Door Willem van Schelven | 18 mei 2020
De huidige crisis heeft vele gezichten, zelfs als je het beperkt tot het roeien.
Het brengt mensen tot twijfel; lees erover op NLroei.nl. Wat deed de Lock Down met topsporters als Inge Janssen, en zeer recent nu ook met Holland-8 roeier Mechiel Versluis? Wat ga je doen als het zicht op de bekroning van je lange carrière opeens minimaal een jaar wordt opgeschoven ?
Maar het treft niet alleen de topsporters in roeiland; denk ook bijvoorbeeld aan het van de ene op de andere dag wegvallen van álle werk van de grootste botentransporteur in Nederland, die onze vloot al jarenlang versleept naar wedstrijden en trainingskampen. Als die toko de riem in de wilgen moet hangen, hoe krijgen we de enorme berg schepen dan straks vervoerd naar al die wedstrijden, als we weer tegen elkaar kunnen racen ?
Dilemma’s en drama’s die hopelijk binnen de perken blijven.
Toch heeft het hele pandemie-gedoe soms ook een onverwacht positieve kant. Voor mijzelf.
Op mijn 15e roeide ik mijn eerste roeiwedstrijd. Nadat ik als senior was gestopt, volgden er een jaar of 10 met vooral veel wielerkoersen en af en toe een roeiwedstrijd bij de veteranen. Maar het cowboykarakter tussen twee wielen in de rondjes om de kerk, met dranghekken en valpartijen, werd me te link. Opnieuw werd het wedstrijdroeien de hoofdmoot, aangevuld met coachen van wedstrijdploegen.
In feite stond vanaf 1963 het leven in het teken van wedstrijden. Zoals ik de vorige keer al schreef: een verslaving. Zeker géén straf, een leuke verslaving!
En toen opeens… toen waren er géén wedstrijden meer. Een zwart gat? Geestelijke nood achter de geraniums? Vertwijfeling vanwege een gebrek aan zingeving?
Nou, nee. En eerlijk gezegd: ook wel tot mijn eigen verwondering. Want weliswaar had ik enige ervaringen met forse ommezwaaien – in mijn werkzame leven heb ik een paar keer een behoorlijke ‘wending’ gemaakt, en ook op sportgebied waren er een paar flinke switches – maar een vast element was toch altijd wel: competitie.
En nu dus even niet. Even helemaal géén jaarplanning, géén fasering, per maand, per week. Even geen rekening houden met om-zo-laat-moet-ik-eten want om zo laat ga ik die-en-die zware training doen. Al naar gelang lust en luim een lange roeitocht van Rotterdam naar Moerkapelle en terug, als het niet waait. En waait het wel, dan op de fiets een rondje Krimpenerwaard – waarbij je uiteraard ook weer Roei!-volk op de fiets tegenkomt!
Aanvankelijk voelde het even als een sabbatical. Maar dan moet er ook altijd wat: een boek geschreven. Misschien beter: een soort vakantie. Maar ook dan heb je toch weer het gevoel dat er wat móét: de Gran Paradiso beklommen, of de Ventoux opgezwoegd. Maar ook dát kan nu niet, we kunnen de grens niet eens over. Verfrissend! Er hoeft nu écht niets.
En dat levert dan, mei 2020, stiekem een béétje een gevoel op van…. bevrijding.
Willem van Schelven (1948) roeit wedstrijd vanaf zijn veertiende en gaat niet van die verslaving af komen. Coachte lange tijd, zowel junioren, senioren als Masters, van beginnelingen tot WK-gangers. Is lid van Poseidon, maar roeit ook vanuit huis op de Hollandse IJssel, en op de Willem-Alexander Baan. Is mede-oprichter en secretaris van SWMN, lid van de Commissie Wedstrijden van de KNRB, initiatiefnemer van de Dutch Masters Open en adviseur bij Waterline. Hoopt als trotse opa dat hij minstens één van de drie kleinkinderen later nog een keer een wedstrijd zal zien winnen.
Lees alle bijdragen van Willem va Schelven hier.