Door Evelien Korving | 6 juli 2020
Het zit me ernstig dwars. Geen wedstrijd, geen stok achter de deur. Waarom nog hard trainen als er niet toegewerkt kan worden naar de apotheose: dé wedstrijd?!
Het zit in mijn bloed: competitie drijft mij tot beter presteren. Niet alleen met sport ook met werk. Met de coronacrisis zijn alle vergaderingen tot MEET/ TEAMS of ZOOM-bijeenkomsten teruggebracht. Heel efficiënt maar minder dynamisch. Mijn zitvlak heeft het wel naar zijn zin. Niet ik! Menselijk contact, interventie, het reageren op elkaars woorden of non-verbale boodschappen; het is allemaal afgevlakt.
“Expressieve types hebben prikkels nodig ” las ik net vanmorgen in de krant. Precies! Dat herken ik. Ik vaar en leef op (nieuwe) prikkels. Bijvoorbeeld: Iemand aan de kant, een coach, een fietser, een hardloper of wie dan ook en ik ga meteen beter en harder roeien. Het zit al in die kleine dingen.
Daarnaast telt ook de intrinsieke motivatie. Een horizon, een doel, dát motiveert. Het toewerken naar iets levert drijfkracht. In dit geval is dat de wedstrijd, de competitie. En daarna het voldane, het heerlijke gevoel, ná een zware training of een wedstrijd. Het gevoel dat je de wereld aankan en je zó de wedstrijd nóg een keer kan varen om die paar seconden die je hebt laten liggen, nog even goed te maken. Want ja! Je bent nu op stoom geraakt! Je kunt het!
Maar dát gevoel heb ik al een tijd niet meer. En dat zit me ernstig dwars. Het verlangen om weer 30 minuten tempo 31 te draaien… ik kan het me nauwelijks nog voorstellen. En wat te denken van 1000 meter tempo 34… Na 250 meter ben ik nu al uitgeput. En natuurlijk vol excuses: de wind, de golven, troep in het water, een ochtendhumeur, slecht geslapen…? Het komt allemaal voorbij, zo alleen in je skiff.
Ik kan niet wachten tot ik weer in de vier kan stappen en we het met elkaar kunnen doen. Met z’n vieren. En dan doorstampen. Totdat je niet meer kan… en dan tóch nog doorgaan!
Het euforische gevoel erna. Dát is het verlangen naar ‘doodgaan’ en weer opstaan.
Evelien Korving, geboren in 1963, roeit sinds de zomer van 2004. Voorheen waren judo, zwemmen, tennis, basketbal en wielrennen haar sporten. Maar bovenal: alpinisme. Als jong kind namen haar ouders haar mee de Alpen in. Dat leidde in de puberteit tot het volgen van klimcursussen en vanaf haar 18e tot het gidsen van groepen in de Alpen. Aan die klimpassie kwam een ongewild einde door een zware schouderblessure. Na de revalidatie daaraan, vooral door roeien bij RV Rijnland in Voorschoten, werd dit de nieuwe passie. Al in 2007 deed ze mee aan haar eerste FISA-Masters in Zagreb. Ze woont sinds 2015 aan de Hollandse IJssel in Gouda, en ook dáár kan geroeid worden.
Lees alle bijdragen van Evelien Korving hier.