Category: Evelien Korving

Door Evelien Korving | 2 september 2020

Bij gebrek aan wedstrijdritme ligt het gevaar op de loer de trainingen in je skiff als een rustig genot te gaan beschouwen waarbij een comfortabele haaldynamiek de geest rustig van A naar B brengt. Want zeg nou zelf, je hoeft jezelf niet voor de gek te houden door een trainingsprogramma te initiëren als daar geen enkele reden voor is. Of toch wel?

Gelukkig zijn er op onze roeivereniging Rijnland altijd wel creatieve geesten die initiatieven nemen om de mindset van leden te prikkelen. Om te voorkomen dat we allen in een winterslaap gaan vervallen en we straks in 2021 wakker worden met het besef dat al onze spieren ingeboet hebben aan kracht en snelheid, is er de zogenaamde Covid-Challenge bedacht over verschillende afstanden. En wel op Strava zodat iedereen die iets van meetapparatuur of een mobiel heeft, mee kan doen.

Door het trainen in mijn viertje op Rijnland werd ook ik wakker geschud uit mijn ‘zomerslaap’ en ontsproot het idee om mee te doen in de dubbeltwee, en wel aan de 10 kilometer Covid-Challenge met virtuele keerboei in Leidschendam.

In de eerste training oefenden we de virtuele keerboei, d.w.z. de vlaggenmast naast de Molen Salamander in Leidschendam. Dát trainen was niet voor niks. Ben je te laat met keren dan kost het je teveel seconden, maar ben je te vroeg, dan kan het GPS-systeem je wellicht niet detecteren en ben je gediskwalificeerd. 10 kilometer voor niets geroeid!

De laatste dag waarop we de Challenge konden aangaan, kwam in zicht. De voorspellingen waren niet goed. Windkracht N4. Maar goed, nà de keerboei heb je dan ook wind mee.
Om vroege sloepjes te vermijden spraken we om 7 uur af in de boot. Dat betekende 5.45 uur op. En dat in het weekend! Maar het weer was ons toch gunstig gezind. De wind moest nog wakker worden, net zoals wij bij het inroeien… Op gevoel vertrokken we, want hoe verdeel je je kracht over 10 kilometer als je al meer dan 6 maanden geen wedstrijd hebt gevaren? Volledig geconcentreerd, zonder de nodige sociale begroetingen op het water, stoven we op weg naar de keerboei. Een groep ganzen, die te langzaam uiteen vlogen, sisten we heel hard toe. Mijn maatje stuurde scherp de bochten in zodat we zo weinig mogelijk seconden verloren. Telkens weer het ritme oppakkend na het sturen door de bochten of onder de bruggengaten door.

In tempo 28 gemiddeld, opklimmend naar 31 in de laatste kilometer, kwamen we, in een tijd van 44:58 over de finish. De 10 kilometer was volbracht. De keerboei in 57 seconden genomen. We waren dik tevreden. Zeker toen we bovenaan in de Challenge-lijst van vrouwen eindigden. Hetgeen wel komisch is want Strava is gewoon een meetinstrument en maakt geen onderscheid in skiff, dubbeltwee of vieren. Een bekroning op Strava volgde. Maar voor hoelang?
Inmiddels is de Challenge verlengd en hebben andere Rijnlanders nog tot 15 september de tijd om ons te ontkronen!

Evelien Korving (1963) roeit sinds de zomer van 2004. Voorheen waren judo, zwemmen, tennis, basketbal en wielrennen haar sporten. Maar bovenal: alpinisme. Als jong kind namen haar ouders haar mee de Alpen in. Dat leidde in de puberteit tot het volgen van klimcursussen en vanaf haar 18^e tot het gidsen van groepen in de Alpen. Aan die klimpassie kwam een ongewild einde door een zware schouderblessure. Na de revalidatie daarvan, vooral door roeien bij RV Rijnland in Voorschoten, werd dit de nieuwe passie. Al in 2007 deed ze mee aan haar eerste FISA-Masters in Zagreb. Ze woont sinds 2015 aan de Hollandse IJssel in Gouda, en ook dáár kan geroeid worden.
Lees alle bijdragen van Evelien Korving hier.

Door Evelien Korving | 6 juli 2020

Het zit me ernstig dwars. Geen wedstrijd, geen stok achter de deur. Waarom nog hard trainen als er niet toegewerkt kan worden naar de apotheose: dé wedstrijd?!

Het zit in mijn bloed: competitie drijft mij tot beter presteren. Niet alleen met sport ook met werk. Met de coronacrisis zijn alle vergaderingen tot MEET/ TEAMS of ZOOM-bijeenkomsten teruggebracht. Heel efficiënt maar minder dynamisch. Mijn zitvlak heeft het wel naar zijn zin. Niet ik! Menselijk contact, interventie, het reageren op elkaars woorden of non-verbale boodschappen; het is allemaal afgevlakt.

“Expressieve types hebben prikkels nodig ” las ik net vanmorgen in de krant. Precies! Dat herken ik. Ik vaar en leef op (nieuwe) prikkels. Bijvoorbeeld: Iemand aan de kant, een coach, een fietser, een hardloper of wie dan ook en ik ga meteen beter en harder roeien. Het zit al in die kleine dingen.

Daarnaast telt ook de intrinsieke motivatie. Een horizon, een doel, dát motiveert. Het toewerken naar iets levert drijfkracht. In dit geval is dat de wedstrijd, de competitie. En daarna het voldane, het heerlijke gevoel, ná een zware training of een wedstrijd. Het gevoel dat je de wereld aankan en je zó de wedstrijd nóg een keer kan varen om die paar seconden die je hebt laten liggen,  nog even goed te maken. Want ja! Je bent nu op stoom geraakt! Je kunt het!

Maar dát gevoel heb ik al een tijd niet meer. En dat zit me ernstig dwars. Het verlangen om weer 30 minuten tempo 31 te draaien… ik kan het me nauwelijks nog voorstellen. En wat te denken van 1000 meter tempo 34… Na 250 meter ben ik nu al uitgeput. En natuurlijk vol excuses: de wind, de golven, troep in het water, een ochtendhumeur, slecht geslapen…? Het komt allemaal voorbij, zo alleen in je skiff.

Ik kan niet wachten tot ik weer in de vier kan stappen en we het met elkaar kunnen doen. Met z’n vieren. En dan doorstampen. Totdat je niet meer kan… en dan tóch nog doorgaan!

Het euforische gevoel erna. Dát is het verlangen naar ‘doodgaan’ en weer opstaan.

Evelien Korving, geboren in 1963, roeit sinds de zomer van 2004. Voorheen waren judo, zwemmen, tennis, basketbal en wielrennen haar sporten. Maar bovenal: alpinisme. Als jong kind namen haar ouders haar mee de Alpen in. Dat leidde in de puberteit tot het volgen van klimcursussen en vanaf haar 18^e tot het gidsen van groepen in de Alpen. Aan die klimpassie kwam een ongewild einde door een zware schouderblessure. Na de revalidatie daaraan, vooral door roeien bij RV Rijnland in Voorschoten, werd dit de nieuwe passie. Al in 2007 deed ze mee aan haar eerste FISA-Masters in Zagreb. Ze woont sinds 2015 aan de Hollandse IJssel in Gouda, en ook dáár kan geroeid worden.

Lees alle bijdragen van Evelien Korving hier.

Weinig tekst voor deze column maar wellicht zeggen beelden dit keer meer dan 400 woorden…

RV Rottelandje; wie weet tot volgend jaar!

Evelien Korving, geboren in 1963, roeit sinds de zomer van 2004. Voorheen waren judo, zwemmen, tennis, basketbal en wielrennen haar sporten. Maar bovenal: alpinisme. Als jong kind namen haar ouders haar mee de Alpen in. Dat leidde in de puberteit tot het volgen van klimcursussen en vanaf haar 18^e tot het gidsen van groepen in de Alpen. Aan die klimpassie kwam een ongewild einde door een zware schouderblessure. Na de revalidatie daaraan, vooral door roeien bij RV Rijnland in Voorschoten, werd dit de nieuwe passie. Al in 2007 deed ze mee aan haar eerste FISA-Masters in Zagreb. Ze woont sinds 2015 aan de Hollandse IJssel in Gouda, en ook dáár kan geroeid worden.

Lees alle bijdragen van Evelien Korving hier.

Door Evelien Korving | 8 juni 2020

Aan alles komt een eind. Ook aan ons verblijf op het Rottelandje. Met pijn in het hart verlaten we dit idyllische stukje grond van de familie Post. De palen, die de grond in zijn geslagen en waaraan de skiffjes vastliggen om ze niet mee te laten nemen door een eventuele windvlaag, worden uit de grond getrokken. De skiffjes opgepakt en in de Rotte gelegd. Klaar voor de terugweg.

We roeien terug  naar het overloopvlotje dat De Rotte verbindt met de Willem-Alexander Baan (de WAB). Daar op het vlotje is het al druk met dagjesmensen. We hebben namelijk één van de warmste dagen uitgekozen voor deze ‘verhuizing’. Gelukkig is er net genoeg ruimte om aan te leggen.

En daarna is het een logistieke uitdaging om naar de andere kant te ‘klünen met skiff’!  

Tot onze vreugde heeft Staatsbosbeheer, tijdens onze afwezigheid en op verzoek van de WAB, een mooi pad van steenslag aangelegd. Het pad leidt ons over de dijk naar beneden richting fietspad, zodat we niet meer door de modder glibberend met de skiff op de nek naar beneden hoeven te schuiven. Wel blijft het uitkijken voor de fietsers op het fietspad dat we moeten oversteken, tot we bij het tweede vlotje komen, dat van de WAB.

Op dit vlotje ligt een ouder stel in badkledij op stretchers, met koelbox en al, maar maken direct plek voor ons als we aankomen met onze skiffs. Als roeier ben je echt niet de enige die het vlot benut op deze warme dagen, dat is duidelijk! Het doel van de Gemeente Rotterdam om van de baan en de ruimte er omheen een mooi recreatiegebied te maken, lijkt op deze dagen zeker behaald!

We duwen ons af van het vlot en roeien in de ‘westelijke W’, een zijarm van het overloopgebied,  naar de wedstrijdbaan. Maar in plaats van lekker te roeien zien we tot onze schrik dat hier de waterplanten inmiddels het wateroppervlak hebben bereikt! Daar hebben we even geen rekening mee gehouden. Heel rustig en bedachtzaam maken we onze halen naar de wedstrijdbaan.

Het mooie weer, de warmte, de lage waterstand, en de helderheid van het water zijn perfecte ingrediënten voor een snelle groei van de waterplanten. Een ramp uiteraard als je in een skiff wil trainen.

Ik voel al snel de heimwee naar Rottelandje opkomen. Het mooie water van de Rotte, daarna de Rottemeren richting Moerkapelle. Een kopje koffie in de tuin na afloop.

Ik beloof mezelf op dat moment direct dat ik, als het weer én de waterplanten het toelaten, zoveel mogelijk naar De Rotte zal gaan.

Gelukkig is het nu nog goed te roeien op de baan zelf en genieten we daar van de afwezigheid van plezierbootjes. Om Johan Cruijff nog maar eens te citeren: ‘Ieder nadeel hep z’n voordeel!’

Evelien Korving, geboren in 1963, roeit sinds de zomer van 2004. Voorheen waren judo, zwemmen, tennis, basketbal en wielrennen haar sporten. Maar bovenal: alpinisme. Als jong kind namen haar ouders haar mee de Alpen in. Dat leidde in de puberteit tot het volgen van klimcursussen en vanaf haar 18^e tot het gidsen van groepen in de Alpen. Aan die klimpassie kwam een ongewild einde door een zware schouderblessure. Na de revalidatie daaraan, vooral door roeien bij RV Rijnland in Voorschoten, werd dit de nieuwe passie. Al in 2007 deed ze mee aan haar eerste FISA-Masters in Zagreb. Ze woont sinds 2015 aan de Hollandse IJssel in Gouda, en ook dáár kan geroeid worden.

Lees alle bijdragen van Evelien Korving hier.

Door Evelien Korving | 26 mei 2020

Direct na onze verhuizing naar Gouda heb ik mezelf gedwongen te roeien met een ‘retro-vision’ bril. In het begin is het even lastig. Links wordt rechts en rechts wordt links maar al snel weet je niet beter. Zonder bril roeien lijkt nu op autorijden zonder achteruitkijkspiegels. Heel unheimisch. Dus waar ik ook roei, die malle bril gaat op. Ik weet, het ziet er niet uit, maar het is echt fantastisch. Op wedstrijden kan je met die bril de smalste bruggaten nemen en in hetzelfde tempo doorvaren.

Bij ons thuis, op de Hollandse IJssel, is het zelfs méér dan wenselijk. De Hollandse IJssel is roeibaar vanaf de Waaiersluis. Hij meandert verder, richting oosten, het land in en doorkruist dorpen en stadjes als Haastrecht, Hekendorp, Oudewater, Montfoort en IJsselstein. Dankzij de ‘spionnenbril ‘ is het roeien door de smalle bruggaten hier geen probleem. Alleen weten ‘de kijkers’ vanaf de kant dat vaak niet. Ik zie ze vaak al in mijn spiegelbril staan kijken. Sommigen roepen naar je : “Hé kano, kijk uit!”

Vaak kan ik dan een grijns niet onderdrukken als ik zonder mijn hoofd te draaien onder de brug doorglij… Je ziet ze dan denken: Huh?!

De Hollandse IJssel is niet alleen heel kronkelig, het water is ook niet echt breed. Voor het idee: twee skiffjes kunnen elkaar nét passeren; drie is teveel.
We boffen dat de Waaiersluis jaarlijks vanaf 1 november tot 1 april gesloten is voor pleziervaart, waardoor je de hele winter probleemloos kan roeien. Nou ja, probleemloos. Mensen die aan het water wonen hebben de neiging hun tuinafval, want ja organisch, in het water te kukelen. En na een stormachtige dag of nacht kun je van alles tegenkomen, niet alleen grote rietpollen die zijn losgeraakt maar ook licht tuinmeubilair drijft met de stroom mee richting Waaiersluis. Het meeste is gelukkig zichtbaar maar een enkele keer word je toch nog verrast. Zeker als je geconcentreerd bezig bent en even vergeet in je spiegel te kijken…

Op de Rotte, waar we sinds de Lockdown regelmatig roeien, is er nog een ander gevaar. Zwemmers! En dan niet de puberale jeugd die al gillend in het water springt maar juist die stille zwemmers.
Laatst kwam ik teruggeroeid uit Moerkapelle en zag in mijn spiegel twee oranje boeiballen liggen, een stukje uit de kant, dacht ik. Terwijl je roeit signaleren de hersenen wel onregelmatigheden, maar door de intensiteit van het roeien, lijkt het net alsof die signalering sluimerend, zeg maar gewoon vertraagd, binnenkomt. Bij mijn volgende blik in de spiegel zie ik wederom iets oranjes maar nu omhoog komen. Ik moet direct aan die flamingo’s denken die we in de winter op de Willem-Alexander Baan gezien hebben. Nu raak ik echt alert en kijk voor een derde keer. Dan zijn die oranje ballen opeens heel dichtbij. Ik hou acuut! Rechts en links van de boot zie ik twee triathlonzwemmers! Poeh!

Leve de Retrovision! ?

De Retrovision wordt ook wel ‘spionbril’ genoemd. Die is te vinden bij feestartikelenwinkels en bijvoorbeeld bij bol.com.

Evelien Korving, geboren in 1963, roeit sinds de zomer van 2004. Voorheen waren judo, zwemmen, tennis, basketbal en wielrennen haar sporten. Maar bovenal: alpinisme. Als jong kind namen haar ouders haar mee de Alpen in. Dat leidde in de puberteit tot het volgen van klimcursussen en vanaf haar 18^e tot het gidsen van groepen in de Alpen. Aan die klimpassie kwam een ongewild einde door een zware schouderblessure. Na de revalidatie daaraan, vooral door roeien bij RV Rijnland in Voorschoten, werd dit de nieuwe passie. Al in 2007 deed ze mee aan haar eerste FISA-Masters in Zagreb. Ze woont sinds 2015 aan de Hollandse IJssel in Gouda, en ook dáár kan geroeid worden.

Lees alle bijdragen van Evelien Korving

Door Evelien Korving | 11 mei 2020

Evelien Korving, geboren in 1963, roeit sinds de zomer van 2004. Voorheen waren judo, zwemmen, tennis, basketbal en wielrennen haar sporten. Maar bovenal: alpinisme. Als jong kind namen haar ouders haar mee de Alpen in. Dat leidde in de puberteit tot het volgen van klimcursussen en vanaf haar 18^e tot het gidsen van groepen in de Alpen. Aan die klimpassie kwam een ongewild einde door een zware schouderblessure. Na de revalidatie daaraan, vooral door roeien bij RV Rijnland in Voorschoten, werd dit de nieuwe passie. Al in 2007 deed ze mee aan haar eerste FISA-Masters in Zagreb.
Ze woont sinds 2015 aan de Hollandse IJssel in Gouda, en ook dáár kan geroeid worden.

In het begin van het coronatijdperk voelden we ons nog uitverkoren: onze skiffjes lagen immers op de Willem-Alexander Baan en hier golden nog geen beperkende maatregelen. Dat duurde echter niet lang. Ook de WAB ging dicht. Oók voor de privé-skiffgebruikers.

Balen! Maar al snel kwam een van de roeiers op het idee om de skiffs bij een vriend aan de Rotte te leggen. Die woont op een uniek stukje vlakbij de Rottemeren. Zou dat kunnen ?

Al snel komt er groen licht! Op het min of meer braakliggende stukje grond is er ruimte, genoeg voor meerdere skiffs. Een plan wordt snel gemaakt. Onze vriend bedenkt een mooi systeem om de skiffs vast te leggen. Want ja, het kan stormen, zeker zo vlak naast de Rotte.

De eerste drie privé skiffjes worden al snel vanuit de WAB overgevaren. En binnen twee weken liggen er vijf, waaronder ook de onze. Drie paaltjes in de grond, een Tomado-doos als ondersteuning, banden aan het paaltje en om de skiffs als veilige antistormhouders, en ons mini RV-tje is geboren.

Afspraken lopen uiteraard via de WhatsApp, want die zijn nodig: het huis van onze vriend blijft een privé huis en wordt geen verenigingsgebouw. Oranje pilonen op de weg moeten talrijke wielrenners wijzen op eventueel gevaar: in dit geval wandelende skiffeurs met een skiff op hun nek die de weg dwars oversteken.

Na het oversteken van de weg, lopen we door een smal paadje tussen het riet naar het water. We maken gebruik van een heel klein vlotje, nog geen 1,5 meter lang. Bij het uitstappen wiebelt het hout onder je voeten en het water kan er iets overheen lopen. De hogere vaste steiger is een meter of vier. Hier kan na afloop van het roeien corona-proof koffie worden gedronken. Telkens is het een klein feestje, mede door het geweldige weer. Ons veldje wordt al snel omgedoopt in RV Rottelandje.

Afgelopen week werd duidelijk dat Rutte een soepeler coronatijd in petto heeft en ook de 18+ skiffeurs de ruimte gaat geven. Het was even slikken. Wat nu? De geboorte van RV Rottelandje is nog zo pril! Het geboortekaartje is nog niet eens gedrukt… Iedereen is nog zo enthousiast! Willen we wel terug naar de WAB?
Onze vriend en zijn vrouw bieden ons gelukkig nog ruimte, ruimte in tijd. We mogen nog even het gevoel van Himmelhoch jauchzen vasthouden, wetende dat er een einde aan gaat komen.

Zo brengt deze merkwaardige tijd gemengde gevoelens met zich mee.