Kamprechter Tom van er Lelij houdt ons in woord en beeld op de hoogte van achter de schermen van de Olympische Spelen. Hij is een van de 20 kamprechters.
Lees alle bijdragen over Tokyo 2020 via deze link: roei.nu/category/os-tokio/
Blijf meekijken over de schouders
Ik heb de wekker gezet. Buurman Bill (CAN) zal mij een ontbijtje brengen. De bus gaat om 6.05 uur, dus zet ik hem om 5.30. Ik ben alweer voor de wekker wakker, voor mij een goed teken! Bill brengt veel meer dan ik had gevraagd. Diverse fruitbakjes, yoghurt, kaasjes en jammetjes. Mijn ijskast puilt uit.
Ik werp een blik door het raam. In de richting van de baan ziet her er grijs uit. Dat belooft wat! Beneden arriveren de bussen voor de NTO’s en ITO’s. Ik stuur een berichtje naar de Olympic friends group: Ga zo door en deel je ervaringen, dan ben ik er toch een beetje bij; en dat Japan trots kan zijn op wat ze de wereld over onze sport voorschotelen. Ik krijg die ochtend hartverwarmende reacties. Ik vind me niet zo sentimenteel, maar bij verschillende berichtjes voel ik toch een flinke emotie. Covid heeft me voor nu misschien gevloerd, maar die emoties (en pfizer) geven me het gevoel dat ik snel aan het terugkomen ben. Ik denk toch te willen en kunnen doorschrijven, want ik vond het een uitdaging om over mijn belevenissen en gedachten te schrijven. Jullie kijken niet meer mee over mijn schouder, maar we kijken samen over die van mijn collega’s.
Herpakken
Eerst schrijf ik mijn ervaringen sinds maandagavond op papier. Dan wordt het tijd om naar het roeien te kijken. Via de Japanse tv lukt dat slecht. Ik download een VPN-programma en installeer het. Daar heb ik de komende dagen vast profijt van: ik ben er nog wel eventjes! De eerste A-finales zijn begonnen, dus ik volg de resultaten via de vertrouwde FISA-website. Als ik er eenmaal in kom is het nodige al verroeid en beland ik bij de M4x. Wow, de eerste gouden roeimedaille, maar waarom niet bij de M2x en de W4-? Dat waren toch ook kanshebbers op goud? De W2x had toch de tweede tijd. Het blijken spannende races als ik ze later terugkijk en in de interviews zijn de roeiers stuk voor stuk tevreden. Alleen de W4x en de M4- moet ik nog zien. Ze worden beide laatste. Wat zal dat een teleurstelling voor de roeiers in beide ploegen zijn.
Bijpraatmoment met het thuisfront. We pinken inmiddels samen een traantje weg. Dochter Lisanne heeft gevraagd wat ik vandaag moet doen, maar Jacomine heeft de boot afgehouden. Of ik m’n dochter wil bellen. Met haar heb ik een mooi gesprek over alles wat ons bezighoudt en raakt.
Op de roeibaan
Ondertussen is op de Olympische roeibaan het werk gedaan en stromen de foto’s binnen: umpire at work. Het startteam bestaat uit Rolf Warnke en Flemming Gaur. De Duitse tongval van Rolf wordt in de Nederlandse kamprechtersapp herkend. Het zijn de mannen met wie ik de eerste dagen ook heb staan starten: ik had daar waarschijnlijk ook gestaan. Vandaag zijn de juryleden in hun officiële outfit: jasje-dasje. Er zijn ook wat foto’s van Przemyslaw (POL) als (senior) judge at the finish: hij roept de volgorde van de ploegen die finishen. Hij wordt daarbij ondersteund door wel heel veel Japanse dames. Halverwege wisselt hij door naar de responsable judge at the finish (RJF): onder zijn verantwoordelijkheid stelt de operator van Swiss timing aan de hand van de fotofinish de uitslag op, waarna de RJF tekent. Als de uitslag klopt roept hij: official!
Samen naar het covid-hotel
Ik word gebeld dat ik om 16 uur naar het covid-hotel word gebracht. Ik pak mijn koffers in. Langzaam neemt de afstand tot de jury toe. Net voordat ik wordt opgehaald belt Rolf Warnke me nog even op. Hij vertelt over zijn ervaringen. Flemming Gauer belt later op de avond ook. Hij en Rolf waren twee van de drie mensen die nu afgezonderd van de andere kamprechters moeten reizen en eten, omdat ik ze heb genoemd als close contact, onder het motto safety first. Als kamprechter mogen ze gelukkig wel alles. Rolf vertelt dat de startschoenen bij de M8+ drie keer opnieuw moesten dalen en stijgen omdat steeds een van de ploegen de boot te hard in de schoen duwde. Ook een vliegtuig zorgde voor wat vertraging. De bel gaat, ik moet vertrekken. Ik kijk nog een keer om, dat was het dan.
In de taxi zit nog een covid-slachtoffer. Hij geeft aan geen Engels te spreken. De twee heren die ons in de auto geholpen hebben brengen ons de Japanse buiging ten afscheid. Als we even rijden haalt mijn medepassagier de ITO-fotolijst te voorschijn waarop hij mij aanwijst. Ik knik bevestigend. Hij wijst zichzelf aan op de NTO-lijst waarvan ik er een krijg, brother in arms! Ik maak een selfie samen met hem en we raken toch wat aan de praat. Hij controleerde de kleding op de 1000 meter. Wel benieuwd hoe hij daarmee dan op die plek omging. Hij geeft me twee roeispeldjes: een met de het roeilogo van de Spelen en een met mascotte Miraitowa. Als ik ze in de OS-app gooi wordt direct gevraagd hoe ik er aan kom, zij hadden er nog niet aan kunnen komen! Voor het covid-hotel schieten we nog een plaatje, we worden op afstand welkom geheten. Ik voel me wat melaats. We gaan naar binnen en de deuren sluiten zich: wanneer zullen ze weer open gaan. New things to find out!
