pakketje moest afleveren. De mannenskiff wordt verrassend door de Griekse skiffeur gewonnen. Volgens mij altijd goed voor onze sport als de medailles over veel landen worden verdeeld: het maakt roeien een wereldwijde sport. De winst bij de vrouwenacht gaat naar CAN: wat roeien die goed! Leuk om te zien hoe blij de stuur is. Zij hangt ook de medailles bij alle roeisters om en geeft ze een dikke knuffel. Daarbij fluistert ze iedere roeister een persoonlijke boodschap in het oor, die zou ik graag willen horen. Mooi ook dat China zich met brons tussen de grote roeilanden wurmt: daar is vast heel Spartaans getraind, of heeft Redgrave andere methoden geïntroduceerd?
Dan is het tijd voor de mannenacht. Ik neem een paar foto’s van de presentatie en de start en voel de spanning stijgen. Ik herken mijn Zwitserse collega Patrick: roll call, attention en de startpiep. Weg zijn ze. De telefoon gaat: tijd voor mijn dagelijkse gezondheidscheck. Ik neem wel op, je weet maar nooit wat de gevolgen anders zijn, en meld dat ik naar een Olympische roeifinale zit te kijken. Kan het over 20 minuten? Het is goed. Zouden ze dat in de gevangenis ook goed hebben gevonden? Als ik weer kijk ligt de NED acht een halve lengte achter: wat is er gebeurd? Ik hoop dat ze terugkomen, maar het lukt niet. Het is teleurstellend. Een olympische droom gaat als een nachtkaars uit. Maar ja, daar hebben meer mensen last van. Om winnaars te hebben moeten er ook verliezers zijn.
Nieuw Zeeland doet het op de laatste dag weer ontzettend goed. Met goud in de W1x , M8+ en W2-winnen ze het medailleklassement van het roeien. Nederland is derde, het beste medailleresultaat ooit. Toch vind ik dat de kleur van de medailles iets gouder had gemogen: wat is een mens toch snel ontevreden.
Geregel
Ik word teruggebeld. Alle vragen worden in het Engels gesteld en vertaald voor de medisch deskundige. Die Japanners hebben het allemaal goed georganiseerd. Mijn gezondheid is oké en ik vraag bevestiging of ik er 5 augustus (mijn dag 10) uit mag. Dat klopt. Jacomine belt met KLM en zonder problemen wordt mijn ticket omgezet. Ik ben in ieder geval vrijdag 6 augustus weer in Nederland.
Ondertussen probeer ik ook op dag 6 en 7 getest te worden. Na zoeken en vragen is het duidelijk hoe het zit: ik val onder het playbook voor de Internationale Federaties (IF), de nationale teams onder een ander playbook. In beide playbooks staat een beschrijving wat er gebeurt als je besmet raakt. De beschrijving is identiek, maar bij de nationale teams wordt nu wel bij wijze van uitzondering op dag 6 en 7 getest. Ben je twee keer negatief, dan mag je naar huis. Ik word dus niet getest. Ik kaart het aan bij de ambassade, NOC-NSF en bij World Rowing. De zaak begint te bewegen. Is het op tijd? Zondag moet ik dan mijn eerste test krijgen. Ik stuur een mail waarin ik het probleem uitleg en ook Jacomine doet een duit in het zakje. Het wordt opgepakt. De medische commissie van het IOC overlegt hierover met Tokyo 2020. Ik heb nog geen uitsluitsel. Ik Wapp Josy of er al mensen naar huis zijn wegens twee negatieve tests. Hij reageert direct: bijna iedereen moet 10 dagen brommen.
Het kamprechtersbotenflottielje
In de Wapp verschijnen foto’s met het traditionele flottielje van de kamprechtersboten. Ook de vlaggen worden daarbij geïnaugureerd, want volgens mij zijn ze niet gebruikt. Een andere traditie, de juryfoto, ontvang ik ook. Ik sta er helaas niet op. Ik begin al een beetje terug te blikken. Vooral het ontbreken van publiek was bijzonder. De muur van geluid van 30.000 toeschouwers als de verdeling van de medailles aanstaande is in de laatste 500 meter van een race: dat had ik graag willen meemaken. Wat ook anders was is het ontbreken van de ontmoeting. Dit soort internationale evenementen staat bol van de uitwisseling tussen mensen. Een diner, een borrel en bezoek aan een culturele of historische plek: door corona ontbreekt dat volledig. Als sociale wezens missen we dat misschien nog wel het meest.
De juryfoto
Zaterdag 31 juli
Zaterdag stroomt de Wapp vol met bedank- en afscheidsberichten. Velen blijven tot zondag omdat zaterdag de reservedag van het roeien is. Toch beginnen de eersten nu al te vertrekken. Er verschijnen foto’s van de Tokyo 2020 winkel op de luchthaven. Door COVID zijn vluchten geannuleerd en moest men een nieuwe vlucht boeken. Voor sommigen is dat de zaterdag geworden. Ik zwaai gezellig mee vanuit mijn quarantainehotel. De gouden regel is: wij gaan elkaar allemaal weer ergens op een roeibaan tegenkomen.
Afsluiting
Nu het roeien klaar is, zit mijn dagboek er ook op. Dat kon ik wel netjes afronden, corona of niet. Iedereen wenst elkaar een veilige reis. Ik zeg dat ik bij vertrek als laatste de deur netjes op slot zal doen.
