Weinig tekst voor deze column maar wellicht zeggen beelden dit keer meer dan 400 woorden…
RV Rottelandje; wie weet tot volgend jaar!
Evelien Korving, geboren in 1963, roeit sinds de zomer van 2004. Voorheen waren judo, zwemmen, tennis, basketbal en wielrennen haar sporten. Maar bovenal: alpinisme. Als jong kind namen haar ouders haar mee de Alpen in. Dat leidde in de puberteit tot het volgen van klimcursussen en vanaf haar 18e tot het gidsen van groepen in de Alpen. Aan die klimpassie kwam een ongewild einde door een zware schouderblessure. Na de revalidatie daaraan, vooral door roeien bij RV Rijnland in Voorschoten, werd dit de nieuwe passie. Al in 2007 deed ze mee aan haar eerste FISA-Masters in Zagreb. Ze woont sinds 2015 aan de Hollandse IJssel in Gouda, en ook dáár kan geroeid worden.
Afgelopen woensdag ging de sloeproei-enquête online, en deze is inmiddels al ruim 400 keer ingevuld. Samen met de FSN peilen we bij sloeproeiend Nederland de bereidheid om weer wedstrijden te gaan roeien vanaf september. Uiteraard als dit dan inmiddels toegestaan is, en er enige training mogelijk was. Het overgrote deel van de respondenten blijkt nog graag wedstrijden te willen roeien dit jaar. Maar het valt ook op dat een vrij groot percentage aangeeft nog te twijfelen of nu al heeft besloten niet meer te gaan roeien in wedstrijdverband in 2020. Wat ook opvalt is dat de grootste motivatie om mee te doen aan wedstrijden het sociale deel betreft. Slechts een klein percentage kiest voor het meten van de sloeproeikrachten met anderen, de meesten missen vooral de gezelligheid met het eigen team, en willen graag andere teams ontmoeten, ook als we 1,5 meter afstand moeten aanhouden. En dit geeft precies aan waar het bij sloeproeien toch vooral om gaat, samen met andere teams fanatiek een race roeien, maar voor- en achteraf elkaar ontmoeten en de dag bij voorkeur gezellig afsluiten met een feestje! De enquête staat nog open tot zondagavond, waarna we de resultaten eerst naar de FSN en wedstrijdorganisaties sturen. Hopelijk geeft dit hen wat steun met betrekking tot alle afwegingen… Volgend weekend publiceren we de resultaten op sloeproeienNL.
Nu het wedstrijdseizoen al maanden stil ligt, had ik mooi tijd om de site verder uit te bouwen. Naast sloeproeien was al veel informatie terug te vinden over Pilot-gig roeien, St Ayles Skiff roeien en Ocean rowing. Ik wil het liefst alle vormen van boordroeien samenbrengen op één website. Afgelopen weken heb ik de nieuwe pagina Oceaanroeien toegevoegd. Eind 2020 gaan maar liefst 9 Nederlanders aan de beroemde en zware Talisker Whisky Atlantic Challenge meedoen! Waarvan 8 dames!! Deze ultieme roeisport mag natuurlijk niet ontbreken op de site, zeker omdat de meeste Nederlandse oceaanroei(st)ers een sloeproeiachtergrond hebben! Ook in 2021 gaan twee sloeproeiers – Team Migaloo – meedoen met deze loodzware oceaanoversteek. Wij gaan komende maanden de Atlantic Dutchesses, de Dutchess of the Sea en wereldrecordhouder solo oceaanroeien Mark Slats volgen bij hun voorbereidingen en oversteek in december!
Kees Verweel (1963), actief sloeproeier sinds 1980. Woont met Silke aan de Oosterschelde in Kattendijke (Zeeland). Drie volwassen kinderen. Initiator en beheerder van www.sloeproeien.nl. Bij diverse verenigingen geroeid, eind 2019 medeoprichter van de nieuwe club Sloeproeien Zeeland waar we in de 6-riemer Seelandia roeien.
‘Er wordt gewerkt aan een plan voor de bouw van een nieuwe fietsbrug over de Rotte, net ten noorden van Rotterdam… roeiers maken bezwaar… de brug voldoet niet aan de richtlijnen die de bond heeft opgesteld… en die zullen worden overgenomen in de Richtlijn Vaarwegen 2020...’
Dit was zo maar een berichtje, recent op ROEI.NU. Een situatie waar we als sport zo vaak me te maken krijgen: een ontwikkeling bedreigt of hindert ons vaarwater.
Ook een bericht waar een wereld achter zit: Richtlijnen van de Bond? Richtlijn Vaarwegen 2020? Ik neem jullie mee in de wereld van de KNRB-commissie Roeiwateren en de KNRB-commissie Infrastructuur. Twee commissies die als een gewiekste twee-eenheid op de achtergrond verenigingen direct of indirect ondersteunen zodat we onze sport kunnen blijven beoefenen. Omdat ze zoveel op de achtergrond werken, zet ik ze in de spotlight.
De commissie Infrastructuur adviseert verenigingen over gebouwen en locaties, dat weten ze in Nijmegen, Groningen, Delft, etc maar al te goed. Minder bekend is dat deze commissie ook formuleert ook wat geschikt roeiwater is: hoe breed, hoe diep, hoe hoog minimaal de bruggen etc. Die criteria worden vastgelegd in het KNRB-handboek accommodaties.
Net als de maten van een voetbalveld, de lengte van een ijsbaan of de hoogte van een volleybalhal hebben we dus ook richtlijnen voor de roeiverenigingen. Verenigingen kunnen deze gebruiken bij nieuwbouw óf voor bescherming van hun roeiwater, zoals in Rotterdam gebeurt.
Dat handboek wordt steeds actueel gehouden, Dit jaar is er weer een herziening. De verenigingen hebben afgelopen week een vragenlijst gekregen.
Die andere commissie, de commissie Roeiwateren, brengt in kaart waar er in Nederland geroeid wordt en hoe vaak. Op het plaatje onder aan dit artikel staat een screenshot van een deel van de GIS-kaart waar aan gewerkt wordt. Het screenshot laat het roeiwater in een deel van Noord Holland zien. De dikte van de lijn geeft de roei-intensiteit weer. De Amstel als dikste, niet verwonderlijk, maar ook De Zaan en de Ringvaart doen lekker mee.
Met deze kaart en de eisen uit het handboek in de hand spreekt de commissie met waterbeheerders. En dan komen ze te spreken met deskundigen over CEMT-klassen, ZM- en M-routes, verbindingswater, ontsluitingswater, en boottypes A,B,C en D. Allemaal typeringen van water en boten, met één gebrek: géén aandacht voor roeiers. Gelukkig komt nu langzaam beweging in. Rijkswaterstaat lijkt de roei-eisen mee te nemen in de nieuwe Richtlijn Vaarwegen 2020. Onze bondsrichtlijnen worden dan (rijkswater-)Staatsrichtlijnen. Dat helpt.
Maar ja, dat is mooi van Rijkswaterstaat… we hebben nog zoveel andere waterbeheerders: provincies, waterschappen, gemeenten… Als we die ook allemaal moeten bewerken… Zou het niet veel mooier zijn als we als roeiers op de vaarkaart een eigen beschermde aanduiding krijgen waar ánderen rekening mee moeten houden: ‘R-water’? Met de eisen uit het handboek en de vaarwegen van de GIS-kaart zouden we met één zo’n letter ons roeiwater kunnen beschermen. Beschermen tegen bruggen óver het water (De Maas, Nautilus, Skadi, Rijnmond, Stichting Roeivalidatie), tegen brugpijlers ín het water (Proteus, Laga), tegen de harde oevers (Gyas), tegen te veel andere boten (Naarden, De Hertog), tegen te hoge snelheden (waar niet), of dat allemaal tegelijk (Orca, Viking, Triton).
Zo’n R is niet alleen op de Rotte, maar voor alle Roeiers van belang.
Feike Tibben is bestuurslid van de Koninklijke Nederlandsche Roeibond, met als portefeuille sportontwikkeling. Zit in z’n derde sportleven, na atletiek en wielrennen. Roeide eerst bij Hemus in Amersfoort, nu bij ‘t Diep in Steenwijk. Praat meer over sport dan dat ie zelf op het water is.
De Willem-Alexander Baan bij Rotterdam nodigt de roeiers uit na hun training daar een ‘zomerse barbecue’ te genieten ‘om de zomer niet zomaar voorbij te laten gaan’.
Op donderdag en vrijdag vanaf 17.00 uur en op zaterdag al vanaf 10 uur ’s ochtends is iedereen ‘met je teamgenoten, huisgenoten, vrienden en familie’, iedereen dus, daar welkom voor allerlei consumpties, dus niet alleen voor een barbecue maar ook gewoon voor alleen een drankje.
Op de lunchkaart staan belegde broodjes en uitsmijters, op de dinerkaart vlees en vis met friet – en dat voor onder een tientje. Verwacht dus geen sterrendiner maar gewoon roeiersconsumpties.
Om het helemaal hip te maken, moet je wel reserveren en je aan de RIVM-regels houden, maar dat is niet meer dan normaal. Je reserveert door een mailtje te sturen naar m.renskers@sportbedrijfrotterdam.nl of een whatsappje naar 0683 529 728. De menukaart en wat je precies moet melden bij de reservering staat hierin. Het adres: Nely Gambonplein 1, 2761 EH Zevenhuizen.
Britten en pubs. Het is een cultuurverschil met Nederland waar ik echt van kan genieten. Waar je in Nederland uit eten gaat of ergens een drankje gaat doen, komt het zelden bij hetzelfde gevoel dat je hier krijgt als je de hele zondagmiddag met vrienden aan een tafel zit, aan de bar je eten en drinken bestelt en niemand je na een paar uur aankijkt of je misschien je tafel vrij wil maken voor nieuwe gasten. Mensen gaan vaak niet bij elkaar op bezoek maar gebruiken de pub (ook wel ‘local’ genoemd) als tweede huiskamer om vrienden te zien. Geen verrassing dus dat tijdens de lockdown velen de pubs het meest misten. Sinds enkele dagen zijn de pubs weer open. Hoewel er van gebruikmaken van toilet, tafels en stoelen nog geen sprake is, staan er lange rijen voor de deuren en staat men keurig gepreid drankjes te drinken in de avondzon.
Zelf ging ik zaterdag voor het eerst in zo’n 3 maanden naar een sociaal evenement buiten de deur. Een vriendin was jarig en vierde dat in een park. Na zo lang thuis zitten voelt het onwennig om in een iets grotere groep mensen te zijn. Aangekomen in het park bleek dat de social distance niet echt streng wordt nageleefd. Groepen vrienden zaten wel netjes met afstand van vreemden maar echt niet van elkaar. Zeker met Mabel (onze puppy) trekken we veel aandacht, het afstand houden gaat dan al snel mis. Het aantal mensen met mondkapje dat haar toch komt aaien blijft me verbazen.
Tijdens mijn werk had ik een interessant gesprek met een coach van een van de grotere studentenroeiprogramma’s over hoe we studenten in de sport houden na het afstuderen. Er is natuurlijk een raar einde aan het collegejaar gekomen en voor sommigen aan hun studententijd. We spraken over het opzetten van betere verbindingen tussen unversiteits- en burgerroeiverenigingen zodat meer studenten verder gaan met roeien op het niveau dat ze zelf willen. Het sociale aspect van mensen te ontmoeten in je nieuwe woonplaats is daarbij erg belangrijk. Ik denk dat alle sportverenigingen hier een hele belangrijke rol bij spelen. Hopelijk mogen ze snel weer open!
Pub ‘Watermans Arms’ | Foto Marieke Bal
Marieke Bal is Head of Membership bij de Britse Roeibond. Ze kwam in 2005 voor het eerst in aanraking met roeien toen ze lid werd van Tilburgse Studenten Roeivereniging Vidar en is sinds 2014 in een boot te vinden op de Thames in London. Momenteel maakt ze deel uit van de damessectie bij Tideway Scullers School.
Ik herinner het mij nog goed: eindeloos gepeuter om het trainingsschema van de boys nóg iets beter te maken, van de ene naar de andere twee- of driewekelijkse cyclus, en uiteindelijk dat belangrijke kwalificerende toernooi, om de gang naar de WK nóg een keer te kunnen maken. En dan tenslotte daar niet alleen een finaleplaats, maar nu ook eens een blik!
Bij – alweer – een opruimactie kwam ik die klapper uit mijn coachperiode 1985-1989 tegen. Met de periodisering van een jaar, van de maanden. Met testresultaten. En de veranderingen in de schema’s als de testen niet optimaal waren: toch net iets meer KUV, of RITE, of ID, tussen de geplande snelheids- en intervaltraining door; of in die éne week toch wat meer rust, een hersteltraining extra.
Coachen heb ik voor het eerst gedaan op mijn 18e, bij de Goudse: een lichte skiffeur, die op zijn beurt ons in de dubbeltwee onder handen nam. Wat ik zelf vanaf mijn 13e qua begeleiding heb meegemaakt was in die eerste periode, zo tot eind jaren ’70, te vatten onder de term ‘behelpen’. Geen of te weinig coaches, deels een mager niveau. Trial and error. Uiteindelijk meestal zónder coach, alleen een schrift waarin je de zaak bijhoudt. Werkt je aanpak niet, dan volgend jaar anders doen !
Die aanpak gold aanvankelijk net zo goed bij het coachen van anderen. Dat alles kreeg pas duidelijk meer basis toen – rond 1980 – de professionalisering op gang kwam, bijv. met de artikelenreeks in het bondsorgaan ‘Roeien’, onder de titel ‘Coach-technisch bijvoegsel’, later ‘Macolinologica’. Kennis, door coaches als Jan Klerks en Guus van der Werff, en later de kakelverse bondscoach René Mijnders, opgedaan op diverse studiebijeenkomsten zoals in het Zwitserse oord Macolin (Magglingen). O.a. fasering van de trainingsopbouw kwam daar aan de orde: per seizoen, per maand, per wedstrijdcyclus. Léérzaam.
Al die kennis, later aangevuld met nog meer artikelen, congressen, overleg met andere coaches, het hielp: eerst bij het coachen van een Triton tweezonder, die onverhoopt uiteenviel. Later bij skiffeur Jan van Bekkum: eerst alleen in zijn skiff; later ook in een senioren-B dubbelvier, uiteindelijk in de dubbeltwee, met Theo Nieuweboer, waar tenslotte (1988) ook die WK-medaille er kwam.
Véle jaren later mocht ik nog eens dunnetjes op coach-herhaling: bij allerlei dames-Mastersploegen. De ‘belegen’ kennis bleek voor dat gremium nog steeds genoeg; af en toe was er een overwinning op een FISA-Masters toernooi .
Enige basiskennis is aanwezig, dus je zou zeggen: ook met zo’n corona-intermezzo moet je wel weten hoe de zaak aan te pakken. Maar nee: niks van geleerd. Een tijdje terug schreef ik nog dat deze periode van géén wedstrijden en géén verplichtingen enigszins voelde als een ‘soort bevrijding’. Lekker op de racefiets. Lekker lange stukken roeien, één keer per week een ID, om hart en longen op peil te houden. Mijn sportschool – waar ik iedere winter probeer om niet méér te verliezen dan die jaarlijkse 3% achteruitgang van de spierkracht die je boven de 60 sowieso hebt – die sportschool nu hield er een tijdje terug mee op. Nieuwe uitgezocht, die meteen al weer dicht ging vanwege corona. ‘Ach, doen we in het najaar wel weer krachttraining’. In de boot: geen KUV, geen RITE, geen sprint- en snelheidstraining.
Sinds en paar weken mogen we weer op de WAB. Roeien zonder Rotte-bochten en rottige bootjes. Home-sweet-home. Lekker rechtuit rammen. Dus – gewoon voor de lol – een aantal keren een sprintje. Opgeteld niet eens meer dan 100 vollekrachthalen.
Die avond, én de volgende dag: enórme spierpijn. Harde les: aftakeling!
Conclusie: we gaan weer gewoon een doel stellen. We gaan weer een fasering maken, een schema volgen. Eind september: de Goudse Mijl!!
Foto Evelien Korving
Willem van Schelven (1948) roeit wedstrijd vanaf zijn veertiende en gaat niet van die verslaving af komen. Coachte lange tijd, zowel junioren, senioren als Masters, van beginnelingen tot WK-gangers. Is lid van Poseidon, maar roeit ook vanuit huis op de Hollandse IJssel, en op de Willem-Alexander Baan. Is mede-oprichter en secretaris van SWMN, lid van de Commissie Wedstrijden van de KNRB, initiatiefnemer van de Dutch Masters Open en adviseur bij Waterline. Hoopt als trotse opa dat hij minstens één van de drie kleinkinderen later nog een keer een wedstrijd zal zien winnen.
De Seelandia raakt langzaam ingegroeid, het gras staat al boven de dissel! Met Sloeproeien Zeeland gaan we volgend weekend maar weer met de kano het water op, je moet toch wat. En terwijl ik in de supermarkt m’n best moet doen om enigszins afstand te bewaren tot anderen, wat overigens een redelijk zinloze missie is inmiddels, en via alle media blijkt dat wij Nederlanders de social distance helemaal zat zijn en dus massaal deze regel aan de laars lappen, blijven de roeisloepen werkeloos tegen de kant of op de wal. Het voelt bijna oneerlijk… volgens mij loop ik tussen m’n teamleden in de sloep minder risico op besmetting dan in de supermarkt of bij de bouwmarkt. Geduld is een schone zaak… Hopelijk komt er snel een versoepeling van de social distance regel voor buitensporters! Zeker nu de Hemelvaartpiek er niet was, en de RIVM-cijfers een continue dalende trend laten zien.
Vorige week schreef ik over alle dilemma’s die we als organisatie van de Veerse Meer Sloepenrace hebben. Afgelopen week was er een overleg met de Federatie Sloeproeien Nederland en onder andere de ZwarteWaterRace en Slag om Makkum, en we blijken allemaal met dezelfde dilemma’s te zitten. Zo krijgen we geen van allen toestemming voor het plaatsen van een tent, wat ontvangst, roeiersmaaltijd en prijsuitreiking tot een uitdaging maakt. Zeker als het slecht weer is. We vragen ons dan ook serieus af in hoeverre teams überhaupt bereid zijn om weer mee te doen aan een sloeproeiwedstrijd. Misschien zijn ze straks al blij dat er weer een paar keer per week lekker getraind kan worden, en zitten ze helemaal niet te wachten op uren in de auto ergens heenrijden, om ergens 1 of 2 uurtjes te roeien om daarna gelijk weer op huis aan te gaan. En dat maakt de beslissing van wel of niet organiseren extra lastig.
We zetten dan ook sloeproeienNL in komende week. Samen met de FSN gaan we een enquête verspreiden op onze websites en social media die alleen al ruim 4.000 volgers hebben. We hopen dan snel duidelijk te krijgen of teams zin hebben in ‘uitgeklede’ wedstrijden vanaf september, waarmee we de organisaties wellicht wat extra hulp bieden bij de lastige afwegingen. Ondanks het ontbreken van een klassement dit jaar, zal tweede helft van 2020 een spannend seizoen worden!
Kees Verweel (1963), actief sloeproeier sinds 1980. Woont met Silke aan de Oosterschelde in Kattendijke (Zeeland). Drie volwassen kinderen. Initiator en beheerder van www.sloeproeien.nl. Bij diverse verenigingen geroeid, eind 2019 medeoprichter van de nieuwe club Sloeproeien Zeeland waar we in de 6-riemer Seelandia roeien.
Deze week zetten we de laatste puntjes op de i voor de digitale Algemene Vergadering van de Roeibond volgende week. Normaal gesproken is die week vóór een AV een stille week: de agenda is gemaakt, de stukken zijn klaar, hooguit nog wat finetunen. Je merkt dan wel een zekere buzz in het land want de AV is ook een dag om met deze en gene bij te praten, prangende kwesties aan de orde te stellen en partijen aan elkaar te verbinden. Hoe anders is dat nu: we vergaderen digitaal en dat vraagt de nodige strakheid en discipline. Ook het vragenrondje is dit keer anders; niet een partijtje vrijworstelen maar veel formeler: vooraf en schriftelijk. Onze antwoorden geven we ook vooraf. In plaats van een weekje stilte, mailen en bellen we deze dagen om dat scherp te krijgen.
De ereleden van de KNRB hebben dit keer een andere plek. Normaal zitten ze, wat onzichtbaar voor de verenigingen maar voor ons prominent aanwezig, op de eerste rij in de zaal. En ze zitten niet alleen, maar laten ook met lichte mimiek instemming of kritiek blijken. Voor mij ook altijd een tikje intimiderend…
Nu is dat anders. We hebben voor hen geen digitale loge of eregalerij. Het zal een beetje puzzelen worden om te ontdekken wie waar zit op het digitale schaakbord. Met spijt zie ik een berichtje van erelid Herma Bik: ‘Beste Feike, vandaag heb ik me afgemeld voor het digitaal vergaderen, dat is niets voor mij…‘ Ze verwijst naar zoom-ervaringen met vriendinnen die maar door elkaar praten. Jammer dat ze zich afmeldt.
Die Herma… Ons eerste contact was eind jaren negentig. Herma was redacteur bij bondsblad(!) ‘Roeien’, en ik kersvers actief bij Hemus. Bij Hemus vonden we dat het tijd was om de club meer bekendheid te geven en dat werd vertaald in: ‘Elke maand een artikel in een lokale krant, elke maand deelnemen aan een roeiactiviteit in het land en in iedere uitgave van het bondsblad een stukje over onze vereniging’. Dat ging al snel opvallen bij de redactie. Herma en ik kregen contact en met al haar ervaring ging ze meedenken. Wat heeft ze vanuit Uithoorn goed geholpen om die vereniging uit Amersfoort op de kaart te krijgen en mij de weg te wijzen in de roeiwereld.
Onderhand moet ze haast wel een meer dan mythische leeftijd hebben bereikt. We blijven elkaar tegenkomen. Zoals zaterdagmorgen 8 juni 2019, de start van Kikarow in Uithoorn, het is 6.30 u en -20C: Wie schraapt het ijs van de boot, wie is de eerste stuurvrouw… precies.
En dan dat mailtje deze week. Want natuurlijk bleef het niet bij een formele afzegging, ‘…want daar wil ik je helemaal niet mee lastig vallen’. Scherp als altijd plaatst ze de breedtesportvisie en het juniorenplan in een actueel tijdsperspectief: ‘aangezien de economie binnenkort hollend achteruit gaat, zal ook het deelnemen van junioren aan wedstrijden elders dan in de directe omgeving moeilijker worden. Het lijkt me belangrijk dit in het achterhoofd te houden’, .. ze schrijft ook dat ze hoopt dat ze ongelijk krijgt. Wat ik wil zeggen: fijn deze betrokkenheid en kritische blik. Het houdt ons scherp.
Ik beken: Ik hou van Herma. Het is een eer om op haar schouders te staan.
Feike Tibben is bestuurslid van de Koninklijke Nederlandsche Roeibond, met als portefeuille sportontwikkeling. Zit in z’n derde sportleven, na atletiek en wielrennen. Roeide eerst bij Hemus in Amersfoort, nu bij ‘t Diep in Steenwijk. Praat meer over sport dan dat ie zelf op het water is.
Sinds 23 maart, het begin van het verplicht thuisblijven, zijn we begonnen met een serie online webinars. We begonnen met elke week twee webinars en gaan nu langzaam terug naar een per week. Verschillende onderwerpen passeerden de revue, van technische tips en oefenen tot interviews met atleten van het nationale team. Alle webinars zijn terug te vinden op Youtube.
Afgelopen Donderdag trok de webinar bijzonder veel aandacht. De Return to rowing webinar met onze CEO, voorzitter van het Sport Committee en teamdokter werd door meer dan 350 mensen live gevolgd! Het voelde een beetje alsof je samen een biertje zat te drinken in de pub. Terwijl het informeel aanvoelde werden er belangrijke vragen gesteld. Wanneer kunnen coaches het water op? Wat verwachten we als volgende stappen van de overheid? Wanneer denken we dat er weer competities georganiseerd kunnen worden? Wanneer keren de atleten terug naar het nationale trainingscentrum? Een deel van de vragen werd tijdens de webinar opgepakt en de rest is na afloop beantwoord via e-mail.
Wat mij vooral opvalt is dat de webinars de relatie tussen British Rowing en de roeiers en clubs ten goede komt. Ik weet niet hoe mensen in Nederland over de KNRB denken maar hier in Engeland lijken we het zelden goed te kunnen doen. Kort door de bocht heeft het commentaar vaak te maken met dat we alleen maar regels maken en clubs niet genoeg helpen. Daarom is het positief om te zien dat meer dan 350 mensen op een donderdagavond achter hun laptop of telefoon naar een update van British Rowing luisterden. Het is natuurlijk een heel relevant onderwerp, wat ook bijdraagt aan de hoeveelheid mensen die luisteren. Toch stel ik me dan voor hoe er 350 mensen ergens in het land naar een zaaltje komen voor een meeting van British Rowing. Je mag dan blij zijn dat dezelfde gezichten (zo’n 50) misschien komen. 350 man, dat gebeurt niet zo snel!
Als het coronavirus tenminste een positief effect heeft gehad is dat we door onlinemeetingsoftware dichter bij onze leden en clubs komen te staan en dat is heel erg belangrijk voor de toekomst. Onze slogan is niet voor niets #TogetherWeAreRowing.
Marieke Bal is Head of Membership bij de Britse Roeibond. Ze kwam in 2005 voor het eerst in aanraking met roeien toen ze lid werd van Tilburgse Studenten Roeivereniging Vidar en is sinds 2014 in een boot te vinden op de Thames in London. Momenteel maakt ze deel uit van de damessectie bij Tideway Scullers School.
Gewoon even helemaal niets. Even geen clubjes, geen afspraken, geen gestress, alles in slow-motion. Ja, ik kan ervan genieten. De aanleiding is natuurlijk vreselijk maar die rust bevalt me eigenlijk wel. Maar vanmorgen met de zon aan de blauwe hemel en een rustig briesje overviel mij de weemoed. Wat miste ik nu eigenlijk? Lang heb ik daar niet over hoeven na te denken. Ik mis de reuring op het vlot en het geroep aan het vlot zoals:
Willen jullie je boot even doortrekken?
En schiet een beetje op want wij willen ook aanleggen
Wil jij ons even helpen met tillen?
Is er nog personeel?
Nemen jullie de boot over? Nee hoor want het gaat zo regenen volgens buienradar.
Is er al een pikhaak?
Wie gaat er sturen?
Zijn er al stuurjassen?
Hangen die nu wéér boven?
Wie doet dat nou? In de loods is toch veel handiger?
Waar is mijn kussentje?
Ik mis de commando’s.
Strijken gelijk.
Sterk bakboord best en op de benen!-En inpikken gelijk! En nu!
Over stuurboord rond. Nee, joch over bakboord rond!
Tillen gelijk en draaien met de kiel over de loods.
Staat de kar al klaar?
Hoog tillen en maak de overslagen dicht ajb.
Ik mis het koffie drinken. Het donderdagmiddag roeien met als hoogtepunt het pauzeren bij de Strooppot waar bijna alle wereld problemen werden “opgelost” en iedereen wel zijn mening kon spuien.
De babbels en de vragen.
Hé, hoe gaat het met jou? Tijd niet gezien.
Ga jij ook mee met de openingstocht?
Geef jij ook op voor het verhalen diner/pub-quiz/schoonmaak-weekeind?
Ik mis het water.
Het gekabbel van het water, het gesnater van de eenden.
De broedende meerkoeten.
Ik mis zelfs de zandboot die op de donderdagmiddagen geregeld tegenkwamen en voor de nodig hinder kon zorgen.
Ik mis de vraag: Wie heeft de portemonnee?
Lid zijn van Michiel de Ruyter is meer dan een stuk roeien en natuurlijk wist ik dat wel maar nu besef ik het aan den lijve. Michiel de Ruyter heeft zich in de geschiedenis onoverwinnelijk getoond.
Gewoon even helemaal niets. Even geen clubjes, geen afspraken, geen gestress, alles in slow-motion. Ja, ik kan ervan genieten. De aanleiding is natuurlijk vreselijk maar die rust bevalt me eigenlijk wel.
Daaraan denkend denk en hoop ik dat wij met z’n allen ook deze bar onzekere tijd weer te boven komen. Allemaal heel veel sterkte en houd de moed erin want er komen betere tijd.
Aan alles komt een eind. Ook aan ons verblijf op het Rottelandje. Met pijn in het hart verlaten we dit idyllische stukje grond van de familie Post. De palen, die de grond in zijn geslagen en waaraan de skiffjes vastliggen om ze niet mee te laten nemen door een eventuele windvlaag, worden uit de grond getrokken. De skiffjes opgepakt en in de Rotte gelegd. Klaar voor de terugweg.
We roeien terug naar het overloopvlotje dat De Rotte verbindt met de Willem-Alexander Baan (de WAB). Daar op het vlotje is het al druk met dagjesmensen. We hebben namelijk één van de warmste dagen uitgekozen voor deze ‘verhuizing’. Gelukkig is er net genoeg ruimte om aan te leggen.
En daarna is het een logistieke uitdaging om naar de andere kant te ‘klünen met skiff’!
Tot onze vreugde heeft Staatsbosbeheer, tijdens onze afwezigheid en op verzoek van de WAB, een mooi pad van steenslag aangelegd. Het pad leidt ons over de dijk naar beneden richting fietspad, zodat we niet meer door de modder glibberend met de skiff op de nek naar beneden hoeven te schuiven. Wel blijft het uitkijken voor de fietsers op het fietspad dat we moeten oversteken, tot we bij het tweede vlotje komen, dat van de WAB.
Op dit vlotje ligt een ouder stel in badkledij op stretchers, met koelbox en al, maar maken direct plek voor ons als we aankomen met onze skiffs. Als roeier ben je echt niet de enige die het vlot benut op deze warme dagen, dat is duidelijk! Het doel van de Gemeente Rotterdam om van de baan en de ruimte er omheen een mooi recreatiegebied te maken, lijkt op deze dagen zeker behaald!
We duwen ons af van het vlot en roeien in de ‘westelijke W’, een zijarm van het overloopgebied, naar de wedstrijdbaan. Maar in plaats van lekker te roeien zien we tot onze schrik dat hier de waterplanten inmiddels het wateroppervlak hebben bereikt! Daar hebben we even geen rekening mee gehouden. Heel rustig en bedachtzaam maken we onze halen naar de wedstrijdbaan.
Het mooie weer, de warmte, de lage waterstand, en de helderheid van het water zijn perfecte ingrediënten voor een snelle groei van de waterplanten. Een ramp uiteraard als je in een skiff wil trainen.
Ik voel al snel de heimwee naar Rottelandje opkomen. Het mooie water van de Rotte, daarna de Rottemeren richting Moerkapelle. Een kopje koffie in de tuin na afloop.
Ik beloof mezelf op dat moment direct dat ik, als het weer én de waterplanten het toelaten, zoveel mogelijk naar De Rotte zal gaan.
Gelukkig is het nu nog goed te roeien op de baan zelf en genieten we daar van de afwezigheid van plezierbootjes. Om Johan Cruijff nog maar eens te citeren: ‘Ieder nadeel hep z’n voordeel!’
Evelien Korving, geboren in 1963, roeit sinds de zomer van 2004. Voorheen waren judo, zwemmen, tennis, basketbal en wielrennen haar sporten. Maar bovenal: alpinisme. Als jong kind namen haar ouders haar mee de Alpen in. Dat leidde in de puberteit tot het volgen van klimcursussen en vanaf haar 18e tot het gidsen van groepen in de Alpen. Aan die klimpassie kwam een ongewild einde door een zware schouderblessure. Na de revalidatie daaraan, vooral door roeien bij RV Rijnland in Voorschoten, werd dit de nieuwe passie. Al in 2007 deed ze mee aan haar eerste FISA-Masters in Zagreb. Ze woont sinds 2015 aan de Hollandse IJssel in Gouda, en ook dáár kan geroeid worden.
