Category: Kees Verweel

Door Kees Verweel | 19 december 2020

Kees Verweel (1963), actief sloeproeier sinds 1980. Woont met Silke aan de Oosterschelde in Kattendijke (Zeeland). Drie volwassen kinderen. Initiator en beheerder van www.sloeproeien.nl. Bij diverse verenigingen geroeid, eind 2019 medeoprichter van de nieuwe club Sloeproeien Zeeland waar we in de 6-riemer Seelandia roeien. Lees alle bijdragen van Kees Verweel hier.

De lockdownregels zorgen ervoor dat je redelijk aan huis gekluisterd bent, en afgelopen week heb ik gemerkt dat ik wellicht mede hierdoor nogal verslingerd ben geraakt aan Yellow Brick Tracking, en dan vooral de versie via je browser.
Hoe moet dat zo’n 40 jaar geleden zijn geweest? Oceaanroeiers hadden geen grote kortegolfzenders aan boord. Communicatie via de satelliet kon in die tijd nog niet, uitsluitend zo nu en dan een éénrichtingverkeer positie fix van SatNav wat toen al – in afwachting van het nieuwe GPS-netwerk – forse perioden van ‘no fix’ liet zien, en de fix die je ontving verscheen niet keurig op een schermpje zoals nu, dus de roei(st)ers van toen moesten dan ook nog eens op een papieren kaart hun positie plotten. Dus na vertrek was het vooral een hele lange tijd heel stil voor het thuisfront. Wekenlang wachten op een teken van leven, en je afvragen hoe ver ze zouden zijn en welk weer ze onderweg hadden.
En kijk nu! Via Yellow Brick kun je nagenoeg live de Talisker Whisky Atlantic Challenge 2020 volgen! Meerdere malen per etmaal ontvangen we een update van de posities, met automatisch de stand in het klassement en een update van de ETA (het verwachte finishtijdstip) berekening. Verder kunnen we wind, stroming, luchtdruk, bewolking, regen en golven zien, echt prachtig hoe de huidige technieken alles op je scherm toveren! Je kunt zelfs de afstanden tussen de verschillende boten plotten. En als je niet achter een tablet of pc zit is er nog de YB Race app waar – met iets minder informatie over stroming, luchtdruk etc – de challenge ook uitstekend is te volgen. En als je dan ook nog de diverse socialmediakanalen volgt, zie je regelmatig foto’s of filmpjes binnenrollen rechtstreeks vanaf de oceaan. Foto’s van de roei(st)ers en de machtige oceaan, maar ook filmpjes van een school dolfijnen onder een roeiboot, echt schitterend! Dus ik kom deze vreemde kerstdagen en laatste week van 2020 wel door, no problem!

Onze Nederlandse teams doen het overigens heel erg goed op de oceaan. De 2 mannen van Row4Cancer liggen na bijna 8 dagen sinds de start vanaf dag één op kop, zowel overall als 1^e van de duo’s en 1^e van de open klasse, echt een prachtprestatie! Ze hebben er inmiddels bijna 700 zeemijlen (bijna 1.300 km) opzitten in een week tijd. Ze liggen bijna 50 zeemijlen voor op nummer 2. En dan de Atlantic Dutchesses: deze 4 dames liggen al dagen op een prachtige 6^e positie overall, zijn 5^e in de ‘fours’ en 5^e in de race klasse, met alleen maar herenteams voor zich, oftewel ze liggen van de damesboten in de 1^e positie, een topprestatie! Het derde Nederlandse team, de Dutchess of the Sea, liggen momenteel 12^e overal en 9^e in de ‘fours’. Ze zijn de afgelopen week vanaf een 17^e plek overall opgeklommen naar deze 12^e positie. Van de dames liggen ze 3^e en kruipen ze langzaam naar voren. Wat een Hollands Glorie! Via sloeproeienNL geef ik regelmatig een update!

Rest mij om iedereen via deze weg alvast fijne Kerstdagen en een gezond nieuwjaar toe te wensen! Mijn volgende blog volgt op 2 januari 2021…

Door Kees Verweel | 12 december 2020

Kees Verweel (1963), actief sloeproeier sinds 1980. Woont met Silke aan de Oosterschelde in Kattendijke (Zeeland). Drie volwassen kinderen. Initiator en beheerder van www.sloeproeien.nl. Bij diverse verenigingen geroeid, eind 2019 medeoprichter van de nieuwe club Sloeproeien Zeeland waar we in de 6-riemer Seelandia roeien. Lees alle bijdragen van Kees Verweel hier.

Vandaag is de start van de Talisker Whisky Atlantic Challenge 2020. En acht Nederlandse dames staan op het punt om Hollandse geschiedenis te schrijven.
Op de Wall of Fame van Nederlandse oceaanroeiers prijken nog geen dames. Terwijl er in de jaren ’70 en ’80 al regelmatig dames oceaanroeitochten volbrachten liepen wij op onze school begin jaren ’80 nog tegen seksediscriminatie aan op Terschelling. Tijdens mijn eerste studiejaar – in 1982 – wilden de dames van school zich inschrijven voor de Harlingen-Terschelling race, en een ploeg dames uit Harlingen had hetzelfde bedacht en ook al wekenlang getraind voor deze uitdaging. Er waren in die tijd nog geen inschrijfvoorwaarden, iedereen kon zich dus opgeven.
Maar helaas voor de dames…. De organisatie vond het alles behalve verantwoord om dames toe te laten tot deze race, en voerde diverse argumenten aan om dit te onderbouwen; de kans op moeilijkheden onderweg zou voor dames te groot zijn. Er mocht geen tijdverschil met de heren ontstaan. De (6-riems) damesploegen roeiden in een onverantwoord kleine sloep en de deelnemers moesten de tocht kunnen volbrengen. Dus men nam aan dat een damesploeg de tocht niet zou kunnen volbrengen. Bij ons in de klas kwam dokter Smid van Terschelling uitleggen waarom onze dames echt niet mee mochten doen. Kortom, de HT was alleen voor mannen!
Onze zeevaartschooldames hadden geen keuze en moesten van de plannen afzien. De dames in Harlingen namen hier geen genoegen mee, en besloten buiten mededinging mee te gaan doen, niemand kon ze verbieden om een half uurtje voor de eerste start zelf in hun sloep naar Terschelling te gaan roeien. Ze volbrachten deze HT in 4,5 uur en bewezen hiermee dat de tocht wel degelijk door dames geroeid kon worden!
Gezien deze mooie prestatie werden de Harlinger dames ‘buiten mededinging’ opgenomen in de officiële uitslag. De organisatie kon nu geen damesploegen meer weigeren, dus in 1983 deden drie damesploegen officieel mee, allemaal in zesriems sloepen. Tijdens de HT van 2019 waren van de 140 deelnemende sloep maar liefst 39 damesteams! Je kunt je toch nauwelijks meer voorstellen dat bovenstaande nog zo kort geleden de praktijk was! En zo blijkt gelukkig dat roeien echt voor iedereen – jong / oud / dames / heren – geschikt is, ongeacht hoe lang of hoe zwaar een race is! Terwijl ik dit schrijf tikken de laatste drie uurtjes voor de start weg, en beginnen straks acht Nederlandse dames aan hun 4800 km lange roeitocht, hoe gaaf is dat!
En hoe gaaf is het dat dankzij alle moderne middelen deze oversteek live is te volgen. Ik ga ervan genieten.

Door Kees Verweel | 5 december 2020

Kees Verweel (1963), actief sloeproeier sinds 1980. Woont met Silke aan de Oosterschelde in Kattendijke (Zeeland). Drie volwassen kinderen. Initiator en beheerder van www.sloeproeien.nl. Bij diverse verenigingen geroeid, eind 2019 medeoprichter van de nieuwe club Sloeproeien Zeeland waar we in de 6-riemer Seelandia roeien. Lees alle bijdragen van Kees Verweel hier.

Nu het sloeproeiseizoen echt in winterslaap is, verleg ik mijn focus naar La Gomera. Over precies een week start daar de 5000 km lange en zware Talisker Whisky Atlantic Challenge 2020. De 21 oceaanroeiboten met bijbehorende 55 deelnemers zijn inmiddels gearriveerd op het Canarische eiland, en iedereen is druk met de laatste voorbereidingen en vele controles en briefings.

• Acht deelnemers gaan starten voor een solo oversteek.
• Dan zijn er twee duo’s, waaronder het Nederlandse duo Mark Slats en Kai Wiedmer. Mark roeide in 2018 solo deze challenge, in een recordtijd van 30 dagen en 7 uren!
• Er start één damestrio uit Engeland,
• en er starten 10 ‘fours’ waaronder twee Nederlandse damesteams! De ‘Atlantic Dutchesses’ Iris Noordzij, Melissa Vooren, Renate de Backere en Marieke le Duc storten zich voor de eerste keer in dit ultieme roeiavontuur, evenals de ‘Dutchess of the Sea’  Astrid Janse, Bela Evers, Desiree Kranenburg en Remke van Kleij.

Van de in totaal 11 dames die meedoen aan deze editie dus maar liefst 8 uit Nederland, en van de 55 deelnemers totaal maar liefst 10 uit Nederland. Genoeg redenen dus om deze editie met extra belangstelling op de voet te gaan volgen. En voor sloeproeienNL heeft deze editie bovendien een extra tintje, want de helft van de Nederlandse deelneemsters is sloeproeister of heeft sloeproei-roots! Ik vraag me af hoe men zich daar nu voelt op La Gomera. De climax nadert na een 1-2 jaar lange en zware voorbereiding, na de onzekerheid of het allemaal wel door zou gaan in deze coronatijden, na de opluchting dat ondanks deze coronatijden de reis naar La Gomera is gelukt, voor boot en bemanning. Om dan nog zo’n twee weken af te tellen naar de start en kennis te maken met de andere deelnemers. Met dit kleine clubje van 55 personen aftellen tot het startschot. De spanning stijgt iedere dag!
Ik heb geen enkele referentie. De HT-race is ‘slechts’ 3-4 uren roeien van Harlingen naar Terschelling. Maar bij alle keren dat ik deze sloeproeirace roeide had ik een week voor de start al de nodige zenuwen. Vat ik geen kou komende week? En 300 keer per dag alle vindbare weersverwachtingen lezen! M’n roeispullen tig keer checken en de laatste nacht voor de HT slecht slapen omdat m’n lijf strak staat van de spanning, zeker bij edities waar de weersvoorspelling niet al te goed was. Allemaal voor een paar uurtjes roeien op de Waddenzee. Hoe moet dat dan voelen als je aftelt voor 5000 km roeien over de Atlantische oceaan!
Je weet vooraf dat je waarschijnlijk alle soorten weersomstandigheden voor je kiezen zult krijgen. Ik heb respect en bewondering voor de dames en heren die over een week het ruime sop kiezen, ongetwijfeld vol vragen over wat ze allemaal gaan meemaken, zeker voor de deelnemers die voor de eerste keer meedoen. De eerste dagen in het ritme komen van onafgebroken een aantal uren roeien afgewisseld met een aantal uren rust, iedere dag weer, 30-40 dagen lang. Je eigen fysieke en mentale grenzen verleggen, in een klein bootje op de oneindig grote en onvoorspelbare oceaan. Je onderweg gaan afvragen waarom je hier eigenlijk aan begonnen bent, en vechten tegen dat stemmetje dat om opgeven roept (daar heb ik tijdens diverse HT’s al last van gehad…) Je afvragen hoe lang het nog zal duren voordat er eindelijk land in zicht komt, om dan met nieuwe adrenaline het laatste stuk naar Antigua en Barbuda in de Caraïbische Zee te volbrengen. Om dan eindelijk, eindelijk over de finish te roeien, de ultieme climax! Ik zou denk ik rondstuiteren op La Gomera een week voor de start! Via sloeproeienNL gaan we de race, met name onze Nederlandse heldinnen en helden, op de voet volgen.

We wensen ze vanaf hier succes toe met de laatste voorbereidingen komende week, en zitten volgend weekend klaar om online de start te zien! Oja, onze sticker ‘IK ROEI SLOEP!’ reist mee met de Atlantic Dutchesses ?

Door Kees Verweel | 28 november 2020

Kees Verweel (1963), actief sloeproeier sinds 1980. Woont met Silke aan de Oosterschelde in Kattendijke (Zeeland). Drie volwassen kinderen. Initiator en beheerder van www.sloeproeien.nl. Bij diverse verenigingen geroeid, eind 2019 medeoprichter van de nieuwe club Sloeproeien Zeeland waar we in de 6-riemer Seelandia roeien. Lees alle bijdragen van Kees Verweel hier.

Afgelopen week was een drukke week met betrekking tot sloeproeien. Woensdagavond bestuursvergadering Sloeproeien Zeeland. Aangezien we er nu echt van uitgaan dat de Seelandia dit jaar helaas niet meer te water gaat, nam de voorzitter de sloep mee achter zijn auto voor de winterstalling achter in onze tuin. En zie ik nu als ik uit het keukenraam kijk steeds de sloep staan wat mijn heimwee naar het roeien geen goed doet. Als penningmeester had ik in deze meeting een makkie. Geen enkele wedstrijd geroeid dus alle hiervoor begrote euro’s zitten nog in kas. Maar wat hadden we ze veel liever uitgegeven! De uitdaging voor 2021 zal het aan boord houden van sponsors worden, dus we zijn blij dat we een reserve hebben. We hebben de euro’s volgend jaar waarschijnlijk heel hard nodig. We wilden dit jaar eigenlijk nog een leuke seizoensafsluiting voor de club organiseren, de geplande bijeenkomst half oktober moesten we op het laatst annuleren vanwege aanscherping coronamaatregelen. Samenkomen zonder zelfs maar een bak koffie te kunnen aanbieden is geen optie, stelden we. En een online alternatief viel ook af voor ons, want bijna iedereen is na 7-8 maanden wel een beetje klaar met Zoom en Teams. Dat gezellige avondje waar we samen genieten van een hapje en drankje halen we wel in zodra het weer kan en mag. Wat het dan wel gaat worden kan ik uiteraard hier nu niet verklappen!

Donderdagavond de 1^e (online) meeting met de leden van de nieuwe FSN veiligheidscommissie. Ik heb me opgegeven voor deze nieuwe club, en deze eerste kennismaking met de overige leden was top! Oude bekenden uit de sloeproeiwereld, nieuwe gezichten, jong en oud en samen echt ontzettend veel kennis en ervaring die we gaan bundelen, uitwerken en delen de komende maanden. De laatste weken is het onderwerp veiligheid helaas al een aantal malen genoemd in deze columns, en ik draag graag mijn steentje bij aan dit zo belangrijke onderwerp.

Zaterdagochtend de (online) FSN-vergadering wedstrijdorganisaties. Ik neem deel namens de Veerse Meer Sloepenrace en corona is uiteraard ook op deze vergadering een van onderwerpen. Kan het seizoen 2021 in april van start? En zo niet wat dan? De Utrechtse Grachtenrace RonDom heeft voor alle zekerheid al besloten de datum van 12 april door te schuiven naar de toch al al drukbezette maand september. Tot eind mei 2021 staan er 10 wedstrijden op de kalender, waaronder de Harlingen-Terschelling race op 14 mei. Ik hoop zo dat we in april weer mogen roeien, maar besef tegelijk dat we met corona momenteel het door de specialisten gevreesde winterseizoen in gaan. De actuele nieuwsberichten temperen voorlopig ook de hoop. Het is domweg afwachten wat er 2-3 weken na Kerst en Oudjaar gaat gebeuren met de cijfers, en het is wachten op het vaccin en het tijdschema van toedienen van het vaccin. Het is niet anders….

Druk dus deze week met online en live ontmoetingen met sloeproei-collega’s, aan de ene kant super want je voelt weer even die hechte band, je bent weer even tussen gelijkgestemden in de mooie sloeproei community. Maar aan de andere kant is de heimwee naar het roeien gelijk groter dan ooit!

Mixed feelings dus deze week!!

Door Kees Verweel | 14 november 2020

Kees Verweel (1963), actief sloeproeier sinds 1980. Woont met Silke aan de Oosterschelde in Kattendijke (Zeeland). Drie volwassen kinderen. Initiator en beheerder van www.sloeproeien.nl. Bij diverse verenigingen geroeid, eind 2019 medeoprichter van de nieuwe club Sloeproeien Zeeland waar we in de 6-riemer Seelandia roeien. Lees alle bijdragen van Kees Verweel hier.

Je vraagt je wellicht af waarom de roeiers op de foto zo ongelijk roeien? De foto is een shot uit een veiligheidsvideo gemaakt door de FSN eind 2017. De aanleiding voor het maken van deze video was een hartstilstand in een sloep eerder dat jaar. In 2018 volgden in heel het land aansluitend cursussen ‘reanimatie aan boord van een sloep’.

Onlangs werden we opgeschrikt door een ernstig en noodlottig ongeval met een sloep waarbij helaas een van de roeiers om het leven kwam. Geschokt las ik in de reacties op de social media – diverse lompe opmerkingen van de bekende beste stuurlui; ‘wat doet zo’n roeibootje daar nu in het donker?’, ‘als je ’s avonds gaat roeien dan vraag je om problemen!’ en meer van dit soort ongefundeerde commentaren door mensen die duidelijk zelf niet (sloep)roeien.

Ik zit inmiddels 40 jaar in het sloeproeiwereldje, en ken gelukkig slechts één ander fataal ongeval, wat overigens niemand had kunnen voorkomen. Half jaren ’90 roeiden we de Sloepenrace Lelystad die onverwacht werd overvallen door een zeer snel opkomend onweer. Buienradar hadden we nog niet in die tijd, en bij de start was er geen enkel teken van de naderende onweersbuien. De sloepen zaten al ver op open water, en terwijl de race werd stilgelegd vanwege het slechte weer sloeg de bliksem helaas in in een van de sloepen, met een dodelijk slachtoffer tot gevolg.
Er zijn ruim 250 actieve roeisloepen, waarvan de helft zelfs doortraint tijdens de donkere winteravonden (als er geen corona is). Vele teams trainen op water waar naast pleziervaart ook beroepsvaart is. Zo trainen wij op het Veerse Meer waar grote binnenvaartschepen door de smalle vaargeulen varen. Tijdens wedstrijden hebben we te maken met elkaar, maar ook met kruisende (beroeps)schepen of zeilboten die gewoon voorrang hebben in de meeste situaties. Dus de stuur moet precies weten wat zij/hij moet of mag doen als ze met 10 sloepen tegelijk op een keerboei of Amsterdamse grachtenbrug af denderen. Maar zoals Feike Tibben het treffend verwoordde in zijn column eind oktober; ‘We voelen ons sterk en machtig in onze boot, tegelijk zijn we oh zo kwetsbaar. Roeien en veiligheid, het blijft balanceren op een dun koord’

Uiteraard is het van groot belang – en volgens het BPR zelf verplicht –  dat de stuurlui bekwaam zijn en dus de regels kennen, en weten wat ze moeten doen bij een onverwachte calamiteit. Een vaarbewijs is overigens niet verplicht, maar eigenlijk zou een stuur van een roeisloep minimaal een Vaarbewijs 1 moeten hebben.

De Federatie Sloeproeien Nederland neemt als federatie ook haar verantwoording in deze. Het onderwerp veiligheid komt jaarlijks terug op vergaderingen, tijdens de briefings van wedstrijden, en naar aanleiding van het drama in Katwijk installeert de FSN momenteel zelfs een aparte veiligheidscommissie. Website sloeproeienNL heeft een aparte pagina over veiligheid. Maar dit onderwerp gaat uiteraard iedere roei(st)er aan, en is wat mij betreft een onderwerp waarvan we onze kennis en ervaringen zoveel mogelijk, structureel en eenduidig zouden moeten gaan delen in de roeiwereld. De KNRB en FSN zijn al in contact met elkaar, het zou toch geweldig zijn als alle organisaties de handen ineen gaan slaan over dit onderwerp.

Door Kees Verweel | 7 november 2020

Kees Verweel (1963), actief sloeproeier sinds 1980. Woont met Silke aan de Oosterschelde in Kattendijke (Zeeland). Drie volwassen kinderen. Initiator en beheerder van www.sloeproeien.nl. Bij diverse verenigingen geroeid, eind 2019 medeoprichter van de nieuwe club Sloeproeien Zeeland waar we in de 6-riemer Seelandia roeien. Lees alle bijdragen van Kees Verweel hier.

Ik mis het roeien! Tijdens de vorige coronapauze was er nog uitzicht op het tweede deel van dit jaar, maar nu gaan we er eigenlijk al vanuit dat de sloep niet meer te water gaat tot eind december. Afgelopen weken ben ik met dit gevoel van heimwee eens door de stapels foto’s aan het scrollen. In die 40 jaar heb ik heel wat sloepen en wedstrijden meegemaakt.

De foto van de Jan van den Berg bracht me terug naar 1985, misschien wel één van de mooiste HT’s die ik geroeid heb. Dat jaar was eigenlijk ons stagejaar op de WBS-zeevaartschool – daar zat ik sinds 1982 op -, maar door gebrek aan voldoende stageplaatsen werd de helft van het schooljaar ‘droge stage’ en zat de helft van onze klas dus tijdens Hemelvaart op Terschelling in plaats van op zee. Ik was net terug van mijn stage en van boord gehaald in Dar es Salaam. Een week of 4 à 5 voor de HT bedachten we in de kroeg dat we die maar moesten gaan roeien, we waren nu toch op Terschelling.
Prima idee, maar alle sloepen op Terschelling waren uiteraard al bezet, dus zowel het trainen als de HT zelf werd een extra uitdaging voor ons. Vervolgens zijn we gaan bellen (e-mail bestond nog niet) en via-via konden we uiteindelijk de ‘Jan van den Berg’ lenen, maar pas op de dag van de HT zelf. Prima, als we maar een sloep hebben! Vervolgens moest er natuurlijk nog getraind worden, maar de WBS (= zeevaartschool)-teams waren zelf volop aan het trainen, en vonden ons plan sowieso belachelijk. Er was ‘gezonde’ spanning merkbaar tussen de teams, met name team WBS-1 keek wat neerbuigend op ons neer.
De conditie brachten we op peil met lopen en fietsen, en we konden slechts enkele keren een uurtje de Waddenzee op met een sloep. De Braskoer werd onze sponsor, dus met onze mooie blauwe shirts aan zaten we op 17 mei op de vroege boot naar Harlingen.

Vol verwachting zochten we bij aankomst onze sloep, en we troffen een prima reddingssloep aan. Om nog even aan de riemen, houding en de hele sloep te wennen gingen we nog even snel wat rondjes roeien in en buiten de haven, met hier en daar wat hoongelach van enkele zeevaartschoolcollega’s. In een veld van 42 sloepen vertrokken we even later als team ‘Willem Barentsz 5’ voor onze ruim 30 kilometer naar Terschelling. De blaren stonden voor het eind van de Pollendam al op onze handen, maar we waren super gemotiveerd en wilden hoe dan ook zoveel mogelijk WBS-teams voorblijven in het klassement. Het werd een uitputtingsslag, maar na zo’n 3,5 uur waren we op Terschelling! Vanaf de steiger werden namens de Braskoer een paar traytjes bier en een slof sigaretten (ja ja, dat kon toen nog) in de sloep gegooid, en kwamen we bij van ons avontuur. Op kosten van de Bras mochten we ’s avonds een biertje komen doen, ik kan zeggen dat het een lange avond is geworden! ?

Op zaterdag gingen we vol goede moed naar de prijsuitreiking, we wisten dat we goed gepresteerd hadden, we waren geen moment ingezakt tijdens de race, en we hadden genoeg sloepen ingehaald. En wat bleek? We waren 12^e geworden! Van de WBS-teams waren WBS-2 (7^e) en WBS-4 (8^e) ons voorgebleven, maar WBS-3 (14^e) en onze grootste opponent WBS-1 (13^e) waren we voorgebleven! Het was nog lang onrustig in West-Terschelling die avond…

Door Kees Verweel | 31 oktober 2020

Kees Verweel (1963), actief sloeproeier sinds 1980. Woont met Silke aan de Oosterschelde in Kattendijke (Zeeland). Drie volwassen kinderen. Initiator en beheerder van www.sloeproeien.nl. Bij diverse verenigingen geroeid, eind 2019 medeoprichter van de nieuwe club Sloeproeien Zeeland waar we in de 6-riemer Seelandia roeien. Lees alle bijdragen van Kees Verweel hier.

Zaterdagochtend 8:00 uur. Eigenlijk had ik vandaag zo rond deze tijd op een slaapschip aan m’n ontbijtje moeten zitten, in Muiden. Na een te korte nacht omdat het gisteren erg gezellig was en we net te lang bij Ome Ko zijn gebleven. De spanning neemt toe want straks om 12:00 uur is onze 1^e start. Een uurtje knallen, één grote krachtexplosie en sprint rond Pampus. Het weer zou vandaag super zijn geweest, hoge temperaturen en niet teveel wind. Ik heb edities meegemaakt met striemende hagelbuien en temperaturen net boven 0 graden Celsius. Muiden-Pampus-Muiden staat hoog in de favorietenlijst van vele sloep- en pilot gig roei(st)ers. Deze afsluiter van het seizoen wil je niet missen. De organisatie heeft heel toepasselijk het logo aangepast, en op facebook gonst het als vanouds, met het grote verschil dat editie 2020 niet doorgaat dit jaar. Op de Facebookpagina van MPM ook berichten van Pilot gig teams uit Engeland die dit weekend vreselijk missen.

Eigenlijk had ik vanmiddag rond 15:30 uur het startschot moeten horen voor onze 2^e start. Opnieuw een krachtsexplosie en sprinten rond Pampus, samen met zo’n 80 tot 90 andere herensloepen vechten om als eerste bij een keerboei te zijn, en werkelijk alles geven op te terugweg waar dat laatste stuk vanaf het havenhoofd tot aan de finish zo ongelofelijk lang lijkt te duren. Eigenlijk had ik vanavond in de tent moeten staan, de vermoeidheid alweer vergeten en nog één keer dit jaar met vele honderden roei(st)ers een goed feestje bouwen, dat tot in de vroege uurtjes doorgaat in de cafés in Muiden en/of op de slaapschepen. Om dan op zondag na een veel te korte nacht, met (spier)pijn in m’n lijf en bibberend brak van het feestje een poging te doen wat te ontbijten, want je hebt pas Muiden-Pampus-Muiden geroeid als je ook het 3^e rondje Pampus – de Brakke Race – hebt volbracht. En iedere keer weer ben ik verbaasd over de uitslagen van dit 3^e rondje, de teams doen er nauwelijks langer over dan op zaterdag! Ik gok dat met mij vele roeiers en roeisters vandaag denken dat ze eigenlijk in Muiden hadden moeten zijn. We hopen volgend jaar allemaal weer van de partij te zijn in Muiden!

Het seizoen 2020 is nu echt ten einde, de huidige coronamaatregelen blijven waarschijnlijk tot in december van kracht, dus de kans dat we dit jaar nog een keer in onze sloep zitten is minimaal. Morgen sluit ik de sloeproeikalender 2020 af, en tellen we met sloeproeienNL af naar 12 december. We gaan dan de Nederlandse oceaanroei(st)ers volgen tijdens hun 5.500 km lange oceaanoversteek. En daarna gaan we aftellen naar april 2021, om weer vol goede moed aan een nieuw sloeproeiseizoen te beginnen ?

Door Kees Verweel | 24 oktober 2020

Kees Verweel (1963), actief sloeproeier sinds 1980. Woont met Silke aan de Oosterschelde in Kattendijke (Zeeland). Drie volwassen kinderen. Initiator en beheerder van www.sloeproeien.nl. Bij diverse verenigingen geroeid, eind 2019 medeoprichter van de nieuwe club Sloeproeien Zeeland waar we in de 6-riemer Seelandia roeien. Lees alle bijdragen van Kees Verweel hier.

Terwijl de dreun van vorige week heel langzaam wegebt maken we bij Sloeproeien Zeeland voorzichtig de eindbalans op voor dit jaar. Een jaar geleden startte de bouw van de Seelandia, vlak voor de Kerst volgde de doop en tewaterlating, en gingen we aansluitend fanatiek trainen in weer en wind. Op 8 maart werd de sloep gesleept, en waren we helemaal klaar voor onze eerste race!
Corona gooide precies een week later roet in het eten, en de Seelandia stond vervolgens bijna vier maanden op het droge. Begin juli mochten we eindelijk weer trainen, en hoopten we nog een wedstrijd te kunnen roeien dit seizoen, maar op 13 oktober viel wederom het doek. Vandaag zou de laatste race van dit jaar – Liwwadster Rondje – geroeid worden, maar de wedstrijdteller voor sloeproeiend Nederland blijft steken op slechts 3 races, de overige 27 gingen niet door dit jaar. Veel teams hebben de sloep inmiddels uit het water gehaald, en beginnen vervroegd aan het winteronderhoud. Ons eerste seizoen duurde dus slechts ruim vijf maanden – met een lange onderbreking – en was geheel zonder wedstrijden. We hebben overigens wel ruim 600 trainingskilometers op de teller staan! De eerste ledenbijeenkomst moesten we helaas ook al annuleren, al met al een heel vreemd jaar zonder echte afsluiting…

De Seelandia staat ook weer op de kant, maar we hopen stiekem wel dat we dit jaar wellicht nog wat kunnen trainen, hoewel de huidige corona-ontwikkelingen voorlopig de verkeerde kant uit gaan. Ik heb mijn kajak maar weer stand-by gelegd, want het water blijft trekken aan me. Dan maar weer alleen het zoute water op, genieten van de elementen, terugdenken aan afgelopen gekke seizoen en alvast een beetje vooruitdenken aan volgend seizoen.

Door Kees Verweel | 17 oktober 2020

Kees Verweel (1963), actief sloeproeier sinds 1980. Woont met Silke aan de Oosterschelde in Kattendijke (Zeeland). Drie volwassen kinderen. Initiator en beheerder van www.sloeproeien.nl. Bij diverse verenigingen geroeid, eind 2019 medeoprichter van de nieuwe club Sloeproeien Zeeland waar we in de 6-riemer Seelandia roeien. Lees alle bijdragen van Kees Verweel hier.

Met een oorverdovende dreun is het sloeproeiseizoen deze week abrupt ten einde gekomen. Afgelopen donderdag is een roeier van Roeivereniging Ferox uit Katwijk overleden, hij mocht slechts 63 jaar oud worden. Twee dagen eerder raakte zijn team tijdens hun geliefde sport in de sloep Bacchus ’s avonds betrokken bij een noodlottige aanvaring met een binnenvaartschip. Terwijl de sloep naar de bodem van de Oude Rijn zonk zwommen de 7 opvarenden naar de kant, één van hen was er slecht aan toe, is ter plaatse gereanimeerd en met spoed naar het ziekenhuis vervoerd. Helaas kwam donderdag het bericht dat hij was overleden…..

Via deze weg wens ik nogmaals de nabestaanden, vrienden en leden van Ferox heel veel sterkte toe met het verwerken van dit nauwelijks te bevatten verlies.

De social media stromen vol met vele honderden steunbetuigingen. Dit rampjaar 2020 sluiten we af met het verlies van één van ons, de sloeproeiwereld is in shock. Het feit dat premier Rutte op dezelfde dinsdagavond vertelde dat onze sport voorlopig weer vier weken stil ligt doet er nu niet toe, dit vreselijke ongeval overschaduwt alles. Ik maak gebruik van deze ruimte om een gedicht van Paul van der Linde te plaatsen, hij verwoordt treffend ons gevoel…

Roeivereniging Ferox

Riemen splijten het water,
dollen kraken in hun pot.
Uren worden later,
de sport gaat weer op slot.
De vraag die wordt gesteld,
wanneer kunnen we weer.
Verhalen worden verteld,
want het is de laatste keer.
De laatste keer, de laatste keer,
nu in een ander daglicht.
Een volgende komt niet meer,
schreef toch liever een ander gedicht!

Heel veel sterkte gewenst aan alle naasten en leden van Ferox.

Door Kees Verweel | 3 oktober 2020

Kees Verweel (1963), actief sloeproeier sinds 1980. Woont met Silke aan de Oosterschelde in Kattendijke (Zeeland). Drie volwassen kinderen. Initiator en beheerder van www.sloeproeien.nl. Bij diverse verenigingen geroeid, eind 2019 medeoprichter van de nieuwe club Sloeproeien Zeeland waar we in de 6-riemer Seelandia roeien. Lees alle bijdragen van Kees Verweel hier.

Op de dag dat er eigenlijk 140 roeisloepen door de Amsterdamse grachten hadden moeten strijden, is het misschien aardig om de herkomst van de ‘sport’ sloeproeien te delen. Sloeproeien is verbonden met de Nederlandse geschiedenis. De VOC-schepen in de middeleeuwen hadden roeisloepen aan boord, die werden gebruikt voor transport van schip naar de wal, of voor het ‘uitroeien’ van de trossen waarmee afgemeerd werd. Eind 17e eeuw hadden de Nederlandse zeilende walvisvaarders sloepen mee om op de walvissen te jagen, deze snelle ‘whaleboat’ sloepen waren voorzien van een harpoen. De reddingssloep is ook al honderden jaren aanwezig op onze koopvaardij- en marineschepen. De marine had en heeft al jaren de statige houten B2- en latere polyester WR1-sloepen. In de havens werden honderden jaren lang jollen gebruikt door de ‘vletterlieden’. Vervoer van mensen of materialen, assistentie bij ankeren en aan- en afmeren, maar ook voor de haringvisserij werden de vletterlieden ingezet. Ook het loodswezen kent een rijke historie met sloepen. En langs onze kust waren roeireddingsboten gestationeerd. Kortom, sloeproeien kent een zeer rijke historie.

Waar sloepen waren, waren ook wedstrijden. Op zeevaartscholen ontstonden in de jaren ’50 sprintwedstrijden, en in de loop van de jaren kwamen er korte en lange prestatietochten bij in Nederland. Maar we zijn nu eenmaal competitief ingesteld, dus bij iedere tocht zijn er altijd genoeg teams die er een wedstrijd van maken. De 1^e Harlingen-Terschelling race (met 2 sloepen) vond plaats in 1975, en in de jaren daarna volgden andere landelijke wedstrijden zoals de Grachtenrace Amsterdam en MPM. Inmiddels is de lijst wedstrijden uitgegroeid tot een imposante 30 stuks!

De diversiteit in sloepen maakte onderling vergelijken onmogelijk, en zo ontstond in 1991 de Federatie Sloeproeien Nederland (FSN). De FSN heeft een ‘handicap’systeem ontwikkeld zodat verschillende typen sloepen toch tegen elkaar kunnen strijden. Inmiddels zijn er zo’n 280 sloepen actief in het Nederlandse wedstrijdcircuit. De sport groeit nog steeds, jaarlijks komen er nog sloepen en teams bij. Oude sloepen die na ijverig restauratiewerk weer in de vaart komen, of nieuw gebouwde sloepen. Wil je kennismaken met deze geweldige sport, zoek dan een vereniging bij je in de buurt, en ga een keer mee trainen!

Door Kees Verweel | 3 oktober 2020

Kees Verweel (1963), actief sloeproeier sinds 1980. Woont met Silke aan de Oosterschelde in Kattendijke (Zeeland). Drie volwassen kinderen. Initiator en beheerder van www.sloeproeien.nl. Bij diverse verenigingen geroeid, eind 2019 medeoprichter van de nieuwe club Sloeproeien Zeeland waar we in de 6-riemer Seelandia roeien. Lees alle bijdragen van Kees Verweel hier.

Helaas…. Gisteren kwam de bijna onvermijdelijke mededeling dat de 34^e Grachtenrace Amsterdam die op 10 oktober stond gepland geen doorgang zal vinden. Samen met de HT en MPM behoort deze race tot de echte klassiekers in de sloeproeisport. De optocht van bijna 140 sloepen door de grachten van Amsterdam levert altijd spektakel op, voor de roeiers maar ook voor het publiek! De race om als eerste onder een brug door te gaan, waarbij er nog wel eens een riem wil breken. De rondvaartboten die niet altijd ruimte kunnen of willen maken. Echt een race die iedere sloeproei(st)er minimaal één keer geroeid moet hebben.

Dit jaar is helaas alles anders, hoewel de organisatie er echt alles aan heeft gedaan om de race doorgang te laten vinden. Het maximaal aantal deelnemende sloepen was bijgesteld naar 80. De oppervlakte van de tent was verdubbeld zodat alle deelnemers met inachtneming van de coronamaatregelen toch een droog onderdak zouden hebben voor en na de race. Echter door de recente aanscherping van de coronamaatregelen viel deze oplossing in het water, en bleek vervolgens bij navraag aan de teams dat bijna de helft van de sloepen deelname niet meer zag zitten. Dit was het signaal om de race af te blazen, en vast te stellen dat de 80 sloepen hebben verloren van het coronavirus.

Na 26 geannuleerde en slechts drie volbrachte races dit jaar rest dan nu nog één wedstrijd op de kalender. Op zaterdag 24 oktober staat het 5^e Liwwadster Rondje op het programma, tevens de afsluiter van dit seizoen. Ook voor deze organisatie is het een race tegen de corona+klok, want op 20 oktober horen we of de huidige maatregelen afdoende zijn of aangescherpt worden (ik reken niet op een versoepeling). Het zou toch mooi zijn als we ons oeroude nautische spreekwoord ‘3x is scheepsrecht’ voor één keer mogen wijzigen in ‘4x is scheepsrecht’ en nog één keer competitief mogen roeien met de riemen die we hebben!