Category: Kees Verweel

Door Kees Verweel | 13 maart 2021 – Foto’s Ralph Tuijn

Kees Verweel (1963), actief sloeproeier sinds 1980. Woont met Silke aan de Oosterschelde in Kattendijke (Zeeland). Drie volwassen kinderen. Initiator en beheerder van www.sloeproeien.nl. Bij diverse verenigingen geroeid, eind 2019 medeoprichter van de nieuwe club Sloeproeien Zeeland waar we in de 6-riemer Seelandia roeien. Lees alle bijdragen van Kees Verweel hier.

De ene sloeproeiwedstrijd na de andere moet helaas geannuleerd worden, en het ene jeugdteam krijgt wel toestemming om met de versoepelde corona regels weer te gaan roeien terwijl het andere jeugdteam geen toestemming krijgt. De gemeente Harlingen wijst – conform de regels – op het feit dat buitensporten voor personen tot 27 jaar weer mag mits dit bij de sportaccommodatie is. Tsja, een roeisloep heeft geen accommodatie, hooguit een ligplaats en soms een clubhuis. De accommodatie is in dit geval de Waddenzee, en ik begrijp de verdeelde reacties. Midden op het water is de besmettingskans niet zo groot. En als andere teams blijkbaar wel toestemming krijgen voelt dat niet eerlijk, je zou bijna de sloep op een trailer hijsen en ergens gaan roeien waar het wel mag… Het is in ieder geval verstandig om met de gemeente of veiligheidsregio af te stemmen of je wel of niet mag roeien met de huidige regels. Wij van Sloeproeien Zeeland hoeven dit niet af te wegen, want we zitten fors boven de leeftijdgrens en met 2 personen op 1,50 meter afstand in onze sloep gaat niet lukken ? Het seizoen komt haperend en verwarrend op gang in ieder geval…

Ondertussen is er weer een oceaan challenge van start gegaan! Waar velen ervan dromen om ooit een keer een oceaan over te roeien en enkelen deze droom daadwerkelijk omzetten in een machtig avontuur, is er één oceaanroeier die boven alle andere roei(st)ers uitstijgt; Ralph Tuijn begon zijn imposante oceaanroeicarrière in 2006 toen hij samen met zijn broer Mike Tuijn tijdens de Zeeman Ocean Challenge deel 1 in 86 dagen de Atlantische oceaan van La Gomera naar Curaçao over roeide. Een jaar later roeide hij solo in 281 dagen de Stille Oceaan over van Peru naar Papoea Nieuw Guinea. Vijf jaar laten was er een mislukte poging om de Indische Oceaan over te roeien, en sinds 2015 roeit Ralph bijna jaarlijks een oceaan over.

Maandag 1 maart vertrok Ralph met Team EU voor zijn 10^e oceaanoversteek! En voor hem is dit zijn 8^e Atlantische oversteek, echt een ongelofelijke prestatie! Team EU bestaat uit Ralph Tuijn – Nederland , Dolores Declaveliere – Spanje/Frankrijk, Stephen Chetcuti – Malta/Zwitserland, Patrice Maciel – Brazilië / Frans-Guinea  en Georgios Ardavanis – Griekenland. Ze roeien vanuit Portimão, Portugal naar Cayenne in Frans-Guinea. Ze zijn inmiddels bijna 2 weken onderweg en naderen de Canarische Eilanden. Op Ralph’s Facebookpagina is te lezen dat dit een van zijn zwaarste oversteken van Portugal naar de Canarische Eilanden is. Je kunt Team EU live volgen via zijn Tracking pagina!

Ik heb zelf 7 jaar gevaren, het grootste gedeelte van deze jaren als stuurman op een hele kleine coaster. Veel op de Noordzee en Oostzee, en in de zomermaanden naar Ierland, Frankrijk en Spanje. Waarbij we even de Atlantische deining konden ervaren. Maar ik heb ook een jaar op de ‘grote vaart’ gezeten. Ik herinner mij de indrukwekkende nachten (ik liep de 00:00-04:00 wacht), varend op de Indische Oceaan van de Golf van Aden langs het Afrikaanse continent richting Zuid-Afrika. De miljoenen kraakheldere sterren aan het firmament, de dolfijnen die ons schip dagenlang begeleidden en ’s nachts surrealistische geelgroene en blauwe oplichtende sporen – veroorzaakt door de lichtgevende ‘zeevonk’ algen –  door het zwarte oceaanwater trokken. Ons kielzog achter het schip was dan ook één groot lang oplichtend spoor. Ik herinner me ook de nietigheid van ons schip die als een eierdopje heen en weer werd geslingerd op de grote oceaangolven. De nietigheid van de mens zelf. Hoe moet dat voelen als je in een oceaanboot van een meter of 8 zit? En op eigen kracht de elementen moet bedwingen? Ik wil dit zelf een keer meemaken!

Door Kees Verweel | 6 maart 2021

Kees Verweel (1963), actief sloeproeier sinds 1980. Woont met Silke aan de Oosterschelde in Kattendijke (Zeeland). Drie volwassen kinderen. Initiator en beheerder van www.sloeproeien.nl. Bij diverse verenigingen geroeid, eind 2019 medeoprichter van de nieuwe club Sloeproeien Zeeland waar we in de 6-riemer Seelandia roeien. Lees alle bijdragen van Kees Verweel hier.

Ik heb het niet over eenden- of waterhoenkuikens, daar is het nog een maand te vroeg voor. De meeste sloeproeiers denken bij het woord Kuiken aan een roeisloep! Binnen de sloeproeiwereld vormen de Kuikensloepen een eigen klasse, en inmiddels varen er ruim 40 Kuikens rond in Nederland. De Kuikensloep is een ranke en snelle polyester 8-riems sloep van 8,20 meter lang en ca 600 kg zwaar.
Maar hoe komt dit type sloep nu aan de naam Kuiken? De verklaring is simpel; ontwerper van deze sloep Kees Kuiken wordt in 1989 docent aan de Hogere Zeevaartschool Willem Barentsz. Tijdens zijn loopbaan had hij al veel ervaring opgedaan met het verwerken van polyester, zo had hij in Harlingen al twee 12-riems Stersloepen gebouwd.
Op Terschelling ontwierp Kees een polyester sloep speciaal bestemd voor het roeien op de Waddenzee. Na bestudering van de Terschellinger houten whaler Benwyvis maakt Kees eerst een ruwe schets met afmetingen en de rompvorm. Met deze schets is een direct familielid van de toenmalige zeevaartschool directeur Maarten Harms aan het werk gegaan en werd het lijnenplan van de sloep vervolgens geoptimaliseerd. Deze tekening is vervolgens omgezet naar een houten dummy romp – waarvan een mal getrokken is; de mal voor de eerste Kuikensloep ‘Cornelis Douwes’ en al haar latere zusjes was een feit! De Cornelis Douwes wordt met hulp van een aantal zeevaartschoolstudenten gebouwd, en na de proefvaart blijkt het ontwerp goed te voldoen.

De zeevaartschoolstudenten waren dermate enthousiast dat ze ook zelf eenzelfde sloep wilden bouwen waar ze dan in konden roeien zonder bemoeienis van de zeevaartschool. Onder supervisie van Kees Kuiken is deze tweede Kuikensloep in de winter van 1989-1990 gebouwd, om vaarklaar te zijn voor het roeiseizoen 1990. Omdat de Kuikensloep een van de lichtste roeisloepen is was de naam al gauw verzonnen: ‘Featherlight‘. En ook werd door de studenten het idee geopperd om Durex te benaderen als sponsor (Durex had toen net een nieuw soort condoom op de markt gebracht ‘Fetherlite’). Het is echter niet uitgedraaid op een sponsorship. Rederij Wagenborg werd de sponsor van deze tweede Kuikensloep, dus in 1991 werd de naam veranderd in ‘Egbert Wagenborg‘.
In de drie volgende jaren werden maar liefst 7 andere Kuikens gebouwd. Als Kees Kuiken uiteindelijk naar Australië emigreert en door een verbouwing bij de Zeevaartschool de ‘productie’ruimte verdwijnt, stopt de productie van sloepen en de mal wordt afgedankt.
Via Reeuwijk komt deze mal in Zwartsluis terecht, waar in 2003 de Salland en de Voorganck worden gebouwd. In de jaren na deze doorstart worden er maar liefst nog 9 Kuikens gebouwd. De originele mal is inmiddels vervangen door een nieuwe, en de nieuwe Kuikens worden nu gebouwd in Deventer bij Ron Straver (Roeisloepen.nl). Ieder jaar komen er nog Kuikens bij. De ruim 40 Kuikensloepen vormen een eigen klasse, en hebben ook een eigen Kuikenklassement; de Kuikencommissie bepaald ieder seizoen welke wedstrijden genomineerd worden voor dit eigen klassement. Meer informatie over de Kuikensloep is te vinden op sloeproeienNL

Terug naar de eenden- en waterhoenkuikens… Wat zou het mooi zijn als volgende maand tegelijk met deze kuikentjes ook de roei-Kuikens weer volop te zien zijn op het water…

Door Kees Verweel | 27 februari 2021

Kees Verweel (1963), actief sloeproeier sinds 1980. Woont met Silke aan de Oosterschelde in Kattendijke (Zeeland). Drie volwassen kinderen. Initiator en beheerder van www.sloeproeien.nl. Bij diverse verenigingen geroeid, eind 2019 medeoprichter van de nieuwe club Sloeproeien Zeeland waar we in de 6-riemer Seelandia roeien. Lees alle bijdragen van Kees Verweel hier.

De sloep ligt inmiddels alweer 4,5 maand op het droge, maar sinds vorige week heb ik inmiddels weer twee rondjes in de kajak gemaakt. Eindelijk weer het zoute water van de Oosterschelde op! Stukken beter dan op de roeitrainer, want de koude zilte lucht op je gezicht en genieten van de omgeving en zo nu en dan een zeehond vlak bij de kajak is onvergelijkbaar met binnen ‘roeien’. Was ik maar dertig jaar jonger! Dan was ik nu met mijn club alle voorbereidingen aan het treffen om aanstaande woensdag weer te gaan sloeproeien! Ik denk dat de zeevaartschoolteams staan te trappelen van ongeduld! Ik gun het ze van harte! Hopelijk is dit het voorzichtige begin van verdere versoepeling met betrekking tot buitensporten. En tot die tijd peddel ik lekker mijn rondjes!

Gisteren was de online ALV van de Federatie Sloeproeien Nederland. Normaal gesproken is de ALV de echte start van het nieuwe seizoen. Je ziet elkaar weer na de lange winterstop, en voor en na de vergadering kun je lekker bijpraten met elkaar, en samen vooruitblikken op de eerste wedstrijden. In een online setting met heel veel deelnemers is het noodgedwongen erg eenrichtingcommunicatie. Je kunt wel reageren in een chatbox, maar het is nauwelijks echt interactief en al helemaal niet gezellig. De agendapunten worden doorgenomen en afgehamerd en de stemmingen gaan opmerkelijk handig via een paar klikken met de muis, maar in plaats van afsluiten met een gezellige lunch met 150-200 personen sluit je nu de pc af, en besefte ik meer dan ooit dat er voorlopig niet geroeid kan worden. Ik ga ervan uit dat we in 2022 weer een ouderwetse ALV hebben!

Vooruitblikken op het roeiseizoen is dit jaar noodgedwongen nog vol mitsen en maren. De insteek is om dit jaar de competitie door te laten gaan, waarbij de genomineerde wedstrijden allemaal in de tweede helft van het jaar geroeid zullen moeten worden. Minimaal één of enkele genomineerde wedstrijden zullen dan hun race moeten verplaatsen naar het najaar, en MPM krijgt voor 2021 ook een nominatie toegewezen. Het zou toch super zijn als we na de zomer weer echt onderling wedstrijdjes kunnen roeien! En mocht het slepen – voor nieuwe sloepen een must om mee te kunnen doen aan de competitie en voor bestaande sloepen een plicht iedere 6 jaar – dit jaar onverhoopt niet door kunnen gaan, ook daar heeft de FSN reeds een oplossing voor bedacht, top! Petje af voor het FSN-bestuur! Maar alles blijft onder voorbehoud en hangt af van de coronaontwikkelingen. Inmiddels zijn er al 6 races (tot in juli!) geannuleerd, en daar zouden er zomaar nog een stuk of 10 bij kunnen komen….

Het is nu hopen dat de balans tussen het merkbaar groeiende corona ongeduld en de vaccinaties doorslaat naar de laatste. Als ik mijn rondje langs de Oosterschelde peddel zie ik helaas steeds meer grote groepen fietsers, die zich dus niet houden aan de maatregelen en soms met 15-20 man in één groep hun rondje doen. Afgelopen weken met het fraaie winter- en lenteweer gingen heel veel mensen logischerwijs helemaal los en moesten schaatslocaties, parken en parkeerplaatsen aan de kust afgesloten worden. Inmiddels stijgt het aantal besmettingen weer. Het blijven spannende tijden!

Door Kees Verweel | 20 februari 2021

Kees Verweel (1963), actief sloeproeier sinds 1980. Woont met Silke aan de Oosterschelde in Kattendijke (Zeeland). Drie volwassen kinderen. Initiator en beheerder van www.sloeproeien.nl. Bij diverse verenigingen geroeid, eind 2019 medeoprichter van de nieuwe club Sloeproeien Zeeland waar we in de 6-riemer Seelandia roeien. Lees alle bijdragen van Kees Verweel hier.

De afgelopen weken heb ik – met tegenzin – weer wat ‘rondjes’ op mijn roeitrainer gemaakt. Binnen roeien is niet mijn ding, maar je moet toch wat in deze vele lange sloeproeiloze weken! Op de trainer zit ik uiteraard op een rolbankje, en dat is een heel andere zit dan op een doft in een sloep.

Als je voor een sloeproeiwedstrijd een rondje loopt langs de sloepen, zie je een grote diversiteit aan hulpmiddelen om het zitvlak te beschermen tijdens het roeien. Want dat is hard nodig. Door de lange slag ‘rolt’ je lijf over de doft, 30-35 keer per minuut, in een boot die afhankelijk van de weersomstandigheden ook nog eens flink kan rollen en stampen… de billen krijgen het dan zwaar te verduren.

Vroeger op de zeevaartschool trainden we in spijkerbroek met daaroverheen een katoenen korte sportbroek. Deze laatste was vooral om slijtage van de spijkerbroek te voorkomen ? Enkelen, de meer fanatieke sportievelingen, trainden in een trainingsbroek, maar ook hier ging een korte broek overheen, zodat je enerzijds niet van je doft kon glijden met die gladde stof van de trainingsbroeken in die tijd, en anderzijds om je trainingsbroek te beschermen tegen slijtage.

Bij wedstrijden waren de meesten present in de trainingsbroek, of in het warmere seizoen de korte sportbroek. Tegenwoordig is er volop keuze uit sportkledij, en is de fietsbroek – afhankelijk van het seizoen in lange of korte uitvoering – favoriet bij vele sloeproei(st)ers maar deze broek geeft nog steeds geen enkele garantie op ongeschonden billen. Bij een uurtje trainen lukt dit misschien nog net, maar als de training langer duurt komen er blaren. Dus naast de roeibroek kiezen de meeste sloeproei(st)ers ook nog voor een extra beschermlaag tussen doft en zitvlak. Een enkeling zit op de ‘kale’ doft, maar de meesten kiezen voor een dubbelgevouwen handdoek (daar zweer ik al 40 jaar bij), een schapenvacht, een stuk schuimrubber of de laatste jaren de populaire speciale sloeproeikussens. Alles professioneel vastgemaakt aan de doft met ducttape, spanbandjes of mooie riempjes met klittenband. Er is geen beste oplossing, de één zweert bij het schuimrubber kussen of de schapenvacht terwijl de ander deze verafschuwt omdat deze veel te warm zijn of het zweet onvoldoende afvoeren. Altijd mooi om te zien als iedereen zich aan het voorbereiden is op de wedstrijd, en het hele arsenaal van beschermingsmiddelen met tape of riempjes wordt vastgeplakt en -gesjord op de doften.

Maar zelfs de combinatie van een goede roeibroek met je favoriete ondergrond is nog niet afdoende. Bij lange wedstrijden zie je bij de voorbereiding ook vele roeiers de broek omlaag trekken om een flinke lik uierzalf aan te brengen op het edele zitvlak. En zelfs met deze ultieme voorbereiding is – zeker bij pittig weer met lekkere golven – de kans groot dat er niet alleen blaren op de handen komen, maar ook op het zitvlak! Volgens het gezegde moet je eerst domme dingen doen om daarna op de blaren te zitten, maar voor sloeproei(st)ers zijn de blaren het bewijs dat de race lang en zwaar was! Oké, er zijn mensen die sloeproeiers toch een beetje gekke mensen vinden, want wie gaat nu voor de lol de handen en billen stukroeien? Alleen sloeproeiers weten waarom! Bij mijn HT-uitrusting hoorde trouwens ook altijd babyshampoo! Staat misschien niet echt stoer bij een sloeproeier maar oh wat fijn als je ’s avonds na de HT met handen en billen vol blaren onder de douche stapt ?

Wat zou ik graag weer eens de handen en billen stukroeien! In een sloep!!

Door Kees Verweel | 13 februari 2021

Kees Verweel (1963), actief sloeproeier sinds 1980. Woont met Silke aan de Oosterschelde in Kattendijke (Zeeland). Drie volwassen kinderen. Initiator en beheerder van www.sloeproeien.nl. Bij diverse verenigingen geroeid, eind 2019 medeoprichter van de nieuwe club Sloeproeien Zeeland waar we in de 6-riemer Seelandia roeien. Lees alle bijdragen van Kees Verweel hier.

De afgelopen weken heb ik regelmatig contact met Charlie Pitcher, founder en eigenaar van Rannoch Adventure Ltd in het VK, vooral bekend als bouwer van oceaanroeiboten. Rannoch bouwt ook coastals, en men organiseert veel roeiexpedities. Hij werkte tijdens de huidige TWAC2020 samen met de Atlantic Dutchesses en heeft van de dames veel enthousiaste verhalen gehoord over de Nederlandse sloeproeicommunity, die voor hem tot die tijd nagenoeg onbekend was. Charlie is onder de indruk van de boeiende verhalen, en schrijft dat volgens hem deze Nederlandse community veel groter moet zijn dan de Engelse. Hij wil graag meer weten van ‘onze’ wereld dus we houden contact!
Ik kreeg juist de indruk dat de community in het Verenigd Koninkrijk veel groter is dan de onze. Bij de lancering van SkiffieWorlds2022 was ik onder de indruk van het aantal sitebezoekers en vele likes van de Facebookpagina, gelijk al in de 1^e week na lancering. Er varen alleen al bijna 200 St Ayles Skiffs rond in het Verenigd Koninkrijk, en daar komen dan de honderden andere coastal boten nog bij. Heel wat meer dan de circa 250 roeisloepen die hier in wedstrijdverband varen. Interessant om elkaar beter te leren kennen, en de verschillende werelden meer bij elkaar te brengen. Waar zitten de verschillen, en waar de overeenkomsten?
Onze sloeproeiwereld is eigenlijk een hele vreemde. We roeien in Nederland al eeuwenlang, in de 17^e eeuw in snelle whalers tijdens de walvisvaart, in de havens roeiden de ‘vletterlieden’ eeuwenlang de trossen van zeeschepen naar de wal, de reddingsmaatschappijen hadden vroeger roeiboten en onze Nederlandse Marine kent een lange traditie van roeien. Allemaal boten gemaakt voor het roeien.
Onze zeevaartscholen hadden en hebben ook een aardige vloot reddingboten, want als zeevarende moest je tenslotte weten hoe bij onverhoopte schipbreuk in de reddingboot weg te roeien van het zinkende schip, mocht de motor het laten afweten. Roeien in een reddingboot was dan ook een verplicht vak op school. Deze lompe en nauwelijks gestroomlijnde reddingboten zijn absoluut niet gemaakt om grote afstanden in te roeien. Een stukje weg roeien van het zinkende schip was genoeg. Maar juist de voormalige reddingboten vormen een groot deel van onze sloeproeivloot.

Toen het sloeproeien vanaf de jaren ’60 ging uitgroeien tot een heuse sport, werd er geroeid met de boten die er toen waren, inclusief de reddingboten van de zeevaartscholen. En terwijl aan de overkant van de Noordzee vele bootbouwers waren gespecialiseerd in het bouwen van snelle roeiboten geschikt voor roeien op zee, kochten hier nieuwe teams bij gebrek aan Nederlandse botenbouwers oude reddingboten op, om ze om te bouwen tot roeiboot. Uniek! En ook goed voor de teambuilding. Volgens mij zijn er weinig andere landen met zo’n grote ‘lifeboat’ community, waarmee Charlie dus wel eens gelijk kon hebben als je inzoomt op alleen deze community. Van de circa 250 actieve roeisloepen in Nederland is meer dan de helft een (voormalige) reddingboot. Het opmerkelijke is dan weer dat deze boten tijdens wedstrijden nauwelijks in open en zout zeewater roeien. /’
Alleen tijdens de Harlingen Terschelling race, het Harlinger Kampioenschap Sloeproeien en de Gevangentorenrace voor Zeeuwse teams zijn de boten in hun oude vertrouwde element, de overige races zijn op gesloten en/of zoet water. In tegenstelling tot het Verenigd Koninkrijk, waar ongeveer iedere race op zee is. Leuk om komend jaar eens in te zoomen op de verschillende communities! Maar komende anderhalve week eerst de laatste drie TWAC2020 soloroei(st)ers zien finishen!

Door Kees Verweel | 6 februari 2021

Kees Verweel (1963), actief sloeproeier sinds 1980. Woont met Silke aan de Oosterschelde in Kattendijke (Zeeland). Drie volwassen kinderen. Initiator en beheerder van www.sloeproeien.nl. Bij diverse verenigingen geroeid, eind 2019 medeoprichter van de nieuwe club Sloeproeien Zeeland waar we in de 6-riemer Seelandia roeien. Lees alle bijdragen van Kees Verweel hier.

Gisterenochtend om 8:12 uur NL tijd zijn de Dutchess of the Sea gefinisht! Na 54 dagen, 20 uren en 12 minuten kwamen Astrid Janse, Bela Evers, Desiree Kranenburg en Remke van Kleij midden in de nacht aan op Antigua, en zijn daarmee het tweede Nederlandse damesteam dat een oceaan over roeide!  Ze eindigden als 16^e overall, echter zijn later op de dag gediskwalificeerd. Een bijna onschuldige handeling op een dag – halverwege de oversteek – dat echt alles tegen zat, en bedoeld om de negatieve stemming om te buigen naar een positieve kostte hen helaas de klassering. [Zie dit artikel in De Stentor, red.] De organisatie blijft echter achter de Dutchess staan, en geeft ze alle support, zoals te lezen valt in hun verklaring gisterenavond. De diskwalificatie doet dan ook helemaal niets af aan de enorme prestatie die ze hebben geleverd! Zeker omdat ze het extra zwaar hadden door veel materiaalpech en slechte weersomstandigheden. Ze hebben het toch maar mooi gedaan, die eindeloos lange afstand over de Atlantische oceaan geroeid, fenomenaal!!
De finish was weer prachtig te volgen via Facebook. De Hall of Fame van Nederlandse oceaanroeiers is in één keer gegroeid met 9 personen tot 24 totaal! Oké, oké… vooral beroemd bij de (sloep)roeicommunity, hoewel… mijn blog van vorige week mag iets herzien worden, want afgelopen woensdag waren Mark Slats en Kai Wiedmer te gast bij Op1 om te vertellen over hun Atlantische avontuur!
Één ding is zeker, het oceaanroeien is afgelopen maanden behoorlijk onder de aandacht bij de Nederlandse roei(st)ers, dus ik denk zomaar dat de Hall of Fame komende jaren fors gaat groeien. Afgelopen week werd een internationale Hall of Fame gelanceerd: Oceanrowingstats.com – een nieuwe website met alle oceaanoversteken sinds 1896 bij elkaar! De komende dagen finishen de laatste zes deelnemers aan de huidige Challenge, waaronder de oudste deelnemer en jongste deelneemster. Ze roeien beide solo. Frank Rothwell, 71 jaar oud(!), komt vanavond NL tijd aan op Antigua. Hij roeide inmiddels bijna £ 630.000 bij elkaar voor het goede doel, geweldig!
Derde week februari komen de allerlaatste deelnemers aan, onder andere Jasmine Harrison die onlangs nog een bijna-aanvaring had. Deze 21-jarige zwemlerares uit Engeland had hiervoor nog nooit geroeid, en is bij aankomst op Antigua de jongste oceaanroeister ooit! We zeggen zo vaak dat roeien voor iedereen, jong en oud is, watFrank en Jasmine bewijzen! Ik blijf de YBTracker dus zeker volgen de komende weken. Als deze Challenge voorbij is staat rond 1 maart de start van een volgende oceaanoversteek van recordhouder Ralph Tuijn gepland, zijn 10^e oceaanoversteek! Ook die gaan we uiteraard ook weer volgen met sloeproeienNL ?

Gelukkig wat afleiding met al die oceaantochten, want in Nederland komt het nieuwe roeiseizoen helaas nog niet op gang voorlopig. De zware lockdownmaatregelen duren voort, en steeds meer wedstrijden worden hierdoor helaas geannuleerd. Hiermee komt de competitie voor dit jaar ook onder druk te staan. De voor roeisloepen belangrijke sleepweekenden, traditioneel begin maart, zijn onder voorbehoud reeds verschoven naar eind maart / begin april. En ik verwacht weinig of geen trainings- laat staan wedstrijdmogelijkheden tot ver in het voorjaar. Het FSN-bestuur heeft dus genoeg te wikken en te wegen momenteel, dat is zeker. We horen waarschijnlijk meer op de ALV eind deze maand…

Door Kees Verweel | 30 januari 2021

Kees Verweel (1963), actief sloeproeier sinds 1980. Woont met Silke aan de Oosterschelde in Kattendijke (Zeeland). Drie volwassen kinderen. Initiator en beheerder van www.sloeproeien.nl. Bij diverse verenigingen geroeid, eind 2019 medeoprichter van de nieuwe club Sloeproeien Zeeland waar we in de 6-riemer Seelandia roeien. Lees alle bijdragen van Kees Verweel hier.

Aan de laptop gekluisterd vorige week zondag! En met mij vele vele anderen, want dat is leuk bij de Facebook live streams; je kunt zien hoeveel er tegelijk meekijken, je kunt reageren en je ziet reacties van de medekijkers. We keken naar de aankomst van de Atlantic Dutchesses, ‘onze’ Nederlandse leeuwinnen die als eerste Nederlandse dames ooit een oceaan overstaken in een roeiboot! Wat een kippenvelmoment! En wat een fenomenale prestatie van deze dames. Iris Noordzij, Melissa Vooren, Renate de Backere en Marieke le Duc roeiden in 43 dagen, 4 uren en 56 minuten de 2.752 NM (5.097 km) lange Atlantic Challenge, dat is bijna 120 km per dag! Ze werden dan ook royaal 1^e in het damesklassement en wonnen hiermee de Murden Trophy.
In deze prachtige wisselbeker – vernoemd naar Toni Murden, de 1^e vrouw die (solo) in 1999 de Atlantische Oceaan overroeide – staan de namen van alle winnaressen van afgelopen edities. Het 2^e damesteam – de Bristol Gulls – kwam iets meer dan 3 dagen na de Atlantic Dutchesses aan.
En komende week zitten we weer klaar achter onze schermen, want vrijdag of zaterdag arriveren de Dutchess of the Sea, die zich na hun finish het 2^e Nederlandse damesteam mogen noemen die een oceaan overstak. Want het maakt eigenlijk helemaal niet uit op welke plaats je eindigt, het volbrengen van deze enorme roeitocht is altijd een wereldprestatie en overwinning.
De Dutchess of the Sea werden achtervolgd door pech. De stuurautomaat is er een aantal keren mee gestopt, waardoor het op koers blijven nagenoeg onmogelijk werd. Ook de watermaker gaf diverse keren problemen, waardoor er met de hand water gemaakt moest worden, geen pretje als je net 2 uren aan de riemen hebt gezeten. Het weer zat een aantal malen tegen, waardoor ze extra vaak en lang achter het drijfanker moesten afwachten. Hoe frustrerend moet dat zijn, om te ontdekken dat je in 24 uur tijd 6 NM bent teruggezet! Ze sloegen zich steeds door deze tegenslagen heen, dus hun roeitocht is hierdoor wellicht een nog grotere prestatie! Check de updates en zorg dat je eind komende week erbij bent als ze aankomen op Antigua!
Op Facebook is bij de vrienden van Atlantic Dutchesses een interessante discussie ontstaan; veel mensen vragen zich af waarom de finish van de dames, maar ook de (record)finish van Row4Cancer twee weken geleden geen landelijk nieuws is geweest. Gelukkig zijn er genoeg regionale media die er volop aandacht aan schenken, maar de grote nationale zenders en overige media laten het afweten.
De reden is denk ik simpel: roeien is in Nederland geen nationale sport, en te klein en hiermee onbekend voor het grote publiek. Ik roei inmiddels ruim 40 jaar sloep, en moet nog regelmatig uitleggen wat sloeproeien is. Binnen het roeien zijn er bovendien ook nog eens de verschillende disciplines die elkaar nauwelijks kennen. Want er is weinig vermenging tussen sloeproeien, scullen, coastal roeien etc. Hoe goed kennen wij elkaars disciplines? Een leek kan nauwelijks of niet inschatten welke grote prestaties er momenteel worden geleverd op de Atlantische oceaan. Pas als je zelf een keer heel diep bent gegaan in een boot op open water en door weer en wind, heb je een referentie. Onbekend maakt onbemind, en dus is het niet interessant genoeg voor de grote media.
Ikzelf zit er niet mee, dankzij YB tracking kunnen we alles nagenoeg live volgen, en dankzij de livestreams kunnen we live de finish zien. Van mij mag de wereld van het (sloep)roeien best deze ‘eigen’ en kleine wereld blijven, de wereld van saamhorigheid, van vriendschappen en veel mensen kennen en van mooie momenten samen delen. Ik heb daar geen NPO of RTL voor nodig.

Door Kees Verweel | 23 januari 2021

Kees Verweel (1963), actief sloeproeier sinds 1980. Woont met Silke aan de Oosterschelde in Kattendijke (Zeeland). Drie volwassen kinderen. Initiator en beheerder van www.sloeproeien.nl. Bij diverse verenigingen geroeid, eind 2019 medeoprichter van de nieuwe club Sloeproeien Zeeland waar we in de 6-riemer Seelandia roeien. Lees alle bijdragen van Kees Verweel hier.

Gezien de huidige lockdownmaatregelen die deze week ook nog eens fors aangescherpt zijn, was te verwachten dat er ook in 2021 sloeproeiwedstrijden geannuleerd moeten worden. De Harlingen-Terschelling race organisatie stuurde afgelopen zondag een persbericht met het nieuws dat deze Koninginnenrace wederom niet doorgaat. Afgelopen woensdag meldde de organisatie van het Harlinger Kampioenschap Sloeproeien ook dat ze editie 2021 annuleren. Ik ga ervan uit dat er – helaas – nog vele races komen te vervallen, zeker in de eerste helft van dit jaar. Volkomen begrijpelijk, maar tevens erg frustrerend. En niet leuk om dit soort updates op sloeproeienNL te moeten zetten, veel liever plaats ik uitslagen van wedstrijden en nieuwsberichtjes van teams die volop aan het trainen zijn!

Afgelopen week deed zich een vreemd voorval voor. Toen ik dinsdagochtend vroeg op mijn mobiel keek, zag ik een gemiste oproep van maandagavond laat, en op de voicemail stond een bericht van de Nederlandse kustwacht. Men had mijn telefoonnummer op sloeproeienNL gevonden en het verzoek was om zo snel mogelijk terug te bellen. Direct gingen alarmbellen rinkelen, maar tegelijk kon ik met geen mogelijkheid bedenken waarom ze juist mij zochten? Dus om 7:15 uur gebeld met Den Helder, waar de dienstdoende medewerker wel de notitie vond van het telefoontje, maar niet de reden waarom, dus hij beloofde dit even uit te zoeken en me terug te bellen. Ik snapte er nog steeds niks van!

Een paar uurtjes later kwam het verlossende telefoontje: men had een noodsignaal opgevangen vanaf de Atlantische oceaan! En vanuit dit bericht begreep men dat het om een kleine roeiboot ging, waarop men via Google bij sloeproeienNL terecht was gekomen en zo bij mij. De vraag was of ik meer wist, en eventueel meer gegevens had van deze boot en de organisatie van de Atlantische race. Omdat ik de Talisker Whisky Atlantic Challenge volg via de YB pagina, maar ook via Facebook en Twitter, had ik toevallig gezien dat bij de laatste deelnemer in het veld – Jasmine Harrison – die als ‘Rudderly Mad’ solo meedoet, in de nacht van zondag op maandag een incident was. Deze jongste vrouwelijke deelnemer ooit werd om 04:00 uur lokale tijd gewekt door haar AIS alarm. Er bleek een groot schip – boorschip Stena Forth – op ramkoers te liggen met haar 7 meter korte roeiboot. Op de foto die ze maakte is te zien dat het schip rakelings langs haar roeiboot is gevaren! Dus zelfs op die grote weidse Atlantische oceaan kun je zomaar overvaren worden. Maar hoe kwam dit bericht bij onze Kustwacht terecht? Wellicht heeft Jasmine een EPIRB-noodsignaal uitgezonden? Afijn, ik kon de medewerker van de Nederlandse Kustwacht vertellen dat alles goed was afgelopen, en ik heb de contactgegevens van de organisatie van de Atlantic Challenge gemaild.

Over de Challenge gesproken, dit weekend finishen de Atlantic Dutchesses na ruim 43 dagen roeien! We gaan weer Nederlandse geschiedenis schrijven, want de dames zijn het 1^e Nederlandse damesteam dat deze tocht volbrengt, en in het klassement eindigen ze als 7^e overall, 6^e in de raceklasse, 6^e in de ‘fours’ maar vooral 1^e in het damesklassement! Morgenmiddag is hun finish op Facebook live te volgen! Dus perfect voor de zondagmiddag ?.
Vandaag gaat ons luchtruim op slot voor vluchten uit onder andere Zuid-Amerika, dus met een beetje pech staan de dames gelijk voor een nieuwe challenge! Hoewel wat langer op Antigua verblijven geen echte straf is na een fenomenale prestatie!

Door Kees Verweel | 16 januari 2021

Kees Verweel (1963), actief sloeproeier sinds 1980. Woont met Silke aan de Oosterschelde in Kattendijke (Zeeland). Drie volwassen kinderen. Initiator en beheerder van www.sloeproeien.nl. Bij diverse verenigingen geroeid, eind 2019 medeoprichter van de nieuwe club Sloeproeien Zeeland waar we in de 6-riemer Seelandia roeien. Lees alle bijdragen van Kees Verweel hier.

Wat een ongelofelijke opmars heeft de St Ayles Skiff (zie ook roeimuseum.nl)gemaakt! De eerste boot werd in 2009 gebouwd in Schotland, en binnen een jaar startten meer dan 30 teams met de bouw van hun eigen sloep. Deze zeewaardige, elegante houten 4-riems skiff is 6,58 meter lang, 1,70 meter breed en weegt slechts 150 kg. De St Ayles Skiff is als bouwpakket te koop, en kan in korte tijd zelf gebouwd worden. Bovendien heeft de sloep een vriendelijke prijs, voor circa € 4.000,- heb je het complete bouwpakket, en na circa 500-600 uren werk (reken op wat meer uren als je onervaren bent) kun je met je team van slechts 4 roeiers en een stuur met deze snelle sloep de woelige baren op. Inmiddels zijn er wereldwijd al bijna 250 gebouwd, en varen er sloepen van dit type in Nederland, Engeland, Schotland, Noord-Ierland, Australië, Nieuw-Zeeland, de Verenigde staten, Canada, Frankrijk en zelfs in Egypte en China!
Iedere 3 jaar organiseert men Wereldkampioenschappen – Skiffie Worlds – en hoe gaaf is het dat deze volgend jaar in Nederland zijn! Vanuit contacten tussen de Dutch St Ayles Rowing Association (DARA) en de Veerse Meer Sloepenrace organisatie is vorig jaar het idee ontstaan om dit event naar Nederland te halen, en ik kondigde begin januari in deze blog al aan dat de SASI (St Ayles Skiff International) heeft besloten om de editie 2022 in Zeeland te organiseren, van 27 juni tot 2 juli 2022.
Als Veerse Meer Sloepenrace websitebouwer en -beheerder werd mij gevraagd of ik de site en social media op me wil nemen voor dit event, en uiteraard wil ik hier aan meewerken! Dus afgelopen week heb ik een aparte site gebouwd – www.skiffieworlds2022.com – die gisterenmiddag live ging, en die gelijk al ruim 200 unieke bezoekers opleverde, waarvan een groot deel uit Engeland, Schotland en Noord-Ierland. En de eerste vragen of men dit jaar aan de Veerse Meer Sloepenrace kan meedoen om alvast ons Zeeuwse water te verkennen komen ook al binnen. Prachtig!

Tevens was afgelopen week de tweede – online – meeting met de FSN Veiligheidscommissie. We hebben veel informatie verzameld, en mogen op de – online – ALV eind februari een korte presentatie verzorgen en onze aanbevelingen delen. Ik ga me door bezig te zijn met dit onderwerp zelf ook steeds meer bewust worden dat er nog veel te verbeteren is op het gebied van veilig (sloep)roeien. Mooi om op deze wijze de kennis te delen en uit te bouwen!

Tja, en dan was er deze week natuurlijk ook de schitterende aankomst van Row4Cancer in de Talisker Whisky Atlantic Challenge! Wat een geweldige prestatie hebben Mark Slats en Kai Wiedmer neergezet. Afgelopen donderdagochtend vroeg in net geen 33 dagen als eerste aankomen, en gelijk een nieuw wereldrecord voor duo’s in handen! De nummer 2, de viermansboot On Shoulders of Giants, komt ‘pas’ vanavond aan, echt een waanzinnige prestatie van onze leeuwen!
En volgend weekend schrijven we opnieuw Nederlandse geschiedenis, want dan arriveren onze Nederlandse leeuwinnen de Atlantic Dutchesses, en ook zijn gaan records breken. Ze zijn nog steeds in een felle strijd met de mannen van For a Fitter Planet. Gisterenochtend lagen ze op de zesde plek overall (en eerste in het damesklassement) 20 zeemijl voor op de heren, maar dat is nu weer teruggelopen tot 11 zeemijl, dus het blijft ongekend spannend!

Kortom, zonder een slag te roeien toch lekker druk geweest deze week! ?

Door Kees Verweel | 9 januari 2021

Kees Verweel (1963), actief sloeproeier sinds 1980. Woont met Silke aan de Oosterschelde in Kattendijke (Zeeland). Drie volwassen kinderen. Initiator en beheerder van www.sloeproeien.nl. Bij diverse verenigingen geroeid, eind 2019 medeoprichter van de nieuwe club Sloeproeien Zeeland waar we in de 6-riemer Seelandia roeien. Lees alle bijdragen van Kees Verweel hier.

Wat een prachtige winterdag vandaag. Windstil, alles mooi wit bevroren, een heerlijke dag om te gaan sloeproeien! Was het maar waar. Vorig jaar om deze tijd trainden we 2-3 x per week, en nu moeten we geduldig afwachten tot we weer mogen en kunnen trainen. De Seelandia ligt er vredig bij, onder een prachtig laagje rijp, maar ligt inmiddels alweer bijna 3 maanden op de verkeerde plek… ☹

De laatste weken voelen vreemd. Enerzijds betrokken bij allerlei (sloep)roeizaken via de mail en zoommeetings, en ondertussen geen meter roeien. Het seizoen lijkt ook niet echt op te starten zo. Normaal gesproken ben je als sloeproeier druk met het laatste winteronderhoud om daarna zo snel mogelijk te water te gaan, of train je ’s winters door. En nu weet je dat de sloep nog lang niet te water kan.
Zelfs het gevoel van ongeduld is verdwenen. We wachten rustig af. Wat moet dat straks gaaf zijn, als we eindelijk weer zij aan zij de riemen door het water laten glijden! En wat zal het vreemd zijn om straks (2022?) weer een feestje te vieren in een feesttent met honderden andere roei(st)ers. Maar ondertussen mis ik het roeien gigantisch, en zoeken mijn gedachten naar alternatieven.
Met de kajak die ik tijdens de eerst lockdown heb aangeschaft kan ik in ieder geval het water op, maar peddelen is toch echt niet te vergelijken met de roeislag van een sloep. Een andere mooie solo-oplossing is wellicht een éénpersoons coastal boat! Oké, ook deze slag is echt anders dan een sloeproeislag, maar heeft er meer overeenkomsten mee dan de peddelslag. En met de Oosterschelde naast de deur is dit wellicht een prachtig alternatief! Dilemma’s dus. Ik wik en weeg nog even verder, en ga eens op zoek naar de mogelijkheid om ergens een proefvaart te maken.

Vorige week schreef ik over de Talisker Whisky Atlantic Challenge. Wat een prachtige en spannende strijd is dat! En wat doen ‘wij’ het goed! De twee heren van Row4Cancer finishen zo goed als zeker voor volgend weekend, en de Atlantic Dutchesses blijven knokken voor de zesde plek overall, prachtig! Hun eerste plek in het damesklassement hebben ze heel stevig in handen. De Dutchess of the Sea blijven keurig hun positie halverwege het veld verdedigen. Afgelopen week waren er binnen 24 uur bij 2 boten bizarre incidenten. Zowel bij de Latitude 35 als de Generation Gap boorde een zwaard van een marlijn zo’n 30 cm dwars door de sterke huid van de boot! Bizar!! Wij proberen met de sloep de oesterbanken te mijden, zodat we de antifouling niet beschadigen…  ? Je schrikt je toch een slag in de rondte als er ineens een marlijn aanvalt en zich dwars door je boot spiest. In de Latitude 35 kwam het zwaard vlak naast een been van een slapende roeier omhoog. En dan de koelbloedigheid van beide teams. Ze hebben de schade gerepareerd en de roeitocht hervat, wat een helden!

Door Kees Verweel | 2 januari 2021

Kees Verweel (1963), actief sloeproeier sinds 1980. Woont met Silke aan de Oosterschelde in Kattendijke (Zeeland). Drie volwassen kinderen. Initiator en beheerder van www.sloeproeien.nl. Bij diverse verenigingen geroeid, eind 2019 medeoprichter van de nieuwe club Sloeproeien Zeeland waar we in de 6-riemer Seelandia roeien. Lees alle bijdragen van Kees Verweel hier.

Allereerst via deze weg voor alle lezers een mooi, sportief en gezond 2021 toegewenst!

Dat vreemde jaar 2020 is afgesloten, en 2021 zal sowieso nog vreemd opstarten. Zo staat over 4 weken de FSN ALV gepland, en die zal online moeten, een uitdaging met enkele honderden deelnemers. Sloeproeien zit er helaas nog even niet in, eerst zullen we weer met een grotere groep binnen 1,5 meter afstand van elkaar moeten kunnen trainen. Normaal gesproken start het seizoen in april, ik ben benieuwd waar we dan staan.
De sloeproeikalender 2021 is tot aan de nok gevuld. Gelukkig start volgende week het covid vaccinatieprogramma dus er gloort licht aan de horizon! Ik kan niet wachten, want er komen mooie events aan, zeker in onze regio Zeeland. Zo staat van 7-10 mei aanstaande het Junioren Coastal Kamp gepland aan het Veerse Meer. Ik was betrokken bij het zoeken naar een goede locatie, en vanuit dit contact ontstond het idee om tijdens het coastal weekend met de roeisloep Mytilus een aantal sloeproei-clinics te gaan verzorgen. Leuke afwisseling voor de deelnemers, en gaaf als verschillende roeidisciplines elkaar ontmoeten op het water. We zijn dus present met een sloep, een aantal stuurlieden en wat roei(st)ers.
Later dit jaar – op 18 september – gaan we op hetzelfde Veerse Meer alsnog onze 20^e editie van de Veerse Meer Sloepenrace organiseren. Het schrappen van de editie 2020 viel zwaar, maar we willen dit lustrum goed vieren, wat afgelopen jaar niet mogelijk was.
En we kijken ook al uit naar 2022, want dan staat van 27 juni tot 2 juli het wereldkampioenschap St Ayles skiff roeien gepland. Zo’n 1.000 tot 1.500 deelnemers uit alle delen van de wereld komen dan een week lang op het Veerse Meer strijden, hoe gaaf is dat! De organisatie van de Veerse Meer Race is gastheer en medeorganisator, en gaat samen met de organisatie van Skiffie Worlds 2022 een prachtig event neerzetten. En uiteraard kunnen de St Ayles skiffs ook inschrijven voor de Veerse Meer Sloepenrace 2021, zodat ze alvast het roeiwater kunnen verkennen. En last but not least, ik hoop dat we tussen deze events door weer volle bak drie keer per week met onze Seelandia op het Veerse Meer onze trainingsronden kunnen doen. En eindelijk onze 1^e wedstrijden kunnen gaan roeien. Genoeg om naar uit te kijken dus!

Maar we moeten nog even geduld hebben, dus ik heb nu volop tijd om dagelijks de prestaties van onze Nederlandse deelnemers aan de Talisker Whisky Atlantic Challenge te volgen. Deze editie is ongekend spannend, want het weer heeft regelmatig grote invloed op het klassement. De twee heren van Row4Cancer voeren vanaf dag 1 het veld met overmacht aan, en zijn nu – 3 weken na de start – inmiddels op 2/3 van het traject van bijna 5.000 km roeien! Het gaat erom spannen of ze een nieuw record gaan roeien. Ze finishen ergens half januari.
En dan de Atlantic Dutchesses. Deze oranje leeuwinnen voeren met overmacht het damesklassement aan, en liggen al dagen in een felle strijd verwikkeld met de heren van For a Fitter Planet. Vorige week lagen ze op slechts één zeemijl afstand van elkaar. Ze vechten al weken om de 6^e plek overall, alleen hiervoor al check ik met grote regelmaat de Yellow Brick tracking pagina. Hun challenge zit er eind januari / begin februari op.
De Dutchess of the Sea tenslotte liggen keurig in het middenveld op de 12^e plek overall, en finishen waarschijnlijk half februari. Wat een machtige prestaties worden er geleverd daar op de oceaan.

Coastal roeien, St Ayles skiff roeien, Sloeproeien, oceaanroeien… het komt allemaal weer samen in één artikel. Laten we er samen een prachtig 2021 van maken!