Door Kees Verweel | 10 april 2021
Kees Verweel (1963), actief sloeproeier sinds 1980. Woont met Silke aan de Oosterschelde in Kattendijke (Zeeland). Drie volwassen kinderen. Initiator en beheerder van www.sloeproeien.nl. Bij diverse verenigingen geroeid, eind 2019 medeoprichter van de nieuwe club Sloeproeien Zeeland waar we in de zesriemer Seelandia roeien. Lees alle bijdragen van Kees Verweel hier.
Onwennig verzamelen we ons bij de sloep. Ruim 5 maanden geleden zaten we voor het laatst in de Seelandia. Geheel onverwacht kwam vorige week ineens het geweldige nieuws dat de maatregelen werden versoepeld, en dat ook wij – 27-plussers – weer mochten gaan sporten in teamverband en zonder social distance! We zagen afgelopen weken vol jaloezie de foto’s van jeugdteams op Facebook passeren, maar nu mochten wij ook weer, YES!
We kunnen het nog bijna niet geloven, maar vanavond is dan eindelijk onze eerste training sinds half oktober. De omstandigheden zijn perfect, als een cadeautje dat we hebben verdiend na de lange coronapauze; het is bijna windstil, de zon schijnt aan een onbewolkte blauwe lucht en gaat over anderhalf uur onder. Het is niet koud, dus we kunnen in ons roeishirt trainen, heerlijk. We ontmoeten elkaar op de steiger. Vertrouwde gezichten die je inmiddels maanden niet live hebt gezien, heel apart. We voelen ons allemaal uitgelaten, want we hebben reikhalzend uitgekeken naar deze avond en staan te popelen om eindelijk weer aan de riemen te mogen hangen. Voorzichtig stappen we in onze wankele sloep, weer even wennen en ons evenwicht zoeken. Het voelt o zo vertrouwd en vreemd tegelijk, schouder aan schouder met een van je teamleden. Met zeven personen op elkaar gepropt in onze ranke sloep, met de meesten binnen anderhalve meter afstand van elkaar. Zo dicht zat ik afgelopen halfjaar bij niemand buiten mijn eigen huishouden. Je durft elkaar nauwelijks aan te raken, je schrikt bijna als je schouder die van je buurman raakt. Apart hoe snel we met z’n allen gewend zijn geraakt aan de nieuwe – social distance – situatie, en het nu vreemd vinden als je iemand aanraakt. Maar het voelt al snel vertrouwd. De kussens / handdoeken worden vastgesjord zodat de billen goed beschermd zijn, en de voetenbanken juist afgesteld. En dan, eindelijk weer die riem in je handen! Wow, dat voelt goed! Voorzichtig manoeuvreert de stuur onze sloep uit de box, en even laten liggen we klaar voor onze eerste slag. De boeg van de sloep wijst richting het mooie Veerse Meer. Het voelt net of ik voor het eerst in een onbekende achtbaan zit, of het gevoel vlak voor het startschot van de HT; euforie, zenuwen en blijdschap door elkaar heen.
Beide boorden haal op… met gestrekte armen gaan we voorover hangen. Mijn coronakilo’s zitten in de weg! De bladen van de riemen netjes verticaal en vlak boven het water. Wachten op de stuur. En dan het commando GELIJK! En daar gaan we, met ons volle gewicht hangen we aan onze riemen, en gaan de bladen mooi gelijk door het water. Met enkele krachtige slagen komt de sloep snel op gang. De boeg klieft door het water, en mijn lijf bruist van energie. Wat voelt dit goed, en wat heb ik dit gemist! We komen snel in een heerlijke cadans, en met mooie lange slagen trekken we ons eerste rondje van 2021 over het Veerse Meer. Wow! Heerlijk genieten, en morgen weer ouderwets spierpijn 😊
Plotsklaps gaat er een vreemde trilling door de boot! Kort maar duidelijk. We schrikken ervan. Hebben we iets geraakt? De trilling was net zo plotsklaps weer verdwenen. Dan maar verder roeien. Even later opnieuw een korte maar duidelijke trilling die in de hele sloep voelbaar is. Elke paar seconden trekt deze onverklaarbare trilling door de sloep, en de stuur besluit voor de zekerheid om koers richting de haven te zetten. Ineens vervaagt het Veerse Meer, en maalt mijn riem door de lucht in plaats van door het water…. Wat is er aan de hand? Ik snap er helemaal niks van. Maar dan ontwaak ik langzaam uit een diepe slaap en voel ik mijn wekker, een sporthorloge dat regelmatig een subtiele trilling rond mijn pols geeft om kwart over zes ’s ochtends. Mijn gedachten komen traag op gang. Ik was toch aan het sloeproeien? De laatste flarden van deze droom maken plaats voor de realiteit en het besef dat het vrijdagochtend 9 april is, dat ik na mijn ontbijtje en douche straks richting mijn werk ga, en dat er nog helemaal geen nieuwe coronaversoepelingen voor buitensporten zijn. De hele dag dwalen mijn gedachten af naar het Veerse Meer. We zullen helaas nog even geduld moeten hebben…