Mijn bijdrage vorige week met de titel ‘Waar is de roei-Sjoerd?’ over het belang van sappige roeiverhalen heeft veel reacties losgemaakt. Ik heb lijsten met binnen- en buitenlandse roeiboeken gekregen. Ik werd doorverwezen naar zolders ‘waar nog veel meer ligt’. Dank daarvoor!
Niemand was gepikeerd. Ook in onze reacties blijven we keurig als roeiers. Misschien bevestigt die keurigheid juist wel mijn punt. De roeiverhalen zijn vaak zo gladjes en technisch.
Het zal aan mij liggen, maar ik mis wat in gladde verhalen. Want wat geniet ik van het maniakale van Sven Kramer, de eenzaamheid van Marco Pantani, het uit de bocht vliegen van Thomas Dekker, de twijfel van Marcel Wouda, het vuile van Lance, de kwetsbaarheid van Femke Heemskerk, het complexe van Bettine, de tragiek van Foekje Dillema of de strijd tussen Zola Budd en Mary Decker (boeiend om het retrospectief te zien van die twee gemankeerde zielen).
Misschien zoek ik de emotie en romantiek in het roeien wel in de verkeerde dingen en gaat het om iets anders. Misschien zitten die emotie en romantiek niet in de keerzijde van keurigheid of in de tragiek als keerzijde van geluk.
Mijn achtergrond in het wielrennen kwam jaren geleden bij Hemus schrijnend aan het licht kwam toen ik voorstelde dat we bij het aantrekken van een goede verenigingssponsor toch vooral bereid moesten zijn om onze klubkleuren en bootkleuren aan te passen onder het mom: ‘nou en als die sponsor bloemetjesroze wil, dan roeien we toch in bloemetjesroze… of kanariegeel’. Verbijstering alom: dat nooit!
Ook een poging jaren later om onze clubkleding aan te passen (‘met die rode dwarsstreep lijken we wel Duitsers’) in een heus Joriskruis – het stadswapen van Amersfoort – viel in het niet. En ik had me nog wel zo goed voorbereid: ik had een heus voorbeeldpakje gemaakt en aangedaan en deed staande de vergadering als voorzitter een heuse stripact om dat pakje te showen… helaas. Zelden stond een voorzitter meer in zijn hemd.
Ik zie ineens vaders en opa’s vorig jaar op de Varsity bij de winst van Triton diep geroerd, tranen biggelend: ‘oh jongen wat is dit mooi, dat ik dit nog mag meemaken… Ozze kllup…’, elkaar omhelzen en hun gezicht met wit/blauw afvegen. Onze club.
Emotie en romantiek in het roeien? Hup met de klup, hoezee, hoezee, hoezee!
En nu snap ik ook dat roeiers van RIC tóch trots waren toen iemand vanaf de brug naar ze riep: ‘hé kijk, Ajax in een kano!’
Feike Tibben is bestuurslid van de Koninklijke Nederlandsche Roeibond, met als portefeuille sportontwikkeling. Zit in z’n derde sportleven, na atletiek en wielrennen. Roeide eerst bij Hemus in Amersfoort, nu bij ‘t Diep in Steenwijk. Praat meer over sport dan dat ie zelf op het water is.
Een van mijn hobby’s is het lezen van sportverhalen. Afgelopen week tijdens de vrije dagen, heb ik de verhalen uit het turnleven van Hans van Zetten (‘hij staat, hij staat, en hij staat, ik ga helemaal uit mijn dak’) gelezen. Ik kende Hans alleen maar als commentator, maar hij blijkt ook wedstrijdturner, clubtrainer, bondscoach, de man achter de totstandkoming van de toptalentscholen(!) geweest te zijn, maar bovenal is hij groot kenner en liefhebber van de turnsport. Zijn verhalen geven een mooi tijdsperspectief en een kijk achter de schermen: over buiten trainen om een beetje indruk te maken, over trainen in een te kleine sporthal met de buitendeur open om de aanloop te oefenen, over gedoe, heel veel gedoe: officials/rechtszittingen/vertrouwen in de verkeerde mensen etc. Heerlijke verhalen op een toneel vol generaties sporters. Hoe bijvoorbeeld het verhaal van Yuri van Gelder – weggestuurd in Rio na een nachtje uit – één op één aansluit bij Han van Zettens eigen turnverleden – die klauterde als turner zelf helemaal brak van de drank via de regenpijp het hotel in en werd niet weggestuurd.
Die verhalen verrijken mijn kijk op de sport en verleiden me om de volgende keer met extra aandacht te kijken.
In ‘vals spel’ beschrijft Bert Wagendorp zijn beeld van de toekomst van de sport. Volgens hem wordt sport een vorm van gelikt massatheater, een gesloten systeem en een gecontroleerd product van vermaak waarin de narigheid ons bespaard zal blijven. Geen dopingschandalen en omkoping meer, want die passen niet meer in het businessmodel. Dat wil niet zeggen dat sport zijn aantrekkingskracht zal verliezen voor degenen die op zoek zijn naar een eerlijke krachtmeting. Maar de onvoorspelbaarheid verdwijnt en dat is in zijn ogen de doodsklap voor de sport.
Hij geeft ook de oplossing: fictionalisering. ‘.. fictie moet de sport redden van de betekenisloosheid, de zinloosheid en de leegte. Verhalenvertellers tonen ons dat er diep verborgen ook andere waarden schuilen in de sport. Dat de goede waarnemer er algemene menselijke waarden in kan ontdekken.’ Een beetje voor de hand liggende conclusie voor een sportverslaggever zou je denken, maar samengevat zegt hij eigenlijk dat hoe voorspelbaarder de sport is en hoe bovenmenselijker de prestatie, des te groter de behoefte is aan verhalen dat de sporters gewoon mensen zijn. We willen emotie. Romantiek zo je wilt. De noodzaak van verhalen illustreert hij in de Kees Fens-lezing van dit jaar met een verhaal dat ik één op één overneem:
‘Stelt u zich even de olympische finale 100 m sprint voor. U weet niets van de acht deelnemers, behalve dat het mannen betreft die kennelijk flink hard kunnen lopen. Een van de acht wint, een ander wordt laatste. Dat is het. Het is onwaarschijnlijk dat u heftig vloekend voor de buis zit. De wedstrijd is zonder omlijstende verhalen volkomen oninteressant geworden. Zonder verhalen is er voor de kijker geen enkele vorm van vereenzelviging mogelijk met een van de atleten en daarmee is er geen betrokkenheid. De lust om te kijken vervalt. Nu is er een ijverige verslaggever die van elke deelnemer het doopceel heeft gelicht. Er blijkt een man mee te doen die afkomstig is uit een crimineel milieu in de slums van Detroit. Een ander is de zoon van een Franse hoogleraar in de letteren, die zijn vader ernstig heeft teleurgesteld doordat hij al zijn tijd aan atletiek is gaan besteden in plaats van naar de universiteit te gaan. Een derde is een boerenzoon uit de Friese Akkrum die luistert naar de naam Sjoerd. Zijn moeder is hem al jong ontvallen en zijn vader heeft maar één been. Sjoerd zelf is ook niet voor tegenslag behoed maar heeft zich er moedig doorheen geslagen. Op de jeugdige leeftijd van 22 jaar is hij al vader van drie kinderen van wie er eentje blind is. Zijn gezin zit op de tribune, de camera zoomt er vaak op in. Alleen een volkomen harteloze sportliefhebber blijft nu kijken alsof het allemaal niets voorstelt en het niets uitmaakt wie er wint. Het is van groot belang van Sjoerd als eerste over de finish gaat. Het zou zelfs onverdraaglijk zijn als dat niet zou gebeuren. Dat kan Sjoerd er niet bij hebben en de kijker evenmin. Op het moment dat Sjoerd als eerste over de eindstreep snelt, slaakt de kijker verschrikkelijke vloek van pure emotie. De zege van Sjoerd staat nog lang te boek als de allermooiste sportgebeurtenis ooit. Niet vanwege de prestatie, maar vanwege het bijbehorende verhaal.’
Ik lees Sjoerd, maar zie een jankende Gerrie Knetemann tegen de schouders van Mart Smeets. Hoe voorspelbaarder de sport, hoe bovenmenselijker de prestatie, des te groter de behoefte aan fictie, aan verhalen dat de sporters gewoon mensen zijn. Hoe is dat bij ons? In onze technische roeisport doen we alles om de prestatie zo maximaal mogelijk te berekenen en te voorspellen. Zijn wij ook niet een sport waar prestaties, zeker voor niet-roeiers, als onhaalbaar of bovenmenselijk worden gezien? In de theorie-van-Bert zou dit betekenen dat voor onze sport verhalen extra belangrijk zijn. Ik lees nog eens terug in ‘Hans van Zetten’ en blader ook maar weer eens in ‘Helden op het water’. Ik lees van Yuri, Verona, Sanne en Lieke, van Nico en Ronald, van Chris, van the ‘Big G’, van Marit en Kirsten… en plots overvalt het me: er zijn zo weinig roei-verhalen.. Waar is de roei-Sjoerd?
PS: Sjoerd is m/v; je mag ook Sophie of Sanne etc. lezen
Feike Tibben is bestuurslid van de Koninklijke Nederlandsche Roeibond, met als portefeuille sportontwikkeling. Zit in z’n derde sportleven, na atletiek en wielrennen. Roeide eerst bij Hemus in Amersfoort, nu bij ‘t Diep in Steenwijk. Praat meer over sport dan dat ie zelf op het water is.
Een van de vaste rituelen van een sportbestuurder is het dagelijks doornemen van de media: wie schrijft er wat over onze sport en waar gebeurt wat. Tegenwoordig is dat via een digitale clip-it service van alle media waar het woord KNRB, roeien of roeiverenigingen in voorkomt. Dus elke morgen om half zeven landt er een serie berichten op mijn kussen. Wat daar zoal tussen zit? Het zal jullie verbazen. Ik neem jullie even mee op een willekeurige dag: Hemelvaartsdag gisteren.
Bericht in de Eemsbode dat de gemeente moet besluiten over € 200.000 voor RV Neptunus. Doen lijkt me ?
Dirk Uittenbogaard die op amsterdam.nl vertelt dat ie in de lockdown trainde met z’n vriendin op z’n schouders. Gaat ’t jongen? Dit is je reinste relatietest!
Het Hart van Lansingerland schrijft dat er langs de Rotte, o.a. bij de Willem-Alexander Baan, kunstwerken staan. Dat wordt een rondje om.
Delta, het forum van de TUD Delft laat LAGA optekenen dan ze samen met andere Nederlandse roeiverenigingen nieuwe leden gaan werven. ‘Met elkaar willen we het roeien digitaal promoten’. Top-idee!
Op runtodream.com geeft sporthorlogeproducent Polar een inkijkje in zijn metadata: tijdens de lockdown sporten we meer en slapen we beter. Da’s toch een ander geluid dan NOC*NSF laat horen (die zeiden ‘1.7 miljoen minder mensen die sporten’). Huh?
Op FoKforum wordt ik verwezen naar een bijdrage over het programma ‘Op1’. Hé was daar iets over roeien dan? Loos Alarm: Een van de reaguurders heeft gereageerd met ‘Ga roeien’ en de nieuwsclip heeft die reactie er feilloos uitgepikt ☹ (zo krijg ik elke dag ook meldingen van allerlei beesten of onkruiden die zouden moeten worden uitgeroeid).
Op facebook nodigt de KNRB uit deel te namen aan het Webinar ‘Hebben we het over hetzelfde?’ door Martijn van Rossum. Interessant, leuk dat-ie dat nog een keer geeft. Zal ik het promoten? Niet nodig. Kwaliteit verkoopt zichzelf.
In wielerhaal.com vraagt de redactie roeier Tim Brys (versloeg een paar wielerprofs in de ContainerCup): Hoe komt een roeier – een Olympische weliswaar – aan zo’n fietsbenen? Tss… ga toch fietsen meneer de verslaggeverd.
Marieke Keijser zegt op Instagram dat ze veel energie haalt uit trainen: ‘ik vind roeien gewoon erg leuk!’ Eh… leuk voor ons!
Allsportsradiolive! Corné en Annika in de uitzending voor het Fonds Gehandicaptensport. Zometeen in de auto even luisteren.
Zo, het is 7.00 uur. We gaan dauwtrappen. Fijne dagen iedereen.
PS: belofte van vorige week nagekomen hoor. Ik heb zelf ook weer geroeid. Kijk toch eens was een prachtige luchten en ja het was heerlijk.
Foto Feike Tibben
Feike Tibben is bestuurslid van de Koninklijke Nederlandsche Roeibond, met als portefeuille sportontwikkeling. Zit in z’n derde sportleven, na atletiek en wielrennen. Roeide eerst bij Hemus in Amersfoort, nu bij ‘t Diep in Steenwijk. Praat meer over sport dan dat ie zelf op het water is.
De titel lijkt wel een verslag van een tocht door Nederland, maar nee,verre dan dat. In deze corona-tijden zijn we allemaal wat minder mobiel, dus dit soort tochtjes zit er niet in. Geeft het rijtje Amstel, ARC, ARZV, Beatrix, Cornelis Tromp, DDS, De Hoop, De Laak, Gyas, Hemus, Hollandia, Hunze, Leerdam, NSRF, Phocas, Saurus, Skadi, TOR,Triton, Zwolsche, al wat meer inzicht?
Het zijn de namen van de plaatsen en verenigingen waar de leden van de nieuwe juniorencommissie vandaan komen. Afgelopen woensdag was daarvan de langverwachte aftrap. Deze grote en heerlijk diverse groep gaat werk maken van werving, opvang, schoolroeien en dé nationale competitie van junioren. En hoewel zo’n eerste brede bijeenkomst natuurlijk even snuffelen was en ook wennen is voor iedereen, was de energie, ambitie en werklust voelbaar: ‘kunnen we nu uit elkaar in werkgroepen en aan de gang, ja mag ‘t, mag ‘t?’ Top! Elke groep komt volgende week al weer bij elkaar met concrete acties. En ik? Trots dat we zoveel kennis, kunde en enthousiasme aan boord hebben. Je zou kunnen zeggen: Als een kind zo blij. En dus ook ja: vol verwachting klopt ons hart. Op naar de 6000 junioren.
En ik had me nog wel zo voorgenomen dat mijn hoogtepunt deze week zou zijn: eindelijk weer eens in de boot… maar helaas. Het liep weer anders. Ik beloof dat ik m’n leven ga beteren. Daar mag je me aan houden.
Deze week moest flink energie gestoken worden in bestuurlijke zaken. De gemeente Nijmegen die eindelijk de verhuizing van Phocas mogelijk maakt en roeivereniging De Waal perspectief biedt op een drijvende voorziening. Hèhè… een proces van jaren krijgt zo z’n beslag. Mooi om te zien dat de raad van Nijmegen zo vierkant achter de roeisport gaat staan en de verenigingen elkaar gaan opzoeken. Volgend jaar allemaal op de Spiegelwaal! En dan natuurlijk de corona. Wat blijft dat toch een lastig dossier en wat een tijd en energie vreet dat. Laveren tussen verenigingen en instanties die zekerheid zoeken in wat mag en zij die willen onderzoeken wat kan. Rollen en bevoegdheden die tóch steeds weer anders blijken. Ik mocht deze week aanschuiven bij meerdere overleggen tussen bond en verenigingsvoorzitters en dan is die spanning voelbaar. Ook binnen verenigingen. Zij willen duidelijkheid geven naar leden. Het zijn onzekere tijden. We zoeken met z’n allen naar de juiste weg, de juiste snelheid en de juiste toon. Soms met stevige stap, dan weer weifelend voetje voor voetje of zelfs een stapje terug. Maar ook hier komen we uit. Als we maar samen op blijven gaan. Hou vol, mensen.
Feike Tibben is bestuurslid van de Koninklijke Nederlandsche Roeibond, met als portefeuille sportontwikkeling. Zit in z’n derde sportleven, na atletiek en wielrennen. Roeide eerst bij Hemus in Amersfoort, nu bij ‘t Diep in Steenwijk. Praat meer over sport dan dat ie zelf op het water is.
Deze week zou ik natuurlijk wat kunnen vertellen over al die mooie films en foto’s van roeiende junioren (wat een feest!), of dat wij ouderen volgende week ook weer mogen roeien (al leek het nieuws alleen maar over tennis en golf te gaan, die collega’s hebben een verdraaid goede lobby). Maar ik wil het deze week eens hebben over datamanagement en waar dat toe kan leiden.
Datamanagement… ik weet niet hoe dat met jou gaat maar bij mij roept het woord niet gelijk heel warme gevoelens op. Maar we zijn als bond op dit vlak wat stappen aan het zetten en ik word best wel enthousiast. Vooral wat je er mee kunt en waar dat weer toe kan leiden.
Laat ik een concreet voorbeeld geven uit de praktijk: het ontstaan van DRV34. Geen naam die bij velen bekend in de oren zal klinken. Het is de naam van de nieuwe roeivereniging in Emmen. DRV staat voor Drentse Roeivereniging en dat getal 34 – dat vertellen ze zelf nog wel eens.
Maar goed DRV34, in Emmen dus. Hoe komt nou een roeivereniging in Emmen tot stand en wat heeft de bond ermee te maken? Dat begon heel digitaal, met datamanagement. De commissie Nieuwe Verenigingen van de KNRB heeft vorig jaar met een excel-analyse een wittevlekkenonderzoek gedaan naar ruimte voor nieuwe roeiverenigingen: waar is geschikt water, wat is het aantal inwoners, hoe groot is de afstand tot bestaande roeiverenigingen etc. Uit die landelijke getallenordening kwam Emmen naar voren als locatie met de meest potentie. 100.000 inwoners, veel kanalen, goede sportinfra: kortom veel kans. Ook niet mijn eerste gedachte, geef ik eerlijk toe. De rest is geschiedenis, maar niet minder leuk: In Jaap Hof vonden we een meer dan enthousiaste trekker die ook kansen zag, hij trof op zijn beurt een wethouder, een sportambtenaar en een wijkvereniging die het helemaal zien zitten. Vervolgens bleken praktijkscholen een bouwproject te zoeken, gaat Emmen een rol spelen in de nationale sportweek 2020 en wil de stad ook nog eens ‘iets met water’ doen. DRV34 bezit nog steeds geen boten, heeft geen clubhuis en er is ook nog geen meter geroeid (open dag ging niet door door corona) maar heeft al wel leden én een prachtig lokaal podium. Wat begon met wat ogenschijnlijk suffe data is nog geen jaar later een heus sportinitiatief. Tada: Dat(a) smaakt naar meer!
Feike Tibben is bestuurslid van de Koninklijke Nederlandsche Roeibond, met als portefeuille sportontwikkeling. Zit in z’n derde sportleven, na atletiek en wielrennen. Roeide eerst bij Hemus in Amersfoort, nu bij ‘t Diep in Steenwijk. Praat meer over sport dan dat ie zelf op het water is. Lees alle bijdragen van Feike hier.
Feike Tibben is bestuurslid van de Koninklijke Nederlandsche Roeibond, met als portefeuille sportontwikkeling. Zit in z’n derde sportleven, na atletiek en wielrennen. Roeide eerst bij Hemus in Amersfoort, nu bij ’t Diep in Steenwijk. Praat meer over sport dan dat ie zelf op het water is.
Zondag. De week begint met een uitstap naar een andere sport: de krachtsport en fitnessbond vraagt hulp bij hun bestuursevaluatie. Mijn ochtend: filmpjes kijken van armworstelen, combatsambo, functional fitness, kettlebell, powerliften en paralympisch bankdrukken. Wat zijn er toch veel bijzondere sporten!
Maandag. Op koningsdag bel ik belangstellenden voor de nieuwe juniorencommissie. Mensen met één gedeelde passie: ‘wij gaan het juniorenroeien groot maken’. Wat een mooie ideeën, snel meer.
Dinsdag. Helène (secretaris van de roeibond) en ik spreken collega’s van de Federatie Sloeproeien Nederland. We zijn aan het kijken hoe we als roeiende bonden kunnen samenwerken. Natuurlijk wordt de actuele situatie gedeeld. Ik prijs me gelukkig dat we in onze roeisport ook skiffs hebben. De collega’s hebben alleen meermansboten en kunnen nog niet het water op. Bellen met de voorzitters van Phocas en De Waal. Beide verenigingen hebben een acuut huisvestingsvraagstuk maar een verschillend belang. Hoe help je als bond de ene vereniging zonder dat de andere club daarvan hinder ondervindt. Gelijk daarna door in de zoom-bijeenkomst met verenigingen over het nieuwe roeiprotocol. Ondertussen goed bericht uit Drenthe: nadat eerst vandaag de gemeenten een voorbehoud leken te maken voor de watersport mag ook daar de jeugd morgen het water op. Mooi zo: beter ten halve gekeerd… In Nijmegen denkt de gemeente daar helaas anders over: ‘openbaar water is geen sportaccommodatie’: grrr, wat is dat toch daar?
Woensdag. Samen met de commissie infrastructuur werken aan het handboek accommodaties. Niet iets wat de gemiddelde roeier op z’n nachtkastje heeft liggen, maar oh zo fijn om te hebben als je een vereniging bouwt of verbouwt – en dat gebeurt best wel vaak, toch: LAGA, DDP, Pelargos, De Laak, …? Avondje met vragenlijsten en excelbladen over onder andere ledenaantallen, stellinglengte en vierkantemeters douchegelegenheid.
Donderdag en vrijdag strómen goede berichten binnen van verenigingen met blije gezichten van junioren die weer het water op mogen. Wat een feest: we kunnen te water! De Roeibond weet die vrolijkerds in een filmpje te vangen. Checken.
Zaterdag. Geen roeien vandaag, maar met Obbe achterstallige winterklus gedaan: paar karvrachten oude tegels afvoeren. ‘Hé boy, zin in een full body workout?’ werkt nog steeds :-).
