Het blad voor alle roeiers
Evelien Korving schreef onlangs over het plezier dat ze heeft van haar achteruitkijkbril. We kregen vragen waar die verkrijgbaar is. Welnu, zij kocht de hare bij een feestartikelenwinkel. Maar good old bol.com heeft hem ook. En duur is hij niet.
Door Marieke Bal, British Rowing | 26 mei 2020
De afgelopen week stond in het teken van meetings. We werken allemaal thuis maar het lijkt wel of we meer meetings hebben dan toen we op kantoor zaten. Allemaal op mute en met de camera aan. Op deze manier ben ik de laatste weken veel te weten gekomen over de huizen, huisdieren en kinderen (want die lopen soms ineens door het beeld) van mijn collega’s. Best leuk eigenlijk!
Een van de meetings was met het consultancyteam van UK Coaching. Waarbij een van de vrouwen aangaf dat ze haar camera niet aan ging zetten omdat ze een ‘bad hairday’ had. UK Coaching gaat een audit doen van onze opleiding om vervolgens aan te geven waar we ons aanbod kunnen verbeteren. Extra relevant in deze tijd want van onze coachopleidingen is maar een minimaal gedeelte online te volgen. We zien nu allemaal hoe makkelijk het is om digitaal meetings te houden maar ook webinars, discussiesessies etc. De reistijd en kosten (de barrières voor participatie) zijn er online niet en daar willen we met ons trainingsaanbod graag op inspringen. Het plan van aanpak zou binnen twee maanden op tafel moeten liggen.
Later in de week heb ik eigenlijk vanuit mijn oude rol als Insight Manager een survey gemaakt in opdracht van HR om erachter te komen of British Rowing medewerkers weer naar kantoor zouden willen of niet. Heel interessant om te zien dat de meeste collega’s goed thuis kunnen werken en dat in de toekomst meer willen gaan doen maar ook graag naar kantoor zouden komen zodra het weer kan. Ik denk dat de belangrijkste factor hierbij het open gaan van de scholen is. Veel van mijn collega’s hebben kinderen en kunnen niet naar kantoor zolang de scholen niet open gaan. Hopelijk komt daar eind van de week meer nieuws over. Zelf vind ik het heel fijn werken thuis maar vond ik de hoeveelheid meetings een beetje te gek worden. Ik probeer nu Meeting Free Wednesdays uit en dat lijkt goed te werken en het geeft me de tijd om de acties van al die meetings daadwerkelijk uit te voeren!
Marieke Bal is Head of Membership bij de Britse Roeibond. Ze kwam in 2005 voor het eerst in aanraking met roeien toen ze lid werd van Tilburgse Studenten Roeivereniging Vidar en is sinds 2014 in een boot te vinden op de Thames in London. Momenteel maakt ze deel uit van de damessectie bij Tideway Scullers School.
Lees alle bijdragen van Marieke Bal hier.
Door Evelien Korving | 26 mei 2020
Direct na onze verhuizing naar Gouda heb ik mezelf gedwongen te roeien met een ‘retro-vision’ bril. In het begin is het even lastig. Links wordt rechts en rechts wordt links maar al snel weet je niet beter. Zonder bril roeien lijkt nu op autorijden zonder achteruitkijkspiegels. Heel unheimisch. Dus waar ik ook roei, die malle bril gaat op. Ik weet, het ziet er niet uit, maar het is echt fantastisch. Op wedstrijden kan je met die bril de smalste bruggaten nemen en in hetzelfde tempo doorvaren.
Bij ons thuis, op de Hollandse IJssel, is het zelfs méér dan wenselijk. De Hollandse IJssel is roeibaar vanaf de Waaiersluis. Hij meandert verder, richting oosten, het land in en doorkruist dorpen en stadjes als Haastrecht, Hekendorp, Oudewater, Montfoort en IJsselstein. Dankzij de ‘spionnenbril ‘ is het roeien door de smalle bruggaten hier geen probleem. Alleen weten ‘de kijkers’ vanaf de kant dat vaak niet. Ik zie ze vaak al in mijn spiegelbril staan kijken. Sommigen roepen naar je : “Hé kano, kijk uit!”
Vaak kan ik dan een grijns niet onderdrukken als ik zonder mijn hoofd te draaien onder de brug doorglij… Je ziet ze dan denken: Huh?!
De Hollandse IJssel is niet alleen heel kronkelig, het water is ook niet echt breed. Voor het idee: twee skiffjes kunnen elkaar nét passeren; drie is teveel.
We boffen dat de Waaiersluis jaarlijks vanaf 1 november tot 1 april gesloten is voor pleziervaart, waardoor je de hele winter probleemloos kan roeien. Nou ja, probleemloos. Mensen die aan het water wonen hebben de neiging hun tuinafval, want ja organisch, in het water te kukelen. En na een stormachtige dag of nacht kun je van alles tegenkomen, niet alleen grote rietpollen die zijn losgeraakt maar ook licht tuinmeubilair drijft met de stroom mee richting Waaiersluis. Het meeste is gelukkig zichtbaar maar een enkele keer word je toch nog verrast. Zeker als je geconcentreerd bezig bent en even vergeet in je spiegel te kijken…
Op de Rotte, waar we sinds de Lockdown regelmatig roeien, is er nog een ander gevaar. Zwemmers! En dan niet de puberale jeugd die al gillend in het water springt maar juist die stille zwemmers.
Laatst kwam ik teruggeroeid uit Moerkapelle en zag in mijn spiegel twee oranje boeiballen liggen, een stukje uit de kant, dacht ik. Terwijl je roeit signaleren de hersenen wel onregelmatigheden, maar door de intensiteit van het roeien, lijkt het net alsof die signalering sluimerend, zeg maar gewoon vertraagd, binnenkomt. Bij mijn volgende blik in de spiegel zie ik wederom iets oranjes maar nu omhoog komen. Ik moet direct aan die flamingo’s denken die we in de winter op de Willem-Alexander Baan gezien hebben. Nu raak ik echt alert en kijk voor een derde keer. Dan zijn die oranje ballen opeens heel dichtbij. Ik hou acuut! Rechts en links van de boot zie ik twee triathlonzwemmers! Poeh!
Leve de Retrovision! ?
De Retrovision wordt ook wel ‘spionbril’ genoemd. Die is te vinden bij feestartikelenwinkels en bijvoorbeeld bij bol.com.
Evelien Korving, geboren in 1963, roeit sinds de zomer van 2004. Voorheen waren judo, zwemmen, tennis, basketbal en wielrennen haar sporten. Maar bovenal: alpinisme. Als jong kind namen haar ouders haar mee de Alpen in. Dat leidde in de puberteit tot het volgen van klimcursussen en vanaf haar 18e tot het gidsen van groepen in de Alpen. Aan die klimpassie kwam een ongewild einde door een zware schouderblessure. Na de revalidatie daaraan, vooral door roeien bij RV Rijnland in Voorschoten, werd dit de nieuwe passie. Al in 2007 deed ze mee aan haar eerste FISA-Masters in Zagreb. Ze woont sinds 2015 aan de Hollandse IJssel in Gouda, en ook dáár kan geroeid worden.
Lees alle bijdragen van Evelien Korving
Door Kees Verweel | 23 mei 2020
Vandaag, terwijl ik dit schrijf, stond eigenlijk de Harlingen – Terschelling Roeirace op de agenda. Deze klassieker voor de sloeproeisport, deze ultieme race die iedere sloeproei(st)er minimaal één keer geroeid moet hebben, gaat vanwege de coronacrisis niet door.
De HT is meer dan een race, het is een HT-weekend! Vanaf Hemelvaartsdag is de spanning al te voelen in Harlingen. Inschrijven, sloepen uit heel Nederland gaan te water, de laatste inkopen doen, ruim 1000 roeiers en bijbehorende fans die de haven bevolken. En op vrijdag na Hemelvaart gaan dan 140 sloepen de strijd met elkaar en met de Waddenzee aan!
Een machtig spektakel van sloepen en volgboten, een armada onderweg naar Terschelling. De tocht kan heel zwaar zijn. Wind, stroming en golven maken de race tot de ultieme uitdaging. Er zijn vele edities geweest waarbij niet alle sloepen Terschelling haalden.
En na de finish breekt een mooi lang weekend aan, want het overgrote deel van de deelnemers vertrekt pas zondag weer huiswaarts… Een weekend met een mooi roeiersfeest en verbroedering. Met tradities als bijkomen op het Groene Strand of Paal 8. Op zaterdag bungeeroeien in de haven, deze traditie is ontstaan in 2013 toen de HT op het laatst werd afgelast vanwege teveel wind.
Mijn laatste HT is alweer een paar jaar geleden. Na 16 maal Harlingen – Terschelling heb ik alles wel een keer meegemaakt op de Waddenzee, dus de laatste jaren ging ik mee als toeschouwer vanaf de VIP-boot. Wat het HT-weekend niet minder mooi maakt! Vandaag staat Facebook vol berichten van teams die heimwee hebben. Heimwee naar de HT die ze vandaag niet roeien, heimwee naar het sloeproeien, heimwee naar die mooie saamhorigheid.
En met hetzelfde gevoel deel ik vandaag deze berichten via sloeproeienNL. We tellen de dagen af tot we weer mogen sporten met minder dan 1,5 meter afstand van elkaar. Zodat we weer kunnen trainen, en ons voorbereiden op de eerste race van 2020. Eén ding is zeker, dit zal een hele bijzondere race worden, want niet eerder zagen de sloeproei(st)ers elkaar zo lang niet. Wat een gave dag zal dat worden! Ik kijk er naar uit!! Nog een paar maanden geduld…
Kees Verweel, geboren in 1963, actief sloeproeier sinds 1980. Woont met Silke aan de Oosterschelde in Kattendijke (Zeeland). Drie volwassen kinderen.
Initiator en beheerder van www.sloeproeien.nl. Bij diverse verenigingen geroeid, eind 2019 medeoprichter van de nieuwe club Sloeproeien Zeeland waar we in de 6-riemer Seelandia roeien.
Lees alle bijdragen van Kees Verweel hier.
Door Feike Tibben | 22 mei 2020
Een van de vaste rituelen van een sportbestuurder is het dagelijks doornemen van de media: wie schrijft er wat over onze sport en waar gebeurt wat. Tegenwoordig is dat via een digitale clip-it service van alle media waar het woord KNRB, roeien of roeiverenigingen in voorkomt. Dus elke morgen om half zeven landt er een serie berichten op mijn kussen. Wat daar zoal tussen zit? Het zal jullie verbazen. Ik neem jullie even mee op een willekeurige dag: Hemelvaartsdag gisteren.
Zo, het is 7.00 uur. We gaan dauwtrappen. Fijne dagen iedereen.
PS: belofte van vorige week nagekomen hoor. Ik heb zelf ook weer geroeid. Kijk toch eens was een prachtige luchten en ja het was heerlijk.
Feike Tibben is bestuurslid van de Koninklijke Nederlandsche Roeibond, met als portefeuille sportontwikkeling. Zit in z’n derde sportleven, na atletiek en wielrennen. Roeide eerst bij Hemus in Amersfoort, nu bij ‘t Diep in Steenwijk. Praat meer over sport dan dat ie zelf op het water is.
Lees alle bijdragen van Feike hier.
Door Lichte Dames Phocas | 20 mei 2020
Wij zijn de lichte dames van de Nijmeegse Studenten Roeivereniging Phocas. Als echte sportaholics zijn wij dagelijks bezig met de sport die wij het allerliefst beoefenen: roeien. Via Roei! zullen wij onze ervaringen in de roeiwereld delen.
Maanden hebben we tot het moment gewacht dat we eindelijk weer het water op mochten om te roeien. Woensdag 13 mei was het eindelijk zo ver. We trainen nu in skiffjes in tweetallen waardoor we de anderhalve meter afstand goed bewaren.
Afgelopen maanden hebben we thuis getraind, onder andere op de ergometer die we vanuit Phocas hebben gekregen. Toen het net bekend werd dat we voor een lange tijd niet meer op ons geliefde Maas-Waalkanaal konden trainen, is het bestuur ergometers gaan rondbrengen.
De situatie zorgde ervoor dat we flexibel moesten zijn en alternatieve sportdoelen bedachten. We hadden allemaal een wielrenfiets en hardloopschoenen waardoor we fietsend en hardlopend vele kilometers hebben gemaakt.
Ondanks dat we nieuwe doelen hadden, misten we vooral het samen trainen. Net voor corona zijn er drie nieuwe boten aangekomen in ons botenhuis. Een lichte dames skiff, een lichte dames dubbeltwee en een dubbelvier met. De dag dat we voor het eerst in deze boten mochten roeien zeiden we tegen elkaar: “Dit is de mooiste dag van dit jaar”.
Het voorjaarszonnetje op onze gezichten, het geluid van water langs de boot. Het opglijden over de gloednieuwe slidings voelde alsof we zweefden. Terugkijkend op die dag denken we dat het nog steeds de mooiste dag van het jaar is.
Soms zeggen ze dat je pas weet wat je mist als je het een tijdje niet meer kunt doen. Het spiegelgladde water dat we tijdens onze individuele fietstochtjes hebben gespot versterkte dit gemis alleen maar meer.
We weten het zeker: het magische gevoel van samen roeien is door niets te vervangen!
Door Marieke Bal | 19 mei 2020
Yes! Eindelijk mogen roeiboten het water weer op. Het was hard werken om de nieuwe maatregelen van de overheid zo snel mogelijk te vertalen voor verenigingen maar sinds een paar dagen mogen skiffjes het water op mits de club het toestaat en een protocol in werking heeft gesteld. Helaas mogen coachbootjes nog niet gebruikt worden, waardoor vooral junioren nog even moeten wachten. Scholen nemen contact met ons op omdat ouders zich afvragen wanneer hun kind weer kan gaan roeien. ‘Zolang de scholen dicht zijn niet’ is ons antwoord en voor junioren in verenigingsprogramma’s moeten we genuanceerd afwegen of dat op een veilige manier kan zonder coach in een motorbootje (hier wordt zelden meegefietst).
Voor de schoolroeiprogramma’s (117 clubs) is de kans klein dat ze voor september het water nog op gaan. Docenten en roeicoaches zijn ‘ge-furloughed’. Ik moest even googelen toen ik dat woord voorbij zag komen maar vrij vertaald is het een soort arbeidstijdverkorting waarbij werknemers 80% doorbetaald krijgen van de overheid. Veel scholen hebben gebruikt gemaakt van deze regeling en dat maakt het financieel minder interessant om deels open te gaan. Organisaties kunnen eventueel tot oktober gebruik maken van deze regeling.
Voor mij betekent het dat mijn vriend, roeicoach op een school en universiteit in London, al twee maanden verplicht thuis zit. Hij hoopte met de nieuwe maatregelen te mogen gaan klussen aan boten maar zolang de school en universiteit dicht zijn mag dat niet.
Het ziet er steeds meer naar uit dat hij 5 maanden thuis moet zitten en dan mogen we natuurlijk niet klagen met de arbeidstijdverkorting. Hij heeft er sinds een paar weken ook een nieuwe activiteit bij. Al een tijdje zochten we naar een Newfoundland puppy maar nooit leek het de juiste tijd. Toen we beseften dat Willem voorlopig niet kon coachen zijn we weer eens gaan kijken en vonden we gelukkig een puppy in London. Mabel vraagt genoeg aandacht en is een erg leuke afleiding. Ze heeft een instagram-account omdat niemand haar voorlopig nog kan ontmoeten. Hopelijk kan ze in september in het coachbootje mee de rivier op want ze is een echte waterhond!
Marieke Bal is Head of Membership bij de Britse Roeibond. Ze kwam in 2005 voor het eerst in aanraking met roeien toen ze lid werd van Tilburgse Studenten Roeivereniging Vidar en is sinds 2014 in een boot te vinden op de Thames in London. Momenteel maakt ze deel uit van de damessectie bij Tideway Scullers School.
Foto Merijn Soeters
Lees alle bijdragen van Marieke Bal hier.
Door Willem van Schelven | 18 mei 2020
De huidige crisis heeft vele gezichten, zelfs als je het beperkt tot het roeien.
Het brengt mensen tot twijfel; lees erover op NLroei.nl. Wat deed de Lock Down met topsporters als Inge Janssen, en zeer recent nu ook met Holland-8 roeier Mechiel Versluis? Wat ga je doen als het zicht op de bekroning van je lange carrière opeens minimaal een jaar wordt opgeschoven ?
Maar het treft niet alleen de topsporters in roeiland; denk ook bijvoorbeeld aan het van de ene op de andere dag wegvallen van álle werk van de grootste botentransporteur in Nederland, die onze vloot al jarenlang versleept naar wedstrijden en trainingskampen. Als die toko de riem in de wilgen moet hangen, hoe krijgen we de enorme berg schepen dan straks vervoerd naar al die wedstrijden, als we weer tegen elkaar kunnen racen ?
Dilemma’s en drama’s die hopelijk binnen de perken blijven.
Toch heeft het hele pandemie-gedoe soms ook een onverwacht positieve kant. Voor mijzelf.
Op mijn 15e roeide ik mijn eerste roeiwedstrijd. Nadat ik als senior was gestopt, volgden er een jaar of 10 met vooral veel wielerkoersen en af en toe een roeiwedstrijd bij de veteranen. Maar het cowboykarakter tussen twee wielen in de rondjes om de kerk, met dranghekken en valpartijen, werd me te link. Opnieuw werd het wedstrijdroeien de hoofdmoot, aangevuld met coachen van wedstrijdploegen.
In feite stond vanaf 1963 het leven in het teken van wedstrijden. Zoals ik de vorige keer al schreef: een verslaving. Zeker géén straf, een leuke verslaving!
En toen opeens… toen waren er géén wedstrijden meer. Een zwart gat? Geestelijke nood achter de geraniums? Vertwijfeling vanwege een gebrek aan zingeving?
Nou, nee. En eerlijk gezegd: ook wel tot mijn eigen verwondering. Want weliswaar had ik enige ervaringen met forse ommezwaaien – in mijn werkzame leven heb ik een paar keer een behoorlijke ‘wending’ gemaakt, en ook op sportgebied waren er een paar flinke switches – maar een vast element was toch altijd wel: competitie.
En nu dus even niet. Even helemaal géén jaarplanning, géén fasering, per maand, per week. Even geen rekening houden met om-zo-laat-moet-ik-eten want om zo laat ga ik die-en-die zware training doen. Al naar gelang lust en luim een lange roeitocht van Rotterdam naar Moerkapelle en terug, als het niet waait. En waait het wel, dan op de fiets een rondje Krimpenerwaard – waarbij je uiteraard ook weer Roei!-volk op de fiets tegenkomt!
Aanvankelijk voelde het even als een sabbatical. Maar dan moet er ook altijd wat: een boek geschreven. Misschien beter: een soort vakantie. Maar ook dan heb je toch weer het gevoel dat er wat móét: de Gran Paradiso beklommen, of de Ventoux opgezwoegd. Maar ook dát kan nu niet, we kunnen de grens niet eens over. Verfrissend! Er hoeft nu écht niets.
En dat levert dan, mei 2020, stiekem een béétje een gevoel op van…. bevrijding.
Willem van Schelven (1948) roeit wedstrijd vanaf zijn veertiende en gaat niet van die verslaving af komen. Coachte lange tijd, zowel junioren, senioren als Masters, van beginnelingen tot WK-gangers. Is lid van Poseidon, maar roeit ook vanuit huis op de Hollandse IJssel, en op de Willem-Alexander Baan. Is mede-oprichter en secretaris van SWMN, lid van de Commissie Wedstrijden van de KNRB, initiatiefnemer van de Dutch Masters Open en adviseur bij Waterline. Hoopt als trotse opa dat hij minstens één van de drie kleinkinderen later nog een keer een wedstrijd zal zien winnen.
Lees alle bijdragen van Willem va Schelven hier.
Door Kees Verweel | 16 mei 2020
Er staat een Concept2 in huis, maar binnen roeien is niet mijn ding. Dus de Concept2 dient al jaren als kledingrek. Ik wil – het liefst zout – water proeven tijdens het roeien, m’n kop in de wind en golven trotseren of juist genieten van vlak water met prachtige luchten en vergezichten. Dat gevoel van één zijn met de elementen. En dat kan die roeitrainer mij niet bieden. Ik wil een riem in m’n handen en het water op!
Die riem gaat helaas nog een tijd niet lukken, zie mijn vorige blog, maar de peddel geeft me in ieder geval weer de mogelijkheid het zoute water op te gaan. Een paar keer per week duw ik mijn kajak van de kant en maak mijn rondjes over de Oosterschelde. Over peddels en riemen gesproken, een beginnend sloeproei(st)er die al dan niet onwetend peddel zegt tegen de riem, kan bij veel sloeproeiclubs rekenen op een sanctie. Trakteren bij de volgende training, of een rondje voor de hele club na de training of wedstrijd. Want in een sloep roei je met de riemen die je hebt. Peddelen doe je in een kano.
Al peddelend herinnerde ik me afgelopen week een Muiden-Pampus-Muiden race met team Seahorse waar we een invaller voor onze stuur hadden. Deze stuur gebruikte het voor ons helemaal nieuwe commando ‘light paddle’ dat werd gebruikt om even wat rustiger aan te roeien. Soms moet dit omdat het niet meer lukt een sloep nog even vlak voor een bocht of boei in te halen. Dit commando moest echt even beklijven bij ons, light paddle in een roeisloep? Het leuke is wel dat in de Seahorse dit commando soms nog wordt gebruikt, en zo zie je dat er zomaar nieuwe sloeproeicommando’s uit een andere tak van roeisport kunnen overwaaien.
Maar of je nu een riem of een peddel in je hand hebt, uiteindelijk delen alle roei(st)ers, ongeacht de vorm van roeien, dezelfde passie: op het water zijn en alles geven om – samen met je team – grenzen te verleggen! En dat zit er – ondanks de verruimde maatregelen per 11 mei – nog steeds niet in voor duizenden (sloep)roei(st)ers…
Kees Verweel, geboren in 1963, actief sloeproeier sinds 1980. Woont met Silke aan de Oosterschelde in Kattendijke (Zeeland). Drie volwassen kinderen.
Initiator en beheerder van www.sloeproeien.nl. Bij diverse verenigingen geroeid, eind 2019 medeoprichter van de nieuwe club Sloeproeien Zeeland waar we in de 6-riemer Seelandia roeien.
Lees alle bijdragen van Kees hier.
Door Feike Tibben | 15 mei 2020
De titel lijkt wel een verslag van een tocht door Nederland, maar nee,verre dan dat. In deze corona-tijden zijn we allemaal wat minder mobiel, dus dit soort tochtjes zit er niet in. Geeft het rijtje Amstel, ARC, ARZV, Beatrix, Cornelis Tromp, DDS, De Hoop, De Laak, Gyas, Hemus, Hollandia, Hunze, Leerdam, NSRF, Phocas, Saurus, Skadi, TOR,Triton, Zwolsche, al wat meer inzicht?
Het zijn de namen van de plaatsen en verenigingen waar de leden van de nieuwe juniorencommissie vandaan komen. Afgelopen woensdag was daarvan de langverwachte aftrap. Deze grote en heerlijk diverse groep gaat werk maken van werving, opvang, schoolroeien en dé nationale competitie van junioren. En hoewel zo’n eerste brede bijeenkomst natuurlijk even snuffelen was en ook wennen is voor iedereen, was de energie, ambitie en werklust voelbaar: ‘kunnen we nu uit elkaar in werkgroepen en aan de gang, ja mag ‘t, mag ‘t?’ Top! Elke groep komt volgende week al weer bij elkaar met concrete acties. En ik? Trots dat we zoveel kennis, kunde en enthousiasme aan boord hebben. Je zou kunnen zeggen: Als een kind zo blij. En dus ook ja: vol verwachting klopt ons hart. Op naar de 6000 junioren.
En ik had me nog wel zo voorgenomen dat mijn hoogtepunt deze week zou zijn: eindelijk weer eens in de boot… maar helaas. Het liep weer anders. Ik beloof dat ik m’n leven ga beteren. Daar mag je me aan houden.
Deze week moest flink energie gestoken worden in bestuurlijke zaken. De gemeente Nijmegen die eindelijk de verhuizing van Phocas mogelijk maakt en roeivereniging De Waal perspectief biedt op een drijvende voorziening. Hèhè… een proces van jaren krijgt zo z’n beslag. Mooi om te zien dat de raad van Nijmegen zo vierkant achter de roeisport gaat staan en de verenigingen elkaar gaan opzoeken. Volgend jaar allemaal op de Spiegelwaal!
En dan natuurlijk de corona. Wat blijft dat toch een lastig dossier en wat een tijd en energie vreet dat. Laveren tussen verenigingen en instanties die zekerheid zoeken in wat mag en zij die willen onderzoeken wat kan. Rollen en bevoegdheden die tóch steeds weer anders blijken. Ik mocht deze week aanschuiven bij meerdere overleggen tussen bond en verenigingsvoorzitters en dan is die spanning voelbaar. Ook binnen verenigingen. Zij willen duidelijkheid geven naar leden. Het zijn onzekere tijden. We zoeken met z’n allen naar de juiste weg, de juiste snelheid en de juiste toon. Soms met stevige stap, dan weer weifelend voetje voor voetje of zelfs een stapje terug. Maar ook hier komen we uit. Als we maar samen op blijven gaan. Hou vol, mensen.
Feike Tibben is bestuurslid van de Koninklijke Nederlandsche Roeibond, met als portefeuille sportontwikkeling. Zit in z’n derde sportleven, na atletiek en wielrennen. Roeide eerst bij Hemus in Amersfoort, nu bij ‘t Diep in Steenwijk. Praat meer over sport dan dat ie zelf op het water is.
Lees alle bijdragen van Feike hier.
De gemeenteraad van Nijmegen steunt de plannen van de roeiverenigingen De Waal en Phocas. De Waal wil een plek hebben voor een drijvend botenhuis in de Spiegelwaal, de nevengeul van de Waal bij Nijmegen. Twee jaar geleden kocht de roeivereniging daarvoor de oude loods van Ondine in Amsterdam, die ter ziele ging (zie Roei! 29 en 30). Sindsdien probeert De Waal een formele plek te krijgen voor de loods. Daardoor hoeft er minder met boten gesleept te worden tussen het water en de huidige accommodatie van de vereniging achter de dijk.
De gemeenteraad van Nijmegen heeft het College van B&W nu in een motie opgedragen mee te werken aan de realisatie van dit plan en voor 1 juli met een oplossing te komen. Voorzitter Cor Scheffers van De Waal: “Wij zijn erg blij met deze duidelijke uitspraak van de gemeenteraad. Een stap in de goede richting!”
Ook stemde de gemeenteraad in met de komst van een nieuw watersportcentrum aan de Spiegelwaal. Dat moet komen in het Bastion, in een pijler van de oude Waalbrug. In dat watersportcentrum is plaats voor Phocas, samen met de studenten zeil-, kano- en surfclubs. Ook de Reddingbrigade van Nijmegen moet er een plek gaan krijgen.
