Roeigedachten – Pagina 7

Laga Lustrumwedstrijden 1951

10 februari 202124 februari 2021 Redactie Roei! Jan Op den Velde

OProeien toen – 25

Door Jan Op | 10 februari 2021

Ik, Jan Op den Velde, 89 jaar, roeide voor Laga in de periode 1950-1954. De omstandigheden uit die jaren schets ik graag.
Vanaf OProeien toen – 1 is het een doorlopend verhaal. Via deze link vind je ze allemaal.

We zijn net gestart om het meest belangrijke blik uit de geschiedenis te veroveren. Op deze baan is het werk van de stuur(pik) extra belangrijk. 3000 meter varen, met Njord schuin achter ons houden, lukt aardig. Maar net over de finish weten we het zeker.

Ik heb nu pas in de gaten dat het bereiken van de finish al van tevoren hoorbaar is. Voorlichting van de “stuur” (moeilijk wennen) is niet nodig. Dat zou toch niet hoorbaar zijn. (We waren afhankelijk van het “toetertje”. Telefoonverkeer is ondenkbaar. Het is de “trechter”. Naarmate de finish nadert neemt het geluid van menselijke kreten toe. Nog een paar halen. En toch nog een paar. Het verlossende eindschot. Eindelijk over je riem instorten. Achterover gaan liggen is ten strengste verboden. Als je als eerste de finish passeert is overigens die neiging behoorlijk gereduceerd.

Tegenwoordig worden de benen te water gelaten. Het is mij niet duidelijk welke voordelen dat biedt. Bovendien hadden wij gympies aan. Onder een riempje aan de voetenplank. Altijd goed nakijken of het riempje (van leer) nog gezond is. Vaste schoenen op de voetenplank? Moet je dan op blote voeten over grind en ander ongemak de boot naar binnen brengen? Moet je dan ook nóg een paar dure gympies hebben? En hoe doe je dat met een medegebruiker van de boot? ”Eigen” boot? Kan dat ook?

Uiteraard vaart de kamprechter achter ons aan. Maar de boot van een vriend van iemand kan ons nauwelijks bijhouden. Die is behalve met de kamprechter overbeladen met belangrijke heren en verslaggevers Dat overgewicht maakt het voor de motor extra zwaar. En voor ons is het onduidelijk wie de kamprechter is. Ook toen zochten verhitte supporters het verkoelende water op. De blazer bleef met de schoenen aan de wal. Geen tijd te verliezen. Tot onze verrassing kwam Jo bij ons in de boot zitten (tussen de 6 en de 7 met Laga-das om). Je moet wel laten zien bij welke partij je hoort. Maar dat Njord te water zal gaan om hun acht te troosten is uiteraard ondenkbaar. Nu ook.

“We hebben gedaan wat we doen moesten” (zoals het Lagalied ons beveelt). Overigens volgens de 2 ook dankzij zijn hemd waarin hij zijn eerste blik trok. En daarna nooit meer gewassen!! Want dan gaat de kans op winnen verloren, Hij is in “Indië” geboren en daar is bijgeloof normaal.

Er is alom, behalve bij de concurrentie, grote vreugde. We kleden ons weer aan op de deel van de boerderij aan de overkant. Daarnaast is ook het botenterrein. Douchen? Dat kan niet. Wat wel? Uit mijn geheugen vertrokken. Wel dat we met de “kamprechtersboot” naar Delft terugkeren. Njord is al ingeschreven voor Henley, de top in de roeiwereld. Ondanks het feit dat wij hen op hun b.. hebben gegeven gaan ze toch. Dankzij het feit dat wij hen op hun b.. hebben gegeven gaan wij ook. Uiteraard heeft de kas van Oud-Laga een dikke aderlating ondergaan. Daar is deze ook voor bedoeld. De oud-leden zorgen voor een bloedtransfusie.

Maar eerst vieren we met veel anderen, samen met – nu – de goede vrienden van de andere verenigingen, het Laga-bal. In rok met blazer. (Deze is nog altijd in de staat waarin het menige confrontatie heeft overleefd). Vergezeld van dame-in-’t lang. Dat is voor sommigen (toen) nog best lastig als je dat van tevoren niet hebt geregeld. Het inschakelen van zussen en nichten of een buurdame kan soms voor een oplossing zorgen. Gelukkig hebben de meeste van deze inval-dames ”’t lang” al klaar hangen.

Wordt vervolgd

Hall of fame!

6 februari 20216 februari 2021 Redactie Roei! Kees Verweel

Door Kees Verweel | 6 februari 2021

Kees Verweel (1963), actief sloeproeier sinds 1980. Woont met Silke aan de Oosterschelde in Kattendijke (Zeeland). Drie volwassen kinderen. Initiator en beheerder van www.sloeproeien.nl. Bij diverse verenigingen geroeid, eind 2019 medeoprichter van de nieuwe club Sloeproeien Zeeland waar we in de 6-riemer Seelandia roeien. Lees alle bijdragen van Kees Verweel hier.

*Finish van de Dutchess of the Sea | Foto Atlantic Campaigns*

Gisterenochtend om 8:12 uur NL tijd zijn de Dutchess of the Sea gefinisht! Na 54 dagen, 20 uren en 12 minuten kwamen Astrid Janse, Bela Evers, Desiree Kranenburg en Remke van Kleij midden in de nacht aan op Antigua, en zijn daarmee het tweede Nederlandse damesteam dat een oceaan over roeide! Ze eindigden als 16^e overall, echter zijn later op de dag gediskwalificeerd. Een bijna onschuldige handeling op een dag – halverwege de oversteek – dat echt alles tegen zat, en bedoeld om de negatieve stemming om te buigen naar een positieve kostte hen helaas de klassering. [Zie dit artikel in De Stentor, red.] De organisatie blijft echter achter de Dutchess staan, en geeft ze alle support, zoals te lezen valt in hun verklaring gisterenavond. De diskwalificatie doet dan ook helemaal niets af aan de enorme prestatie die ze hebben geleverd! Zeker omdat ze het extra zwaar hadden door veel materiaalpech en slechte weersomstandigheden. Ze hebben het toch maar mooi gedaan, die eindeloos lange afstand over de Atlantische oceaan geroeid, fenomenaal!!
De finish was weer prachtig te volgen via Facebook. De Hall of Fame van Nederlandse oceaanroeiers is in één keer gegroeid met 9 personen tot 24 totaal! Oké, oké… vooral beroemd bij de (sloep)roeicommunity, hoewel… mijn blog van vorige week mag iets herzien worden, want afgelopen woensdag waren Mark Slats en Kai Wiedmer te gast bij Op1 om te vertellen over hun Atlantische avontuur!
Één ding is zeker, het oceaanroeien is afgelopen maanden behoorlijk onder de aandacht bij de Nederlandse roei(st)ers, dus ik denk zomaar dat de Hall of Fame komende jaren fors gaat groeien. Afgelopen week werd een internationale Hall of Fame gelanceerd: Oceanrowingstats.com – een nieuwe website met alle oceaanoversteken sinds 1896 bij elkaar! De komende dagen finishen de laatste zes deelnemers aan de huidige Challenge, waaronder de oudste deelnemer en jongste deelneemster. Ze roeien beide solo. Frank Rothwell, 71 jaar oud(!), komt vanavond NL tijd aan op Antigua. Hij roeide inmiddels bijna £ 630.000 bij elkaar voor het goede doel, geweldig!
Derde week februari komen de allerlaatste deelnemers aan, onder andere Jasmine Harrison die onlangs nog een bijna-aanvaring had. Deze 21-jarige zwemlerares uit Engeland had hiervoor nog nooit geroeid, en is bij aankomst op Antigua de jongste oceaanroeister ooit! We zeggen zo vaak dat roeien voor iedereen, jong en oud is, watFrank en Jasmine bewijzen! Ik blijf de YBTracker dus zeker volgen de komende weken. Als deze Challenge voorbij is staat rond 1 maart de start van een volgende oceaanoversteek van recordhouder Ralph Tuijn gepland, zijn 10^e oceaanoversteek! Ook die gaan we uiteraard ook weer volgen met sloeproeienNL ?

Gelukkig wat afleiding met al die oceaantochten, want in Nederland komt het nieuwe roeiseizoen helaas nog niet op gang voorlopig. De zware lockdownmaatregelen duren voort, en steeds meer wedstrijden worden hierdoor helaas geannuleerd. Hiermee komt de competitie voor dit jaar ook onder druk te staan. De voor roeisloepen belangrijke sleepweekenden, traditioneel begin maart, zijn onder voorbehoud reeds verschoven naar eind maart / begin april. En ik verwacht weinig of geen trainings- laat staan wedstrijdmogelijkheden tot ver in het voorjaar. Het FSN-bestuur heeft dus genoeg te wikken en te wegen momenteel, dat is zeker. We horen waarschijnlijk meer op de ALV eind deze maand…

Schaatsen!

5 februari 202120 februari 2021 Redactie Roei! Feike Tibben

Door Feike Tibben | 5 februari 2021

Feike Tibben is bestuurslid van de Koninklijke Nederlandsche Roeibond, met als portefeuille sportontwikkeling. Lees alle bijdragen van Feike hier.

Wat word ik afgestraft. Vorige week schreef ik wat snoevend hoe de schaatsers lijden onder het veranderende klimaat en dat roeien het nieuwe schaatsen wordt. Bam. Een week later staan we aan de vooravond van 20 cm sneeuw en een heuse -10^oC. Dat schaatsvolk, daar moet je niet mee spotten!
Dat wordt dus glijden in de achtertuin de komende dagen. Heerlijk.

Voor wie de kou niets vindt: heel andere beelden vandaag van de derde Nederlandse ploeg de Dutchess of the Sea die vanmorgen vroeg, bij een heerlijke 26^oC in Antigua aankwamen ze na 54 dagen, 20 uur en 12 minuten op zee. Alle Nederlanders zijn nu binnen. We hebben deze editie als roeivolk wel wat neergezet: the dominating Dutch. Niet alleen op het afgelopen EK, maar ook crossing the Atlantic.

Ik weet niet hoe het jullie verging maar mijn roeiweek stond deze hele week in het teken van het digitale roeicongres: alle avonden één of twee webinars. ‘Alweer roeien’ was de klacht als ik ’s avonds aansloot bij het zoveelste webinar. ‘ja weer’. Wat een goede opkomst op dat congres. De digitale beperkingen leiden zeker niet tot minder deelname.
En een leuke inhoud: Jan Janssens die ons uitdaagde om de sport veel professioneler en klantgerichter te benaderen, een avond over inclusiviteit met heel veel jongeren.

Een mooie bijeenkomst met en over jeugdbesturen. Ik had ’t geluk dat ik in de breakoutroom met de juniorenbesturen zelf mocht aanschuiven. Wat een energie en creativiteit daar, binnen en tussen de verschillende verenigingen. Ik weet niet hoeveel verenigingen junioren zelf hun gang laten gaan, maar ik zou zeggen: laat ze gewoon schuiven. Geef jongeren wat budget en vooral ruimte: Dat komt helemaal goed. Dat bleek ook de woensdagavond toen we het hadden over samenwerking tussen studenten- en algemene verenigingen. Mooi dat dezelfde avond al de eerste lijntjes werden gelegd en studenten ingezet gaan worden om de instructie van nieuwe leden op een aantal algemene verenigingen te ondersteunen. Kijk, dat is dan weer in de pocket.

Zaterdag 6 februari nog twee webinars. Eentje over de richtlijn zichtbaarheid: hoe zichtbaar moet je zijn als roeier op het water. De commissie veiligheid heeft zich daarover gebogen en presenteert haar advies. Benieuwd hoe dat valt.
En als uitswinger de presentatie van de digitale roeikaart van Nederland, een mooie tool voor roeiers om te zien waar je overal kunt roeien en voor verenigingsbestuurder makkelijk kunt opkomen voor de belangen van je vereniging. Roeien letterlijk op de kaart. Heb je je nog niet ingeschreven, doe het dan even snel. Er is nog plek. Voor wie niet kan: kijkt het digitaal en anders nog 358 nachtjes slapen.

Voor mij? Na morgen… even geen geroei, maar op de schaats, nog drie nachtjes slapen, kanniewachten…

Kippenvel!

30 januari 202130 januari 2021 Redactie Roei! Kees Verweel

Door Kees Verweel | 30 januari 2021

Aan de laptop gekluisterd vorige week zondag! En met mij vele vele anderen, want dat is leuk bij de Facebook live streams; je kunt zien hoeveel er tegelijk meekijken, je kunt reageren en je ziet reacties van de medekijkers. We keken naar de aankomst van de Atlantic Dutchesses, ‘onze’ Nederlandse leeuwinnen die als eerste Nederlandse dames ooit een oceaan overstaken in een roeiboot! Wat een kippenvelmoment! En wat een fenomenale prestatie van deze dames. Iris Noordzij, Melissa Vooren, Renate de Backere en Marieke le Duc roeiden in 43 dagen, 4 uren en 56 minuten de 2.752 NM (5.097 km) lange Atlantic Challenge, dat is bijna 120 km per dag! Ze werden dan ook royaal 1^e in het damesklassement en wonnen hiermee de Murden Trophy.
In deze prachtige wisselbeker – vernoemd naar Toni Murden, de 1^e vrouw die (solo) in 1999 de Atlantische Oceaan overroeide – staan de namen van alle winnaressen van afgelopen edities. Het 2^e damesteam – de Bristol Gulls – kwam iets meer dan 3 dagen na de Atlantic Dutchesses aan.
En komende week zitten we weer klaar achter onze schermen, want vrijdag of zaterdag arriveren de Dutchess of the Sea, die zich na hun finish het 2^e Nederlandse damesteam mogen noemen die een oceaan overstak. Want het maakt eigenlijk helemaal niet uit op welke plaats je eindigt, het volbrengen van deze enorme roeitocht is altijd een wereldprestatie en overwinning.
De Dutchess of the Sea werden achtervolgd door pech. De stuurautomaat is er een aantal keren mee gestopt, waardoor het op koers blijven nagenoeg onmogelijk werd. Ook de watermaker gaf diverse keren problemen, waardoor er met de hand water gemaakt moest worden, geen pretje als je net 2 uren aan de riemen hebt gezeten. Het weer zat een aantal malen tegen, waardoor ze extra vaak en lang achter het drijfanker moesten afwachten. Hoe frustrerend moet dat zijn, om te ontdekken dat je in 24 uur tijd 6 NM bent teruggezet! Ze sloegen zich steeds door deze tegenslagen heen, dus hun roeitocht is hierdoor wellicht een nog grotere prestatie! Check de updates en zorg dat je eind komende week erbij bent als ze aankomen op Antigua!
Op Facebook is bij de vrienden van Atlantic Dutchesses een interessante discussie ontstaan; veel mensen vragen zich af waarom de finish van de dames, maar ook de (record)finish van Row4Cancer twee weken geleden geen landelijk nieuws is geweest. Gelukkig zijn er genoeg regionale media die er volop aandacht aan schenken, maar de grote nationale zenders en overige media laten het afweten.
De reden is denk ik simpel: roeien is in Nederland geen nationale sport, en te klein en hiermee onbekend voor het grote publiek. Ik roei inmiddels ruim 40 jaar sloep, en moet nog regelmatig uitleggen wat sloeproeien is. Binnen het roeien zijn er bovendien ook nog eens de verschillende disciplines die elkaar nauwelijks kennen. Want er is weinig vermenging tussen sloeproeien, scullen, coastal roeien etc. Hoe goed kennen wij elkaars disciplines? Een leek kan nauwelijks of niet inschatten welke grote prestaties er momenteel worden geleverd op de Atlantische oceaan. Pas als je zelf een keer heel diep bent gegaan in een boot op open water en door weer en wind, heb je een referentie. Onbekend maakt onbemind, en dus is het niet interessant genoeg voor de grote media.
Ikzelf zit er niet mee, dankzij YB tracking kunnen we alles nagenoeg live volgen, en dankzij de livestreams kunnen we live de finish zien. Van mij mag de wereld van het (sloep)roeien best deze ‘eigen’ en kleine wereld blijven, de wereld van saamhorigheid, van vriendschappen en veel mensen kennen en van mooie momenten samen delen. Ik heb daar geen NPO of RTL voor nodig.

Ice, ice baby #roeienishetnieuweschaatsen

29 januari 202130 januari 2021 Redactie Roei! Feike Tibben

Door Feike Tibben | 29 januari 2021

Feike Tibben is bestuurslid van de Koninklijke Nederlandsche Roeibond, met als portefeuille sportontwikkeling. Lees alle bijdragen van Feike hier.

‘Krijgen we een Elfstedentocht?’ met die vraag opende op Eva Jinek twee weken geleden het gesprek met een dooi-ontkenner , een fryske tradysje-hooghouder en een weeromroeper. ‘Krijgen we een Elfstedentocht?’.
Ze was niet de enige met een verlangen naar echte winters. In mijn eigen Opregte Steenwijker Courant (‘uw venster op de wereld’) werd deze week teruggeblikt naar de laatste Dorpentocht en de HollandVenetiëtocht, ‘dwars door Giethoorn’ in 2013.
Zowel bij Jinek als in mijn eigen OSC droop de melancholie ervanaf. Nu al 24 jaar geleden (de ‘alve’) of 8 jaar geleden. En hoewel de dooi-ontkenner zijn uiterste best deed om vooral klimaatkansjes te zien, gaf de weeromroeper geen krimp: de kans op een Elfstedentocht zou nu gemiddeld 1 in de 20 jaar (met een 95%-betrouwbaarheidsinterval van eens in de zeven tot eens in de 64! Jaar) zijn maar neemt de komende jaren sterk af. De kans dat het gedurende 15 dagen in de Bilt gemiddeld onder de −4,2ºC is geweest – graadmeter voor een Elfstedentocht – wordt steeds kleiner. ‘Na 2050 is er nog eens kans van misschien één op vijftig’ stelde de weeromroeper resoluut. De dooi-ontkenner werd zichtbaar moedeloos.

Iets dichter bij huis dan die mega-tochten was natuurlijk het nieuws deze week dat al die schaatsverenigingen om de hoek het steeds lastiger hebben. Als roeiers piepen we als we door de corona één jaar moeten skiffen in plaats van ploegroeien. Die ijsverenigingen hebben last van die grotere crisis, die van het klimaat. Ze hebben nu al vier jaar niet open kunnen gaan en trend is niet in hun voordeel.
Ik weet niet hoe het u vergaat maar ik heb een groot zwak voor dat schaatswereldje, een soort slapende folklore-reus die wakker wordt bij het vooruitzicht op een paar dagen vorst. Het maakt mij bijna niet uit in welke tijd van het jaar ik bij zo’n ijsbaan ben, maar je voelt de nostalgie, de romantiek, het gezellige, met z’n allen op het ijs. Het hele dorp, de hele stad, één.

Mooie namen: ‘Voorwaarts Delgauw’, ‘Nooitgedacht’ ‘Eensgezindheid’ of gewoon ‘IJsvereniging Bargeroosterveen’. De locaties passen naadloos op dat beeld: Deze week nog, wandelend door het uitgestrekte Fochteloërveen liep ik zomaar midden in het bos aan tegen IJsvereniging de Kweek uit Veenhuizen.Moeilijk vindbaar? Helemaal niet. Dit zegt hun eigen site: ‘De ijsbaan is gelegen in het bos. De toegangsweg is via het witte bruggetje over het kanaal ter hoogte van de kruising van de Hoofdweg en de Kerklaan.’ Alleen al van zo’n routebeschrijving word ik vrolijk.
Misschien zijn we nog net op tijd om Mark van Wonderen (schrijver van chin.ind.spec.rest een beeldboek te laten maken van al die locaties. Wel een beetje opschieten graag.

Terwijl sommige ijsverenigingen onder die ontwikkelingen kopje onder gaan, zoeken andere nieuwe alternatieven onder het mom ‘van alleen schaatsen ga je het niet reden’ Ze gaan skeeleren, wandelen, klaverjassen. Als ze toch zoeken: kunnen wij ze misschien een handje geven?
Zouden we als roeiverenigingen niet allemaal één dag één ijsbaan kunnen adopteren, zullen we allemaal eens gaan roeien op de ijsbaan. Roeien op de ijsbaan, ja. Een gek idee? Nee hoor. Roeivereniging de IJssel hee f t het gedaan. Laagdrempelig, toegankelijk, kennismaken, wedstrijdjes 100m

Goed voor de ijsvereniging, goed voor de roeisport. Doen? We kunnen wel wat gekkigheid gebruiken. #rihns

Vier foto’s van Freddy Schinkel en één van Richard Tennekes:

RoeiverenigingDeIJsselbijVZODFotoFreddySchinkel1

RoeiverenigingDeIJsselbijVZODFotoFreddySchinkel2

RoeiverenigingDeIJsselbijVZODFotoFreddySchinkel3

RoeiverenigingDeIJsselbijVZODFotoFreddySchinkel4

RoeiverenigingDeIJsselbijVZODFotoRichardTennekes5

Laga tegen Njord

26 januari 202126 januari 2021 Redactie Roei! Jan Op den Velde

OProeien toen – 24

Door Jan Op | 26 januari 2021

Lagalustrumwedstrijden 1951. Er zullen zeker tegenstanders zijn geweest die de loting opvallend vinden. Omdat er maar drie achten voor het hoofdnummer (op een baan met twee boeien) inschrijven zou een row-over resulteren. De Jonge Acht is een goede ploeg en wordt als vierde ingeschreven. En het lot wil dat de Oude en Jonge Acht tegen elkaar loten. In de andere heat vechten Nereus en Njord tegen elkaar.
De volgende dag varen Njord en wij om de beker, de blikken en vooral de eer. Njord beschouwen we als onze eeuwige tegenstander. Njord is maar 1 jaar ouder. Als Njord bij de prijsuitreiking een blik krijgt en het Njord-lied aanheft dat begint met “Blauw is de kleur”, vallen wij in met “…van de eeuwige stront die heerst tussen Njord en Lagaai”.
Ik ben al heel lang niet meer bij een prijsuitreiking geweest. Ik weet niet of deze uitstekende traditie nog wel bestaat.

De traditionele baan is niet recht. Sturen is een belangrijk onderdeel. De stuurpikken (toen zo geheten!) zullen zich niet in een bocht laten dwingen. Dat betekent dat op het scherp van de inpik wordt gevaren.
Zoals we nu gewend zijn starten wij een halve seconde eerder. Blijkbaar is Njord op de hoogte van deze ‘techniek’. Vandaar dat het bij een halve seconde (ca. 2 meter) blijft. Maar wel genoeg(?) om voor te blijven.

De kamprechters waren toen een soort vriendenclubje van oud-roeiers. Uiteraard met de nodige ervaring maar kort daarvoor pas bij het toen onlangs ingestelde examen geslaagd. Het starten vindt plaats vanuit de forse volgboot die flink bemand is met toeschouwers en journalisten. Een echte aligneur ontbreekt. Als de kamprechter overtuigd is van de juiste startpositie steekt hij de vlag omhoog en geeft het commando: Bent U klaaaaar… AF! Dat alleen al levert een ongelijke start op. Want bij welke “a” mag je weg? Dat commando is later ook gewijzigd.

Op de foto stuurt Njord scherp naar stuurboord. Mogelijk probeert Peter hetzelfde te doen om een zo recht mogelijke koers te varen.

Wordt vervolgd

Narrow escape op de oceaan

23 januari 202123 januari 2021 Redactie Roei! Kees Verweel

Door Kees Verweel | 23 januari 2021

Gezien de huidige lockdownmaatregelen die deze week ook nog eens fors aangescherpt zijn, was te verwachten dat er ook in 2021 sloeproeiwedstrijden geannuleerd moeten worden. De Harlingen-Terschelling race organisatie stuurde afgelopen zondag een persbericht met het nieuws dat deze Koninginnenrace wederom niet doorgaat. Afgelopen woensdag meldde de organisatie van het Harlinger Kampioenschap Sloeproeien ook dat ze editie 2021 annuleren. Ik ga ervan uit dat er – helaas – nog vele races komen te vervallen, zeker in de eerste helft van dit jaar. Volkomen begrijpelijk, maar tevens erg frustrerend. En niet leuk om dit soort updates op sloeproeienNL te moeten zetten, veel liever plaats ik uitslagen van wedstrijden en nieuwsberichtjes van teams die volop aan het trainen zijn!

Afgelopen week deed zich een vreemd voorval voor. Toen ik dinsdagochtend vroeg op mijn mobiel keek, zag ik een gemiste oproep van maandagavond laat, en op de voicemail stond een bericht van de Nederlandse kustwacht. Men had mijn telefoonnummer op sloeproeienNL gevonden en het verzoek was om zo snel mogelijk terug te bellen. Direct gingen alarmbellen rinkelen, maar tegelijk kon ik met geen mogelijkheid bedenken waarom ze juist mij zochten? Dus om 7:15 uur gebeld met Den Helder, waar de dienstdoende medewerker wel de notitie vond van het telefoontje, maar niet de reden waarom, dus hij beloofde dit even uit te zoeken en me terug te bellen. Ik snapte er nog steeds niks van!

*Een narrow escape | Foto Jasmine Harrison*

Een paar uurtjes later kwam het verlossende telefoontje: men had een noodsignaal opgevangen vanaf de Atlantische oceaan! En vanuit dit bericht begreep men dat het om een kleine roeiboot ging, waarop men via Google bij sloeproeienNL terecht was gekomen en zo bij mij. De vraag was of ik meer wist, en eventueel meer gegevens had van deze boot en de organisatie van de Atlantische race. Omdat ik de Talisker Whisky Atlantic Challenge volg via de YB pagina, maar ook via Facebook en Twitter, had ik toevallig gezien dat bij de laatste deelnemer in het veld – Jasmine Harrison – die als ‘Rudderly Mad’ solo meedoet, in de nacht van zondag op maandag een incident was. Deze jongste vrouwelijke deelnemer ooit werd om 04:00 uur lokale tijd gewekt door haar AIS alarm. Er bleek een groot schip – boorschip Stena Forth – op ramkoers te liggen met haar 7 meter korte roeiboot. Op de foto die ze maakte is te zien dat het schip rakelings langs haar roeiboot is gevaren! Dus zelfs op die grote weidse Atlantische oceaan kun je zomaar overvaren worden. Maar hoe kwam dit bericht bij onze Kustwacht terecht? Wellicht heeft Jasmine een EPIRB-noodsignaal uitgezonden? Afijn, ik kon de medewerker van de Nederlandse Kustwacht vertellen dat alles goed was afgelopen, en ik heb de contactgegevens van de organisatie van de Atlantic Challenge gemaild.

Over de Challenge gesproken, dit weekend finishen de Atlantic Dutchesses na ruim 43 dagen roeien! We gaan weer Nederlandse geschiedenis schrijven, want de dames zijn het 1^e Nederlandse damesteam dat deze tocht volbrengt, en in het klassement eindigen ze als 7^e overall, 6^e in de raceklasse, 6^e in de ‘fours’ maar vooral 1^e in het damesklassement! Morgenmiddag is hun finish op Facebook live te volgen! Dus perfect voor de zondagmiddag ?.
Vandaag gaat ons luchtruim op slot voor vluchten uit onder andere Zuid-Amerika, dus met een beetje pech staan de dames gelijk voor een nieuwe challenge! Hoewel wat langer op Antigua verblijven geen echte straf is na een fenomenale prestatie!

De laatste, de eerste…

22 januari 202122 januari 2021 Redactie Roei! Feike Tibben

Door Feike Tibben | 22 januari 2021

Feike Tibben is bestuurslid van de Koninklijke Nederlandsche Roeibond, met als portefeuille sportontwikkeling. Lees alle bijdragen van Feike hier.

De Talisker Whiskey Atlantic Challenge zit in z’n eindspurt. De eerste boten zijn binnen, met natuurlijk een fantastisch record van Mark en Kai, the fastest double crossing the atlantic. Niet de snelste transatlantische roeiploeg ooit, dat was Mark in z’n eentje een paar jaar geleden, maar hé: wat een prestatie.
De tweede nationale trots de ‘queen of hearts’ van de Fries/Zeeuwse vrouwenploeg ‘The Atlantic Duchesses’ ligt ruim op kop in het vrouwenveld en komt volgens de leaderboard op taliskerwiskeyatlanticchallenge.com over een paar dagen, op 25 januari om 4.35, aan (live te volgen). Weer oranjeboven die de wereldzee bedwingt.
Het derde Nederlandse team, de Gelders/Overijsselse combi ‘Dutchess of the sea’ mag nog iets langer genieten. Voor hen eindigt de oversteek op 10 februari. Da’s toch al bijna vier weken achter de eerste ploeg. Man, wat ligt zo’n veld uit elkaar.

Ik weet niet hoe het jullie vergaat, maar haast vanzelf ga ik in zo’n race wat naar achteren kijken, want wat gebeurt daar. Daar zitten ze verhalen. De laatste in de race is Jasmine ‘Rudderly mad’ Harrison. Dat is ze steevast en ik vermoed dat ze die rode lantaarn vasthoudt. Op het moment dat ik dit schrijf zit ze echt midden op de oceaan en moet ze nog 1497 NM (2772 km).
1497 NM, dat is 693 keer de Bosbaan op en neer of voor Niki van Sprang: 328 keer hen en weer tussen den Helder en Texel. Naar verwachting komt Jasmine op 20 maart aan in Antigua: ze is dan net geen 100 dagen op zee geweest, in d’r eentje, in een bootje. Ze belt wel elke dag haar moeder, dat dan weer wel.

Jasmine komt uit Thirsk, Yorkshire, een slaperig dorpje tussen de dales en de moors en met als belangrijkste trekpleister het ‘the world of james herriot experience center’, (je hoort ‘t klinken: ‘this puts Thirsk on the international map’). Anderhalf uur van zee, met als enige watertje de Cod Beck… je kunt er verdorie net een kano op kwijt. Ik moet er wel eens door zijn gekomen toen ik nog in Hull studeerde en in de weekenden een rondje North York Moors National Park fietste. Dat was begin jaren negentig. Jasmine was toen nog niet geboren.

Als je op de site van Jasmine kijkt, lees je een leuk verhaal hoe ze tussen het biertappen en het geven van zweminstructie tot dit besluit kwam. Natuurlijk heeft ze net als de andere ploegen een goed doel dat ze ondersteunt, maar zij wil meer. Ze wil ook een inspiratie zijn voor jongeren, vrouwen om grenzen te verkennen en die te slechten. ‘Ik wil meer jonge mensen, vooral meisjes, inspireren om gewoon iets te proberen. Hoe meer het je bang maakt, hoe meer prestaties je kunt behalen. Als je iets wilt doen, is het NU het moment.
Ik snap nu ook waarom ze het motto van Mark Slats (ze vaart in zijn oude boot) ‘be stronger than your excuse’ gewoon heeft laten staan.

Prachtig verhaal, mooie inspiratie, vast niet het laatste wat we van deze 21-jarige horen. Het zou zo maar kunnen dat we over enige tijd in Thirsk naar het Jasmine Harrison Experience Center kunnen. Al vermoed ik dat zij zelf zo’n bezoek zou ontmoedigen en ons er uit zou bonjouren met de woorden ‘Get out and do something’.
Nog 50 dagen dan is ze over. Ook de laatste is dan de eerste.
PS Aan mijn dochters: Wáág het niet ?

Vijf kilo zwaarder

19 januari 202119 januari 2021 Redactie Roei! Jan Op den Velde

OProeien toen – 23

Door Jan Op | 19 januari 2021

Met het Koninklijke blik op zak beginnen de voorbereidingen voor de wedstrijd om de eer van Delft en al zijn inwoners. Want de toenmalige bevolking was voor een groot deel ook onze aanhang. Er was zelfs een zeer trouwe gepensioneerde inwoner/supporter die altijd met ons mee fietste. Hij moet na een paar jaar in staat zijn geweest elke coach van advies te dienen.

Voor het aanstaande HOOFDnummer wordt hard getraind. Ook andere voorbereidingen spelen een rol: voeding. Ondanks het afschaffen van de voedseldistributie (maatregel uit de oorlog) is voedsel eenzijdig afgestemd op de lokale oogst en het klimaat. Import uit het buitenland bestaat nauwelijks. Supermarkten zijn een onbekend begrip.
Uit de annalen:

…het ontbijt, evenals de lunch, bestaat uit een grote hoeveelheid boterhammen belegd met wat jam of pindakaas. Ons maandgeld is niet voldoende om duur beleg als kaas te kiezen. Een eitje? Een dure luxe. Als je bijvoorbeeld van de ouders er een had meegekregen waren de huisgenoten in staat om het onderling te verdelen …Weinig (duur) fruit.

De huidige voedingsgebruiken en stimulerende middelen waren toen, in 1951, onbekend. Opvattingen over “krachtvoer” en dergelijke middelen zijn uiterst primitief en kunnen zelfs als negatief worden aangemerkt (suikerklontjes in citroensap). Wij verdachten de concurrentie, met medici als oud-leden, ervan wel degelijk te worden voorzien van wondermiddelen].

Een baantje, 3000 meter, oefenen levert al bewonderaars op, zie de foto. De nummer 2 is de “opvoeding” van vorig jaar nog niet helemaal te boven gekomen)

Een statistiekje: gewichten (kg):
Njord: boeg 71, 2 72, 3 82, 4 90, 5 93, 6 83, 7 74, slag 81 gemiddeld 80,75
Laga : boeg 76, 2 78, 3 81, 4 81, 5 92, 6 86, 7 87, slag 73 gemiddeld 81,75
De zwaargewichten zijn ook in lengte de meerderen: 1,92/1,95 meter.

Bij aankomst werden bij Laga alle kandidaten gewogen. Net 18 geworden woog ik 76 kg. Nu, op een paar maanden na, 2 jaar later: 81 kg. Zou ik inderdaad in die twee jaar 5 kilo spieren erbij hebben geroeid? Of ligt het aan het primitieve wegen?

Sport gaat over verlangen

17 januari 202117 januari 2021 Redactie Roei! Feike Tibben

Door Feike Tibben | 17 januari 2021

Feike Tibben is bestuurslid van de Koninklijke Nederlandsche Roeibond, met als portefeuille sportontwikkeling. Lees alle bijdragen van Feike hier.

Van een aantal lezers kreeg ik reactie dat mijn stukje van vorige week een tikkie of twee te positief zou zijn. Ik riep toen verenigingen op om als we zometeen als sportclubs weer langzaam open gaan, zich niet alleen te richten op eigen leden, maar gelijk de deuren op te te zetten voor nieuwe sporters, mensen die weer willen gaan bewegen, die de ruimte op het water zoeken.
De essentie van de reacties was ongeveer:

‘We hebben als verenigingen wel wat anders aan ons hoofd’
‘We zijn al blij als onze leden weer wat sport kunnen bieden.’
‘Ik hoop dat we ons ledenaantal weten vast te houden.’

Natuurlijk was achteraf gezien de timing van het artikel wat ongelukkig, zo net vóór de aankondiging van verlenging van maatregelen, en midden in een golf van de nieuwe virusmutanten die de opluchting van het vaccineren lijkt uit te doven. Maar toch…
Wellicht zullen er leden zijn die opstappen. Dat gebeurt elk jaar en misschien dit jaar nét wat vaker.
Maar aan de andere kant zullen er veel meer mensen zijn die op zoek gaan naar een nieuwe sport, die openstaan voor nieuwe ervaringen, die een sport zoeken die veilig is, die ruimte biedt. Echt waar. Misschien is het nu nog ver weg, maar het gaat gebeuren. Over enkele maanden al.
Juist wij als roeisport kunnen hen nieuwe uitdagingen en nieuwe ruimte bieden.

Maar er is nóg een reden om energie te steken in het nadenken over nieuwe leden: de vitaliteit van de vereniging zelf. Ik weet niet hoe het jullie vergaat, maar ik vind het best wel een beetje saai. Bij gebrek aan elkaar zien, bij gebrek aan evenementen raakt er meer leeg dan alleen de agenda.
Zouden we nu niet juist dit jaar niet heel nieuwe dingen kunnen proberen op de verenigingen, andere groepen aanspreken, andere instructievormen zoeken. Niet meer van hetzelfde, maar meer van het andere. Voor de sporters, én voor de verenigingen. Juist daarmee houden we leden binnen, juist daarmee bieden we onze leden nieuwe lol in de sport en juist hierdoor worden we aantrekkelijk voor nieuwe groepen. Er is tijd en er is ruimte voor inspiratie.

Op internet vind je het boek voor de nieuwprijs van 35 euro en ook voor veel minder tweedehands.

Ik schreef hier vorige week dat sportstimuleringsprogramma’s voor niet-leden lonen, óók voor verenigingen. Voor wie het onderzoek dat ik aanhaalde te zware kost vindt en liever hands-on werkt: kijk eens in het grote ideeënboek voor sportclubs: verhalen uit de praktijk van andere verenigingen en uit andere sporten. Je wordt alleen al vrolijk van al die energie, en je wilt gewoon aan de slag.

Sandra Meeuwsen schreef ’t al in haar ‘kritiek van de sportieve rede’: sport gaat over verlangen.

WK St Ayles skiff in 2022 in Zeeland

16 januari 202116 januari 2021 Redactie Roei! Kees Verweel

Door Kees Verweel | 16 januari 2021

Wat een ongelofelijke opmars heeft de St Ayles Skiff (zie ook roeimuseum.nl)gemaakt! De eerste boot werd in 2009 gebouwd in Schotland, en binnen een jaar startten meer dan 30 teams met de bouw van hun eigen sloep. Deze zeewaardige, elegante houten 4-riems skiff is 6,58 meter lang, 1,70 meter breed en weegt slechts 150 kg. De St Ayles Skiff is als bouwpakket te koop, en kan in korte tijd zelf gebouwd worden. Bovendien heeft de sloep een vriendelijke prijs, voor circa € 4.000,- heb je het complete bouwpakket, en na circa 500-600 uren werk (reken op wat meer uren als je onervaren bent) kun je met je team van slechts 4 roeiers en een stuur met deze snelle sloep de woelige baren op. Inmiddels zijn er wereldwijd al bijna 250 gebouwd, en varen er sloepen van dit type in Nederland, Engeland, Schotland, Noord-Ierland, Australië, Nieuw-Zeeland, de Verenigde staten, Canada, Frankrijk en zelfs in Egypte en China!
Iedere 3 jaar organiseert men Wereldkampioenschappen – Skiffie Worlds – en hoe gaaf is het dat deze volgend jaar in Nederland zijn! Vanuit contacten tussen de Dutch St Ayles Rowing Association (DARA) en de Veerse Meer Sloepenrace organisatie is vorig jaar het idee ontstaan om dit event naar Nederland te halen, en ik kondigde begin januari in deze blog al aan dat de SASI (St Ayles Skiff International) heeft besloten om de editie 2022 in Zeeland te organiseren, van 27 juni tot 2 juli 2022.
Als Veerse Meer Sloepenrace websitebouwer en -beheerder werd mij gevraagd of ik de site en social media op me wil nemen voor dit event, en uiteraard wil ik hier aan meewerken! Dus afgelopen week heb ik een aparte site gebouwd – www.skiffieworlds2022.com – die gisterenmiddag live ging, en die gelijk al ruim 200 unieke bezoekers opleverde, waarvan een groot deel uit Engeland, Schotland en Noord-Ierland. En de eerste vragen of men dit jaar aan de Veerse Meer Sloepenrace kan meedoen om alvast ons Zeeuwse water te verkennen komen ook al binnen. Prachtig!

Tevens was afgelopen week de tweede – online – meeting met de FSN Veiligheidscommissie. We hebben veel informatie verzameld, en mogen op de – online – ALV eind februari een korte presentatie verzorgen en onze aanbevelingen delen. Ik ga me door bezig te zijn met dit onderwerp zelf ook steeds meer bewust worden dat er nog veel te verbeteren is op het gebied van veilig (sloep)roeien. Mooi om op deze wijze de kennis te delen en uit te bouwen!

Tja, en dan was er deze week natuurlijk ook de schitterende aankomst van Row4Cancer in de Talisker Whisky Atlantic Challenge! Wat een geweldige prestatie hebben Mark Slats en Kai Wiedmer neergezet. Afgelopen donderdagochtend vroeg in net geen 33 dagen als eerste aankomen, en gelijk een nieuw wereldrecord voor duo’s in handen! De nummer 2, de viermansboot On Shoulders of Giants, komt ‘pas’ vanavond aan, echt een waanzinnige prestatie van onze leeuwen!
En volgend weekend schrijven we opnieuw Nederlandse geschiedenis, want dan arriveren onze Nederlandse leeuwinnen de Atlantic Dutchesses, en ook zijn gaan records breken. Ze zijn nog steeds in een felle strijd met de mannen van For a Fitter Planet. Gisterenochtend lagen ze op de zesde plek overall (en eerste in het damesklassement) 20 zeemijl voor op de heren, maar dat is nu weer teruggelopen tot 11 zeemijl, dus het blijft ongekend spannend!

Kortom, zonder een slag te roeien toch lekker druk geweest deze week! ?