Benthe Boonstra, Tinka Offereins, Hermijntje Drenth en Marloes Oldenburg versloegen de Britten in een zinderende finalerace en zijn nu olympisch kampioen. Dat lukte Nederland nog nooit eerder in die discipline.

Offereins en Drenth vonden de race een stuk minder spannend dan de toeschouwers langs de kant, vertellen ze achteraf. Offereins: “Van tevoren vonden we het wel heel spannend. Gisteravond ook nog. Tijdens de race ben je gewoon bezig met wat je moet doen en wat we hebben afgesproken.”

Vertrouwen

“Ik probeer mezelf, maar ook de rest van de boot, heel veel vertrouwen te geven voor de start”, vertelt Drenth, die in de boot de commando’s doorgeeft. “Tijdens het oproeien focuste ik erop dat we de hele tijd met zijn vieren zijn. Wat er ook gebeurt, we hebben altijd elkaar en weten wat we aan elkaar hebben.”

“Dat sterke, vertrouwde gevoel voelde ik de hele race”, zegt Drenth. Ploeggenoot Offereins vult aan: “Op een gegeven moment voelde ik de Britten dichterbij komen. Heel even flitst er door je hoofd wat er gisteren bij de dubbelvier gebeurde, die streden tegen meiden uit diezelfde equipe en het op een boegballetje verloren. Ik wist ook dat hun vierzonder echt een goed tweede deel heeft, maar ik voelde dat wij dat ook hadden. We voelden het vertrouwen in onszelf en elkaar.”

Op de finish was het verschil tussen goud en zilver een kleine twee tienden in het voordeel van de Nederlandse ploeg. Een fractie meer dan het verschil waarmee de dubbelvier gister net naast de gouden plak greep. In het ‘boegballenklassement’ staat het nu 1-1 tegen de Britten. 

Project2020

Zowel Drenth als Offereins zijn begonnen met roeien bij Project2020 van oud-Olympiër Nico Rienks. Zijn filosofie was dat als je grote meiden met een sportachtergrond samen in een boot zet en leert roeien, ze binnen een paar jaar goud op de Olympische Spelen zouden kunnen behalen. Drenth: “Het oorspronkelijke idee was Tokio 2020, maar uiteindelijk werd het vier jaar later.”

Offereins: “Het project is al een tijd gestopt en de meesten roeien niet meer, maar ze zijn elke keer weer zo trots. Het voelt wel alsof deze prestatie ook van hun is. En dat is in zekere zin ook echt zo, want zonder hun waren we niet gaan roeien, hadden we hier niet gestaan.”

Dat de meiden zo met deze olympiërs meeleven, bleek langs de kant van de baan. Rond de 1500 meter stond een grote oranje fanclub waarvan veel fans afkomstig waren uit dat project. “Zij beleven onze olympische droom. Ik vind het fantastisch om hier te staan. Toen we wisten dat zij naar de Spelen mochten hebben we allemaal meteen tickets gekocht om ze te kunnen aanmoedigen”, vertelt een van hen. “Deze prestatie is zo ontzettend knap en dat we hier zijn met zo’n grote groep is vreselijk leuk. En verder is het natuurlijk janken nu ze gewonnen hebben.” 

De oud-ploeggenoten vielen elkaar met tranen in de ogen in de armen na de finish van de vierzonder. De rood-wit-blauwe vlaggen die ze op de wangen hadden geschminkt, liepen daardoor helemaal uit, maar het kon ze niks deren. Ze pakten hun spullen en liepen met grote passen – wat verwacht je anders, van zulke lange vrouwen – naar de tribune waar de huldiging even later plaatsvindt.

Gemiste feesten inhalen

Een olympische plak is als een levenswerk, erkent Offereins. “We roeien vooral omdat we het leuk vinden, maar op een gegeven moment loopt het wel een beetje uit de hand. Meer trainen en vaker weg van huis. Dat gaat geleidelijk, waardoor je er steeds een beetje aan kunt wennen, maar zeker dit jaar waren we heel veel weg.” Des te blij waren de vrouwen toen ze hun vrienden en familie op de tribune zagen tijdens de ceremonie.

“Ik heb nu echt heel veel zin om mijn familie en vrienden te zien, met elkaar te eten en daarna naar het TeamNL-huis te gaan. Vanochtend zat ik al stiekem op Instagram te kijken naar die beelden. Van Hermijntje mocht dat eigenlijk niet. Ze zei: straks verliezen we en mogen we er niet heen. Nu alle spanning weg is, voel ik me opgelucht”, aldus Offereins. Ik heb ook echt veel zin in een feestje, zegt het feestbeest. “De afgelopen jaren hebben we best veel feestjes moeten missen. Ik zag Laila van de dubbelvier crowdsurfen en dat wil ik ook wel. Vanavond gaan we alle feestjes tegelijkertijd vieren, het dak gaat eraf!”

Deze Olympische Spelen gaan nu al de boeken in als de meest succesvolle voor het Nederlandse roeien. En we hebben nog twee finaledagen te gaan. Zilveren Twellaar en Broenink vertellen kort na hun race over hun olympische avontuur.

“Het is allemaal best beladen en stressvol om hier te zijn en dit te doen. Misschien moeten jullie allemaal zelf een keer ervaren hoe het is om een laatste 250 meter te varen in een olympische tweekilometerrace. Dan gaat er echt van alles door je heen”, zegt Twellaar met een grijns op zijn gezicht. “Aan het einde van de race kun je niet meer goed nadenken”, vult Broenink hem aan. “Je hartslag en lactaatniveau gaan omhoog en je IQ juist naar beneden. Je gedachten zijn dan heel primitief: doorroeien en overleven.”

Raceplan

Het raceplan was om een bom te droppen, legt Twellaar uit. “We wilden snel paniek zaaien bij de rest. Maar ja, het is een olympische finale dus alles werkt net even anders dan anders. Iedereen gaat mee en vecht voor wat ‘ie waard is. Je merkt ook dat iedereen nu weer net een beetje beter is dan in de halve finale.” 

Tekst gaat verder onder de foto.

“We hebben vandaag goed uitgevoerd wat we gister hadden afgesproken”, vult Broenink aan. “Wat dan tegenvalt is dat de concurrenten blijven plakken wanneer je een push plaatst. De rest gaat hard mee. Het is niet voor niks een olympische finale. We zeiden het eerder in de week ook al: hier worden geen cadeautjes weggegeven.” Na de race hebben de mannen wel even samen zitten huilen. Broenink: “Alle emoties kwamen eruit. Het was ook echt een heel zware periode.” 

Weer zilver

Ondanks dat de kleur hetzelfde is, is het gevoel bij deze zilveren medaille anders dan het zilver van Tokio. Broenink: “Het zilver in Tokio was op een bepaalde manier best een verrassing. We wisten wel dat we een medaille zouden kunnen halen, maar hadden toen niet verwacht dat we het zo goed zouden doen. Nu waren de verwachtingen, vooral van buitenaf, heel hoog. Ik heb niet het idee dat we daar aan af hebben gedaan.” Zijn ploeggenoot denkt daar hetzelfde over. “Je racet natuurlijk voor goud. Dat het dan zilver wordt, moet natuurlijk even landen. Al snel komt het besef dat dit ook gewoon best wel vet is.”

De sfeer die nu bij deze medaille hoort is wel anders. Broenink: “Tokio was bijna dystopisch. We stonden op een leeg haventerrein met allemaal lege tribunes om ons heen.” Twellaar vult aan: “Volgens mij stonden er vijf mensen om ons heen – Pieter van den Hoogenband, onze masseur en coaches.”

Broers

De druk van buitenaf was groot, erkennen beide jongens. Twellaar: “Ons doel was om hier het maximale uit te halen. Dat hebben we gedaan, maar de Roemenen waren gewoon beter. Wij hebben er alles uit gehaald en kunnen terugkijken op een heel mooi proces van de afgelopen jaren.”

De mannen zijn inmiddels als broers voor elkaar. Twellaar: “Ik heb echt het geluk gehad dat ik als 21 jarige jongen bij Stef in de boot mocht zitten. Hij heeft me echt veel geleerd. Wat ik vandaag op het water kan leggen, heb ik aan Stef te danken. Ik ben heel blij dat ik dit met hem heb mogen beleven. Onze band gaat voorbij vriendschap en dat zal zo blijven, ook als we hierna niet meer samen roeien.”

Vrouwendubbel

Over het resultaat van de vrouwen dubbeltwee, met daarin zijn vriendin Martine Veldhuis, zegt Twellaar: “Ontzettend knap. Natuurlijk ook een beetje zuur, maar van tevoren had niemand ze dit gegeven. Dat ze hier konden meestrijden om de medailles laat zien hoe sterk ze zijn.” De Nederlandse vrouwen finishten als vierde, op een seconde van brons. 

Tekst gaat verder onder de foto.

“Het was bijzonder om haar al even te kunnen knuffelen na de finish. Ik zag haar bij de start en wist natuurlijk niet wat er in de tussentijd gebeurde. Toen ik hier kwam, zag ik een aantal boten aan het erevlot liggen, maar niet de Nederlandse. Je hebt dan natuurlijk geen idee hoe die race is verlopen. Ik hoorde al wel dat ze dichtbij lagen.”

Eiffeltoren

De mannen hebben nu beide een zware, olympische roeimedaille om hun nek hangen, met ieder achttien gram Eiffeltoren. “Ik vind het wel zonde”, zegt Broenink met een lach op zijn gezicht. “Ik wil dat de Eiffeltoren blijft staan, dus ik hoop niet dat ze er te veel vanaf hebben gehaald.”

Op de tweede finaledag van het olympische roeitoernooi is het aan beide dubbeltweeën en de vrouwen vierzonder om zich te mengen in de medaillestrijd. 

Grote zus Eline Veldhuis vertelt op de tribune honderduit. Ze is enorm gespannen voor de race van haar zusje. “Martine heeft in aanloop naar dit toernooi in zoveel verschillende boten gezeten. Die worsteling heeft ze ook in de columns van Roei! laten doorschemeren. Sinds ongeveer een jaar zit ze met Lisa in de dubbel. Ze hebben toen afgesproken dat hun doel was om top-6 te varen op de olympische spelen. De A-finale te halen. Dat is gelukt, maar dan wil je natuurlijk meer. Ik weet zeker dat ze erin vliegen zometeen.”

De familie heeft gepersonaliseerde shirts gemaakt. Een AI-gegenereerd beeld laat Martine en haar vriend, dubbeltweeroeier Melvin Twellaar, samen in de boot zien. Eline Veldhuis houdt haar trillende handen voor zich uit. “Zo spannend dit!” 

In een spannende race waarin Roemenen, Nieuw-Zeelanders en Britten het uitvechten om wie welke kleur medaille mag meenemen, komen de Nederlanders er net niet aan. Scheenaard en Veldhuis houden continu aansluiting bij het veld, maar komen op de finish een halve lengte tekort voor het brons.  “Zo knap”, roept de grote zus.

Zilver mannendubbel

Hun mannelijke collega’s maakten het – net als tijdens de halve finale – ook even spannend. Halverwege de race liggen de Roemenen aan de leiding, maar de Nederlandse heren dringen aan. Het raceplan om “een bom te droppen en daarmee paniek te zaaien”, komt niet helemaal uit de verf. Alle ploegen geven flink gas, ook de Nederlandse mannen. Op de 1500 meter ligt de oranjeboot een boegbal voor, maar op de 1750 zijn het toch weer de Roemenen die de leiding hebben. De heren die in Tokio het goud door de handen voelden glippen, konden het in de eindsprint niet meer goedmaken en pakken opnieuw een zilveren plak. Lees hier hun reactie.

Gouden vierzonder

De vrouwen vierzonder gaat hard van start. Meteen vanaf het begin pakken ze de leiding, op de hielen gezeten door – ook in deze race weer – de Roemenen en de Britten. Op de 500 meter liggen de oranjevrouwen op de eerste plek. Op de helft komen de Britten bijna langszij, maar die aanval weten de Nederlandse dames te pareren. Een taftje voorsprong is er nog over op de 1500 meter. Net als bij de vrouwen dubbelvier lijkt de baan net iets te lang, maar dan zetten Bente Boonstra, Hermijntje Drenth, Tinka Offereins en Marloes Oldenburg de eindsprint in. GOUD!!!

Oud-ploeggenoten van Drenth en Offereins van Project2020 staan met tranen in de ogen en haasten zich naar de medailleceremonie. Lees hier hun reactie.

Zowel Karolien Florijn als Simon van Dorp heeft zich vanochtend geplaatst voor de finalerace van zaterdag. De grote concurrent van Van Dorp voer een nieuw olympisch record.

Florijn nam al vroeg in de race de leiding en gaf deze niet meer af. De jonge Australische Tara Rigney drong wel meerdere malen bij haar aan, maar het was nooit echt spannend of Florijn als eerste de streep zou passeren. In de tweede halve finale wint ervaringsdeskundige Emma Twigg de race. De Nieuw-Zeelandse regerend olympisch kampioen is bezig aan haar vijfde Olympische Spelen.

Olympisch record

In de tweede halve finale is de grote Duitse Olivier Zeidler oppermachtig. Hij blijkt zeven seconden sneller dan Van Dorp in de eerste halve finale en behaalt daarmee een nieuw olympisch record.

Bij Van Dorp bleef het langer spannend. De snelste vijf boten van zijn halve finale liggen op de 500 meter nog nagenoeg op één lijn. Op de 1000 meter ligt Van Dorp een halve lengte voor op de rest en heeft de Japanner al moeten lossen. De overige drie – België, Uruguay en Nieuw-Zeeland – liggen dan nog boegbal aan boegbal. De mannen maken de race hard en in de derde 500 verliest de man uit Uruguay de aansluiting terwijl Van Dorp zijn voorsprong uitbouwt tot driekwart lengte. Op de finish heeft de Nederlandse roeier zelfs een halve boot licht tussen hem en zijn concurrenten.

Zenuwachtig toekijken

De gouden dubbelvier kijkt deze ochtend toe vanaf de tribune. Karolien’s broertje Finn Florijn laat weten dat hij gister een fantastische avond heeft gehad bij de huldiging. Hij en Tone Wieten moesten zich enigszins inhouden omdat ze nog als reserve voor de dubbeltwee konden worden opgeroepen als er iets met Twellaar of Broenink aan de hand zou zijn. Gelukkig is dat niet het geval en kunnen ze nu gewoon lekker roeien kijken. 

Je zou verwachten dat Florijn bij de race van zijn zus op het puntje van zijn stoel zit, maar niets is minder waar. De Florijns kijken elkaars races nauwelijks, want daar worden ze heel zenuwachtig van. 

De Belgische staff springt op en juicht voor Tim Brys die met zijn derde plek een finaleplek afdwingt. De Belg uit Gent was tijdens Tokio nog een lichtgewicht roeier en bemande toen de lichte dubbeltwee. Zij behaalden daar een vijfde plaats.

Twee olympische medailles voor nederland vandaag. De eersten van deze Olympische Spelen en beide vanuit de roeisport. De dubbelvieren werden vanavond gehuldigd in het TeamNL-huis en Roei! nam er uiteraard een kijkje. 

Halverwege de avond betreedt het Nederlandse DJ-duo Lucas & Steve het podium. Op een DJ-tafel die de vorm heeft van de onderkant van de Eiffeltoren draaien zij een set met afwisselende hitjes. Zij krijgen de aanwezige sportfans al aardig aan het dansen. De handjes gaan de lucht in en de voetjes voorzichtig van de vloer. Lucas & Steve weten ook de vlammenwerpers en confettikanonnen goed te gebruiken. 

Na een set van bijna een uur komt gastheer Rob Kemps het podium op. De wedstrijd van de Nederlandse hockeydames is inmiddels afgelopen en het is sindsdien een stuk drukker op de dansvloer. Kemps vraagt het publiek om de zogenoemde ‘Laan van Olympia’ vrij te maken. Daarmee bedoelt hij de witte streep die midden door de zaal loopt. Het publiek reageert eerst wat vertwijfeld, maar maakt daarna ruimte. Vrijwilligers van het TeamNL-huis komen aan beide kanten van de Laan staan met touwen, zodat de doorgang vrijblijft voor de atleten. 

High-five

De huldiging van de vrouwen dubbelvier is als eerst. Tessa Dullemans, Roos de Jong, Bente Paulis en Laila Youssifou komen vanuit de back-stage-ruimte achter de tribunes de trap af en vervolgen hun weg over de vrijgemaakte Laan. Het publiek onthaalt hen met luid applaus en de dames huppelen al high-fivend richting het podium. 

Rob Kemps stelt de dames een paar vragen alvorens ze een speciale bokaal krijgen uitgereikt van niemand minder dan oud-olympiër en tweevoudig medaillewinnares – maar natuur lijk ook ‘grote zus van’ – Ilse Paulis. ‘We are the champions’ wordt ingezet en de vrouwen springen blij over het podium met één hand stevig om hun medaille geklemd. 

Op een onbewaakt moment wordt zelfs even een verenigingslied gezongen. Hoewel de leden hard proberen, is het volume niet hard genoeg om het in de hele zaal te horen. Het brengt wel gastheer Kemps even van z’n stuk. De liederen worden niet afgemaakt, want de band begint te spelen. 

Ode aan goud

Voordat de mannen gehuldigd worden, komt eerst Peter Heerschop op het podium. Hij houdt een ode aan de 149 goudenmedaillewinnaars die de dubbelvier voorgingen. Van Fanny Blankers-Koen tot aan Ranomi Kromowijojo en van Kiran Badloe tot het duo Ronald Florijn en Nico Rienks. 

De heren worden op eenzelfde manier binnengehaald over de ‘Laan van Olympia’. Direct valt op dat Koen Metsemakers ontbreekt. Eerder vandaag had hij al aangegeven dat er privé iets speelt wat hem in de voorbereiding op zijn olympische toernooi even uit zijn focus haalde. Zijn ploeggenoten maken er zonder Metsemakers toch een feestje van.

Ook zij krijgen een bokaal uitgereikt. Van hun krachttrainers ontvangen ze naast de bokaal ook een kleine ode. Onder meer hun harde werk en doorzettingsvermogen wordt geprezen. Ook voor hen draait ‘We are the champions’ terwijl de dames vanuit de coulissen terug het podium op komen en zich mengen tussen de mannen. 

Nederlandse DJ La Fuente is de volgende artiest die het TeamNL-huis mag laten dansen. Direct bij het eerste nummer springen en dansen alle roeiers op het podium heen en weer. Zij hebben duidelijk zin in een feestje. Ze springen zonder twijfel het publiek in en crowdsurfen naar het midden van de dansvloer waar het dansen – mogelijk tot in de late uurtjes – verdergaat.

Eerder dit jaar reisde kok Mark Wouters al eens af naar Parijs om de omgeving hier te verkennen en om met het roeiershotel te bespreken welke maaltijden zij kunnen aanbieden, en hoe. “En ik heb destijds aan het hotel uitgelegd hoeveel roeiers eigenlijk eten.”

Dat was zinvol, blijkt nu. “Een van de dingen die ze nu op ons verzoek doen is de groenten, koolhydraten en eiwitten los van elkaar aanbieden op het buffet. Zo kunnen atleten zelf de afweging maken hoeveel ze van alles willen opscheppen.”

“In grote lijnen is het eten van ons hotel helemaal prima”, vertelt Wouters. “Alleen waarschijnlijk niet zo afgewogen zoals we thuis zouden doen. Ik ben mee om wat ondersteuning te bieden in maaltijden waar het hotel niet in voorziet – dat zit ‘m veelal in de tussendoortjes.”

1500 pannenkoeken

Alle roeiers krijgen van Wouters een gepersonaliseerd ontbijtje. “Ik maak havermout, overnight oats of rijstepap. Die porties bevatten koolhydraten die tot op de gram nauwkeurig zijn afgemeten, zodat roeiers precies weten wat ze binnenkrijgen. Daarnaast maak ik onder meer fruitsmoothies, pannenkoekjes en gezonde cakes.” Roeiers kunnen op elk moment van de dag bij Wouters langskomen om wat te eten. Vooral de pannenkoeken zijn in trek. Tot nu toe bakte hij er ongeveer 1500. “Elke dag tweehonderd en elke dag gaat het op.”

Richting de finales krijgen de roeiers avondmaaltijden die minder zout en vezels bevatten. Het lijf houdt daardoor minder vocht vast en zo worden ze allemaal iets lichter. “Die maaltijden hebben we in Nederland al gemaakt en verpakt en zijn in grote vrieskisten met ons meegereisd naar hier. Deze maaltijden hebben we ontwikkeld in samenwerking met Topsport Amsterdam en bevatten voedingswaarden die tot op de gram nauwkeurig zijn berekend. We hebben een groot assortiment met uiteenlopende samenstellingen, dus iedere roeier kan een maaltijdkeuze maken die bij hem of haar past.”

“Die aanpak gebruiken we vaker bij grote roeiwedstrijden in het buitenland als we grote hoeveelheden eten moeten maken, maar geen hele professionele keuken mee hebben. Ter plekke hoeven we de maaltijden alleen maar even in de oven op te warmen”, legt Wouters uit.

Tekst gaat verder onder de afbeelding

Campinglife

Zijn mobiele keuken is “een beetje campinglife”, grapt Wouters. “Mijn apparaten staan op kratjes en aan het einde van de dag sta ik in bad in mijn eigen hotelkamer de afwas te doen.” Vervelend vind hij dat niet. “Het feit dat we in ons eigen hotel zitten en niet in het olympisch dorp geeft ons juist een hoop mogelijkheden. In het olympische dorp had ik waarschijnlijk niks kunnen doen. Daar was niet eens ruimte geweest voor mijn tentkeuken.”

Toen hij hier in februari was, keek Wouters ook naar wat in de supermarkten in de buurt te verkrijgen is. “Dingen als fruit, meel en melk koop ik gewoon hier in. Maar ik heb ook veel meegenomen uit Nederland, zoals onze kwark, appelstroop en poedersuiker voor de pannenkoeken. Ik ga wel elke dag hier naar de supermarkt. Dan koop ik bijvoorbeeld diepvriesfruit voor in de smoothies. Gister kocht ik ook heel veel ijsjes want het is hier nu heel warm.”

Jaloers

“We delen het hotel met de Britse equipe. Elke keer als ze langslopen kijken ze jaloers de keuken in. De grap is: ik doe echt geen gekke dingen, maar het is wel heel prettig dat we dit aan de roeiers kunnen aanbieden. Dat ze niet hoeven te wachten tot het buffet open gaat als ze honger hebben, om maar wat te noemen. Ze kunnen hier de hele dag door een pannenkoeken of een stuk fruit komen pakken.”

De afgelopen dagen heeft Wouters het roeitoernooi van afstand, via de livestream gevolgd. “Maar vanaf vandaag ga ik elke dag ook op de baan kijken. Dan sta ik om half zeven al in mijn keukentje. Als ik om een uur of een weer terug ben, ga ik de snacks en het diner voorbereiden. Ik ga zeker alles kijken wat ik kan kijken, want ik ben natuurlijk ook een liefhebber en supporter van de sport!”

De eerste Nederlandse medaille is binnen. De eer is voor de mannen dubbelvier. Zij behaalden een gouden plak. In de race daarna volgde medaille nummer twee: zilver voor de vrouwen dubbelvier.

De regerend wereldkampioenen lieten iedereen zien dat zij de besten zijn in een race waarin zij van start tot eind de leiding hadden, hoewel de Polen hard kwamen opzetten in de laatste 500 meter. De Nederlanders zetten de eindsprint in en finishten met licht tussen hen en de Italianen op plek twee. Polen werden derde. Koen Metsemakers en Tone Wieten hebben daarmee hun gouden dubbelviermedaille geprolongeerd. Iets wat nog niet eerder gebeurde in de geschiedenis van het Nederlandse roeien. 

Ook de Nederlandse vrouwen lagen lang aan de leiding. De vrienden en familie van Bente Paulis houden de handen voor de mond van spanning. Elke keer als de Nederlanders in beeld komen, neemt het volume van de aanmoedigingen toe. In de tweede duizend meter overstemt het ‘HOLLAND’ het ‘GB’ op de tribunes. De Britse supporters zitten vlak achter de Nederlandse en de Britten komen gevaarlijk dichtbij in de derde 500 meter. Op de finish worden de Nederlandse vrouwen nipt ingehaald door de Britten. En fotofinish bewijst: het is zilver voor oranje. 

Tekst gaat verder onder de foto.

Chef de mission

“Ik ben echt enorm blij voor deze mannen”, klinkt het uit de mond van Pieter van den Hoogenband, chef de mission van de Nederlandse olympische ploeg. “Ze bleven zo koel, zo rustig terwijl eerst de Italianen en dan de Polen proberen aan te pikken. Twee van deze mannen pakken zelfs voor de tweede keer olympisch goud. Zij kunnen weer anderen inspireren.”

“Het lijkt allemaal makkelijk, maar dat is het niet. Er zit zoveel werk achter. Ze worden nu beloond met een gouden plak. Daar zijn we als Nederland natuurlijk ook heel blij mee. Het is de eerste plak op deze spelen. Wat ze laten zien is fenomenaal. Ik hoop dat het iedereen positieve energie geeft, met name de volgers en de sportliefhebbers. Vanaf nu alle remmen los!”

Familie Paulis

De zusjes Femke en Ilse Paulis stonden met tranen in hun ogen aan het einde van de race van hun zus. “Ohhhh dat was spannend”, zegt Ilse na afloop. “Ze kwamen zo dichtbij. Onvoorstelbaar knap. Echt heel gedurfd dat ze ‘m er gewoon voor legden. Ze hebben echt geracet voor goud. De Britten waren het hele seizoen al beter, dus dit was het maximale wat ze konden doen.”

Opluchting (M4x)

“Het is in zekere zin een opluchting. Ik was heel zenuwachtig, al de hele week eigenlijk. We weten dat we goed in vorm zijn, maar je moet het natuurlijk wel gewoon doen”, zegt dubbelvierroeier Van Lierop na afloop van zijn gouden race als hij onderuitgezakt op een stoel in de persconferentie zit. “Maar als je dan op het podium staat en je ziet die muur van oranjefans op de tribune, dat is echt een schitterende ervaring.”

Het is geen medaille zoals andere roeimedailles, zegt Van Lierop terwijl hij het stuk metaal bekijkt. “Er zit een stukje Eiffeltoren in, dat is leuk. Hij is mooier en groter dan de anderen die ik eerder behaalde. En zwaarder. Nu ik m zo om mijn nek heb hangen en ‘ie tegen mijn buik leunt, merk ik wel dat mijn buikspieren ‘m ook aan de zware kant vinden. Hij weegt er lekker op”, zegt hij lachend.

De mannen worden vanavond gehuldigd in het TeamNL-huis. Van Lierop: “We hebben de kleren voor de medailleceremonie klaargelegd en de rest laten we over ons heenkomen.”

Tekst gaat verder onder de foto.

Mixed feelings (W4x)

De vrouwen van de dubbelvier komen hongerig aan bij de persconferentie. Stroopwafel? Ja heel graag! “We lagen heel lang op koers voor goed”, vertelt Laila Youssifou. “We zijn blij met zilver, maar het voelt toch ook een beetje alsof we goud hebben verloren. Zilver met een gouden randje. Ik heb er gemengde gevoelens over.” Desondanks lopen de vrouwen rond met een glimlach van oor tot oor. De Britten vertellen over het vertrouwen dat ze hebben in elkaar en in hun eindsprint. “We hebben niet uit de boot gekeken en vertrouwden op ons plan”, aldus Hannah Scott met een gouden medaille om haar nek.

Na afloop van de persconferentie vragen de Nederlandse dames: “mogen we nu naar onze vrienden en familie?” De oranje jasjes verdwijnen snel in de menigte. 

We zijn op de helft van het roeitoernooi vandaag. Vier van de acht wedstrijddagen zijn geweest. Vanaf morgen gaat het voor sommige atleten al om de plakken. En om het volkslied.

Aan iedereen die me vraagt: ‘Do, hoe is het nou daar?!’ Sorry dat ik jullie niet echt van een duidelijk antwoord heb kunnen voorzien. Mijn avontuur hier laat zich eenvoudig beschrijven. Dat is dan tegenwoordig ook maar mijn antwoord. Vandaag vroeg fotograaf Max me of alles voldoet aan mijn verwachtingen. Eerlijk is eerlijk: ik had weinig verwachtingen. Maar of het daaraan voldoet? Jazeker!

Ik heb inmiddels in ieder geval mijn draai binnen het evenement gevonden. Ik weet nu welke route van het openbaar vervoer ik moet nemen om op de baan te komen. Ik weet dat er net genoeg tijd is tussen aankomst van de trein en vertrek van de bus om een kop koffie te halen, mits er niet meer dan vier mensen in de rij staan. Ik weet dat ik op alle tribunes mag komen, en daar tussen de atleten mag zitten, maar dat mensen met mijn accreditatie-lettercode niet op het botenterrein zijn toegestaan. Ik weet dat je er niet vanuit mag gaan dat er koffie is in het perscentrum, maar dat het er vandaag wél was. En ik weet dat koning Willem-Alexander met zijn Máxima en twee prinsessen gewoon op de ‘friends&family’-tribune komt zitten terwijl heel de wereld – inclusief ikzelf – helemaal starstruck is. 

Morgen begint er weer iets nieuws: finales. En bijbehorende medailleceremonies. De bookmakers hebben de Nederlandse roeisport sterk ingeschat. Het zou zomaar eens een medailleregen kunnen veroorzaken. Zin in! Misschien had ik vanmiddag het Wilhelmus alvast even moeten oefenen met de ko-ho-ning va-han na-ha-sou-we!

De mannen vierzonder is de eerste Nederlandse ploeg die niet meer mag meedoen in de strijd om de medailles. Ze werden vierde in de herkansing en varen daardoor donderdag de B-finale.

Vierzonderroeier Guus Mollee liep met een grote boog om de mixed zone heen. Hij was nog niet klaar om te praten over zijn race. Ploeggenoten Rik Rienks en Eli Brouwer wilden wel een momentje vrijmaken. “Natuurlijk ben ik teleurgesteld”, zegt Eli Brouwer. “Maar tegelijkertijd ben ik ook wel blij dat we hebben gedaan wat we konden. Het blijft lastig om te accepteren dat het dan niet lukt.”

Tekst gaat verder onder de foto.

Brouwer vertelt over de race. “In de voorwedstrijd kwamen we de eerste vijfhonderd meter niet echt lekker mee. Dat is wat we vandaag wilden verbeteren. Het eerste kwart dus. Dat is volgens mij vrij aardig gelukt. In het middenstuk waren we wat minder goed ten opzichte van de rest, maar ook weer niet zo slecht dat we het daar hebben laten liggen. En ja, dan de laatste vijfhonderd meter. Ik vind het heel knap dat anderen dan nog zo’n versnelling kunnen plaatsen.”

“We kunnen onszelf niets verwijten, maar het is wel zuur” – Rik Rienks, na de vierde plaats in de herkansing M4-

Rienks: “Dat komt natuurlijk ook omdat we harder zijn gestart. De gevolgen daarvan merk je op de 1500 meter. Ik had eigenlijk wel gehoopt, en misschien zelfs gedacht dat we op de vijfhonderd voor onze concurrenten zouden liggen. Dat we daar een klein beetje marge zouden hebben. Maar ja, het is een herkansing en er zijn maar twee plekjes voor de A-finale. Dus iedereen gaat er als een raket vandoor. We kunnen onszelf niets verwijten, maar het is wel zuur.”

De roeiers konden vandaag rekenen op koninklijke aanmoediging. Koning Willem-Alexander was met Máxima en twee dochters zijn al een paar dagen in Parijs. Vanochtend reisden ze af naar de roeibaan.

De koning zit naast bondscoach Eelco Meenhorst. Naast hem zit prinses Amalia, daarnaast koningin Máxima en daarnaast prinses Alexia. Alexia kletst wat met reserveroeisters Ilse Kolkman en Willemijn Mulder, die de kans kregen om aan te sluiten. Ook reserveroeiers Niki van Sprang en Pieter van Veen wilden erbij op de tribune, maar zij werden tegengehouden.

De koning stelt allemaal interessante vragen aan de bondscoach. Hoe dat werkt met het bakje bij de start, bijvoorbeeld. En wie de sterkste tegenstanders zijn van Simon van Dorp. Elke keer als een Nederlandse ploeg vaart, springt de koninklijke familie bij de laatste 500 meter op van hun stoel om enthousiast aan te moedigen.

Ze zijn enorm enthousiast over de prestatie van beide dubbeltweetjes. In de eerste duizend meter van de race van Melvin Twellaar en Stef Broenink vraagt de koning aan Meenhorst: “Gaan ze het wel redden?” Even later schuiven de mannen door het veld heen en pakken ze de leiding. “Komop mannen”, roepen de prinsessen.

Na afloop van de races loopt het gezelschap nog even naar het botenterrein. Daar ontmoeten ze onder andere de vrouwen dubbelvier, die op het punt staat de boot in te stappen voor een training. Er worden handjes geschud, boden uitgedeeld en foto’s gemaakt. Later vanmiddag gaat de familie nog bij het handbal kijken.

Tekst gaat verder onder de foto.

Buitenlandse pers en vrijwilliger kijken hun ogen uit. “Is dat echt de koning van Nederland?” vragen ze me later. “Hij gedraagt zich zo gewoon!”

“Als ze dit voor mekaar krijgen is het echt absolute klasse. Wat een wereldrace”, klonk het uit de mond van bondscoach Eelco Meenhorst in de laatste 500 meter van de halvefinalerace van de vrouwen dubbeltwee. Hun mannelijke collega’s maakten het voor de toeschouwers nog even spannend, maar wonnen toch hun halve finale. Beide ploegen verzekerden zich van een plek in de A-finale.

Meenhorst zat de hele ochtend met de koninklijke familie op de tribune. Voor aanvang van de race van de dames dubbeltwee was hij nog sceptisch: de concurrenten zijn sterk en het veld is erg competitief. Achteraf overheerst vooral enthousiasme en trots. “Ze doen het gewoon!”

Investeren

De vrouwen klinken na afloop opgewekt. Veldhuis: “Natuurlijk was ik super gespannen, maar ik had veel vertrouwen in ons plan en we hadden een goede opwarming. Toen dacht ik: let’s go!” Scheenaard vult haar ploeggenoot aan. “Ons plan was om vanaf haal één te investeren. Diepe, lange en contrastrijke halen te maken. Daaruit komt onze snelheid. Het tempo is voor ons dan niet zo relevant. Ik heb onderweg ook niet zo veel commando’s gegeven. Af en toe iets van lengte of ontspanning, maar vooral vaak ‘ja’ als bevestiging dat het goed ging.”

Waar het voor de toeschouwers misschien als een verrassing komt dat de vrouwen een plek in de A-finale afdwongen, reageren zij daar zelf nuchter op. Veldhuis: “In Luzern hadden we al echt een goed gevoel na de races. Hoewel we daar de finale niet haalden, putte ik er vertrouwen uit. Ik wist dat we daarna een enorm zwaar trainingsblok zouden draaien en dat we daarmee secondes zouden pakken.”

Topvorm

“Alle puzzelstukjes vallen op de plek”, beaamt Scheenaard. “We zijn in topvorm. Na de heat en de herkansing zag ik er helemaal niet tegenop om weer te racen. Soms voel je dan nog dat je benen zwaar zijn van de race ervoor, nu niet. Dat geeft ook vertrouwen.”

De vrouwen hebben ook nog even met de koning gepraat. “We hebben hem een box gegeven en ik wilde graag met ze op de foto. Ik heb nu een foto met Máxima”, vertelt Veldhuis met een grote lach op haar gezicht. “Ze leven echt met je mee, dat is leuk om te zien.”

Mannendubbel

Het was voor de mensen lang de kant even billenknijpen tijdens de halvefinalerace van de mannendubbel. De mannen dubbeltwee met Stef Broenink en Melvin Twellaar lag de eerste duizend meter niet vooraan in het veld. Vanaf de helft begonnen ze echter terug naar voor te schuiven en uiteindelijk kwamen ze toch als eerste over de streep. “In de heats was ik te veel gefocust op koste wat kost voor de rest willen liggen. Daardoor bleef ik te veel hangen in het ritme van de starthalen. Vandaag wilden we sneller naar onze baanhalen om vanuit daar verder uit te bouwen, maar misschien lukte ons dat te goed”, zegt Stef Broenink lachend.

Tekst gaat verder onder de foto.

Twellaar: “Zo’n halve finale is altijd wel spannend. Je hebt eigenlijk niet echt iets te winnen. Je kunt er wel een heel hoop verliezen. Het voelde nu wel redelijk gecontroleerd. In de finale zullen we de motor nog iets meer opvoeren.”